Płaszcz pocisku

Płaszcz pocisku – wykonana z plastycznego stopu metali zewnętrzna powłoka pocisku okrywająca ołowiany rdzeń.

Schematy pocisków: całopłaszczowego, z niepełnym płaszczem, z wgłębieniem, oraz przeciwpancernego (AP, z rdzeniem z twardego metalu)

Dzięki wyższej temperaturze topnienia płaszcz w przeciwieństwie do ołowiu nie nadtapia się w czasie strzału. Zapewnia to lepsze prowadzenie pocisku w gwincie lufy oraz pozwala na nadanie pociskowi większej prędkości. Zapobiega też odkładaniu się warstwy ołowiu w przewodzie lufy.

Materiał

Głównie używane są mosiądze o różnej zawartości cynku. Najczęściej jest to tombak o składzie 95% Cu i 5% Zn (ang. gilding metal). W celu obniżenia kosztów wykorzystuje się także ciągliwą stal, zazwyczaj platerowaną miedzią, lub jej stopów. Dawniej używany był również melchior, obecnie niestosowany.

Rodzaje pocisków z płaszczem

• pełnopłaszczowy FMJ (ang. full metal jacket) – pocisk okryty z wyjątkiem dna, płaszcz metalowy wykonywany metodą tłoczenia z blachy
• całopłaszczowy TMJ (ang. total metal jacket) – pocisk okryty łącznie z dnem, płaszcz metalowy wykonywany metodą elektrochemiczną lub analogicznie do FMJ z dodatkowym krążkiem z blachy zakrywającym dno
• półpłaszczowy JSP (ang. jacketed soft-point) – pocisk okryty z wyjątkiem części czołowej (odsłonięty miękki wierzchołek)

• z wgłębieniem wierzchołkowym JHP (ang. jacketed hollow-point) – pocisk z okrytym dnem posiadający wydrążenie w części czołowej (amunicja dum-dum)

Nabój z pociskiem w płaszczu wykonanym z melchioru

Naboje z pociskami w płaszczu z nieplaterowanej stali

Naboje.38 Special, od lewej: pełnopłaszczowy, z niepełnym płaszczem, typu wadcutter

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 177. ISBN 83-86028-01-7.