Oznaki specjalistów wojsk lądowych i lotniczych – zostały wprowadzone do użycia w latach 1970 i 1973. Prawo ich noszenia przysługiwało żołnierzom zawodowym oraz podoficerom i szeregowym zasadniczej służby wojskowej. Stanowiły one zewnętrzną formę wyróżniającą tych żołnierzy. Rysunki poszczególnych oznak przedstawiały charakterystyczne symbole broni lub znaków wojskowych występujących w danym rodzaju wojsk i służb. Posiadały one 4 klasy: 3, 2, 1 i Mistrzowską (oznaczane odpowiednio cyframi 3, 2, 1 oraz literą "M" w okręgu). Tłoczone były z tworzywa sztucznego barwy srebrnej na miękkich podkładkach koloru khaki (wojska lądowe) i koloru chabrowego (wojska lotnicze i OPK) o średnicy 70 mm[1].
Według Zarządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 8/MON z dnia 23 stycznia 1973 roku oznaki noszono na lewym rękawie kurtki mundurowej i płaszcza 4cm "powyżej linii poziomej przedramienia przy zgiętym łokciu"[2].
Informator mundurowy dla żołnierzy niezawodowych z 1989 roku przewidywał noszenie oznak 6 cm poniżej wszycia rękawa[3].
Mieczysław Wełna: Odznaki i oznaki Ludowego Wojska Polskiego; katalog. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-02954-5. Brak numerów stron w książce
Zdzisław Sawicki: Odznaki Wojska Polskiego 1943 - 2003; katalog zbioru falerystycznego; 3. Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2004. ISBN 83-1109-816-6. Brak numerów stron w książce
Dziennik Rozkazów MON, 1973 r., Poz. 3.
Zarządzenie Ministra Obrony Narodowej nr 8/MON z dnia 23 stycznia 1973 r. w sprawie odznak specjalistów wojskowych i instruktorów spadochronowych oraz oznaki organizacyjnej podhalańskiej jednostki wojsk obrony wewnętrznej.
Informator mundurowy dla żołnierzy niezawodowych (Mund 74/89). Warszawa 1989.