Ostra Góra (Góry Bardzkie)

Ostra Góra (tuż po 1945 roku Ostry Szczyt, niem. Königshainer Spitzberg – 751,7 m n.p.m.) – trzeci pod względem wysokości szczyt Gór Bardzkich, wznoszący się wyraźnie zaznaczoną kulminacją w grzbiecie głównym południowo-wschodniej części ich łańcucha (Grzbiet Wschodni).

Ostra Góra

Na szczycie Ostrej Góry
Państwo	Polska
Pasmo	Sudety Góry Bardzkie Grzbiet Wschodni
Wysokość	752 m n.p.m.
Położenie na mapie Sudetów Ostra Góra
50°27′57,28″N 16°44′44,59″E

Ostra Góra zbudowana jest z dolnokarbońskich szarogłazów i łupków ilastych, miejscami przechodzących w mułowce, należących do struktury bardzkiej.

Porośnięta w całości lasem świerkowym i świerkowo-bukowym, z bukami przybierającymi w okolicy szczytu skarłowaciałe formy.

Historia

Ostra Góra długo (jeszcze po II wojnie światowej) uchodziła za najwyższy szczyt Gór Bardzkich. Jako „najwyższa” góra bezpośrednio dostępna z Kłodzka, była bardzo popularna. Kłodzkie Towarzystwo Górskie już na początku swego istnienia (koniec XIX wieku) wzniosło tu drewnianą wieżę widokową 17-metrowej wysokości, z dwoma pomostami widokowymi.

W 1890 roku kilkadziesiąt metrów poniżej szczytu zbudowano letnią restaurację, którą później przekształcono w całoroczne schronisko nazwane Hubertusbaude. Po 1945 roku góra utraciła swoje znaczenie turystyczne. Schroniska nie uruchomiono i z czasem popadło w całkowitą ruinę. Wieża widokowa, postawiona na nowo w roku 1927, przetrwała do połowy lat 50. XX wieku.

Szlaki turystyczne

Przez szczyt Ostrej Góry przechodzi szlak turystyczny:

• niebieski, z Barda do Przełęczy Kłodzkiej, będący częścią szlaku długodystansowego E3.

Bibliografia

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
• Góry Bardzkie, mapa w skali 1:40 000, Wydawnictwo „Plan”, Wrocław 2008, ISBN 978-83-61092-37-7.