Ottone in villa
Ottone in villa (RV 729) – opera w trzech aktach autorstwa Antonio Vivaldiego do libretta Domenica Lalliego (prawdziwe nazwisko – Nicolò Sebastiano Biancardi). Była to pierwsza opera Vivaldiego, napisał ją w wieku 35 lat. Premiera miała miejsce 17 maja 1713 w Teatro delle Grazie w Vicenzy[1].
 Antonio Vivaldi (François Morellon de La Cave, 1723) | |
| Muzyka | |
|---|---|
| Libretto | |
| Liczba aktów |
3 |
| Język oryginału | |
| Prapremiera |
17 maja 1713 |
| Premiera polska |
19 maja 2010 |
Ottone in villa jest adaptacją libretta Francesco Marii Piccioliego do opery Messalina (1679) Carla Pallavicino. Lalli wprowadził kilka zmian: Messalina została Cleonillą, zamiast Klaudiusza wprowadził innego rzymskiego cesarza – Otona (który był także protagonistą w L'incoronazione di Poppea (1642) Monteverdiego oraz Agrippinie (1709) Händla)[2]. W oryginalnej wersji libretta znajduje się 65 arii, podczas gdy w wersji Lalliego jest ich tylko 28[3].
W operze dominują arie, nie ma ani jednego duetu, jedynie w finale pojawia się zespół w którym śpiewają wszyscy soliści[3].
Polska premiera miała miejsce 19 maja 2010 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w ramach cyklu Opera Rara. Z udziałem orkiestry Il Giardino Armonico pod dyrekcją Giovanniego Antoniniego wystąpili wtedy Sonia Prina, Topi Lehtipuu, Roberta Invernizzi, Verónica Cangemi i Julija Leżniewa[4].
Role
edytuj| Rola | Głos | Obsada premierowa[5] |
|---|---|---|
| Cleonilla | sopran | Anna Maria Giusti "La Romanina" |
| Ottone | kontralt | Diana Vico |
| Caio | sopran | Bartolomeo Bartoli |
| Decio | tenor | Gaetano Mossi |
| Tullia / Ostilio | sopran | Margherita Fazzoli |
Treść
edytujAkt I
edytujAkcja opery rozgrywa się w cesarskiej willi, gdzie kochanka cesarza Ottona – Cleonilla, uwodzi młodego pazia – Ostillo. W Cleonilli kocha się młody Rzymianin – Caio, który dla Cleonilli zrezygnował ze swojej dawnej narzeczonej – Tulii. Nikt nie spodziewa się, że Ostillo jest w rzeczywistości przebraną Tulią, która przybyła, aby odzyskać swojego ukochanego. Po tym, jak się dowiaduje, że Caio nic już do niej czuje, postanawia się zemścić. Cleonilla romansuje z Ostillo, któremu wyrzuty czyni Caio. Tymczasem do willi przybywa Decio, powiernik cesarza, który wzywa cesarza do powrotu. Ottone jednak nie chce o tym słyszeć, pragnąc jak najdłużej pozostać ze swoją ukochaną Cleonillą.
Akt II
edytujDecio przestrzega Ottona, że Rzymowi nie podoba się jego związek z Cleonillą. Czyni również wyrzuty Caiowi, że ośmielił się rywalizować z cesarzem o miłość Cleonilli. Caio zdaje sobie sprawę, że Cleonilla tak naprawdę kocha tylko Ostillo. Próbuje jeszcze raz wpłynąć na Cleonillę, na odejściu wręcza jej list miłosny, który przechwytuje Ottone. Cesarz dostrzega w końcu, że Cleonilla tak naprawdę nim manipuluje. Jednak Cleonilla po raz wtóry oszukuje cesarza, wmawiając mu, że list od Caia był zaadresowany do jego dawnej miłości – Tulii. Postanawia również napisać list do niej, żeby przekonać ją do pogodzenia się z Caiem. Ottone rozmawia z Caiem, który przerażony myśli, że cesarz odkrył jego miłość do Cleonilli. Zaskoczony orientuje się, że cesarz miał na myśli Tulię.
Akt III
edytujDecio po raz wtóry namawia cesarza do powrotu do Rzymu, ten jednak odmawia. Cleonilla ostatecznie odrzuca względy Caia. Spotyka się z Ostillo, dochodzi do sceny miłosnej, którą widzi z ukrycia Caio. Nie mogąc znieść tego widoku, rzuca się ze sztyletem ma Ostillo, którego broni Cleonilla. Caio oskarża Cleonillę o zdradę cesarza, ten, rozwścieczony, widzi niewierność swej kochanki. Ostillo wyznaje, że jest przebraną Tulią. Cleonilla oddycha z ulgą, cesarz po raz kolejny przeprasza kochankę, a Tullia i Caio łączą się ponownie[3].
Libretto
edytuj
Akt Iedytuj
Recitativo: Nacqui a gran sorte, oh Cieli Cleonilla
Rec: Caio... Cleonilla qui sola? Cleonilla, Caio
Rec: Cleonilla a te vengo Ottone, Cleonilla, Caio
Rec: Piú fida amante Ottone, Caio
Rec: Quanto di Donna amante Caio, Tullia
Rec: Ah! Traditor t'intendo Tullia
Rec: Quanto m;alletti, o Cara Ottone, Cleonilla, Decio
Rec: Grande ho, Decio, il desio Cleonilla, Decio, Tullia
Rec: Porgini il manto, o Caro Cleonilla, Tullia
Rec: E Caio aborriró per fin ch'io viva? Caio, Tullia
Rec: E Caio aborriró per fin ch'io viva? Caio |
Akt IIedytuj
Rec: Spinto, Signor son'io Decio, Ottone
Rec: A Cesare traditio io dir non volli Deccio, Caio
Rec: Parli Decio che vuol Caio, Tullia
Rec: Qual duolo, o Caio Caio, Tullia
Rec: Disperato è l'infido Tullia
Rec: Felice è il volto mio Cleonilla, Caio
Rec: Che mai scrisse qui Caio? Cleonilla, Ottone
Rec: Cesare io già prevedo Decio, Ottone, Cleonilla
Rec: Ah Decio, i tuoi ricordi Ottone, Decio
Rec: Oh! Qual error fec'io Ottone, Caio
Rec: Quanto Cleonilla è scaltra Caio
Rec: Ah, che non vuol sentirmi Tullia |
Akt IIIedytuj
Rec: Signor... Lasciami in pace Decio, Ottone
Rec: Già d'Ottone preveggo Decio
Rec: Cerchi in van ch'io t'ascolti Cleonilla, Caio
Rec: Cleonilla Tullia, Caio, Cleonilla
Rec: Quanto ha di vago Amor Cleonilla, Tullia
Rec: Piú soffrir non poss'io Caio, Cleonilla, Tullia
Rec: Caio infierito Ottone, Decio, Cleonilla, Caio, Tullia
Coro: Grande è il contento[3] |
Przypisy
edytuj- ↑ Gherardo Casaglia: 17 Maggio 1713, Mercoledì. Amadeusonline.net. [dostęp 2010-05-24]. (wł.).
- ↑ Robert C. Ketterer: Ancient Rome in early opera. Urbana: University of Illinois Press, 2009. ISBN 0-252-03378-7.
- ↑ a b c d Ottone in villa - program. Krakowskie Biuro Festiwalowe. ISBN 978-83-61816-72-0.
- ↑ Opera Rara: Ottone in villa. Karnet. [dostęp 2017-08-22]. (pol.).
- ↑ Reinhard Strohm: Essays on Handel and Italian opera. Cambridge: Cambridge University Press, 1985. ISBN 0-521-26428-6.