Ordo Supremus Militaris Templi Hierosolymitani

Ordo Supremus Militaris Templi Hierosolymitani (Najwyższy Zakon Rycerski Świątyni Jerozolimskiej) – międzynarodowa organizacja, która uważa się za kontynuatora i spadkobiercę Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Jerozolimskiej, zwanych templariuszami. Formuła ekumeniczna została przyjęta w 1804 roku po reformie Fabre-Palaprata, która uczyniła Zakon braterskim związkiem chrześcijańskim, otwartym dla członków wszystkich chrześcijańskich kościołów. Nowa nazwa została przyjęta przez oddział w Belgii i stopniowo była przyjmowana przez kolejne jednostki krajowe. Zakon nie jest organizacją tajną, a jego członkowie nie mogą przedkładać zobowiązań zakonnych ponad swoje zobowiązania prawne, religijne lub moralne, wynikające z innych obowiązków.

Najwyższy Zakon Rycerski Świątyni Jerozolimskiej

Nazwa łacińska	Ordo Supremus Militaris Templi Hierosolymitani
Skrót zakonny	OSMTH
Wyznanie	zakon ekumeniczny
Kościół	zakon ekumeniczny
Przełożony	Książę Regent Fernando Pinto Campello Pereira de Sousa Fontes
Strona internetowa

OSMTH jest związkiem stowarzyszeń i instytucji dobroczynnych. Organizacje członkowskie nazywane są Wielkimi Przeoratami i zazwyczaj obejmują jedno państwo. Występują pewne wyjątki, uzasadnione względami historycznymi oraz wolą Wielkiego Mistrza.

Aktualnym Wielkim Mistrzem jest Książę Regent Fernando Pinto Campello Pereira de Sousa Fontes.

Obecnie istnieją następujące organizacje autonomiczne: Flandria i Walonia.

Ordo Supremus Militaris Templi Hierosolymitani w Polsce

W Polsce w latach 90. XX wieku próbę utworzenia struktury Najwyższego Zakonu Rycerskiego Świątyni Jerozolimskiej (Templariuszy) podjął Juliusz Nowina-Sokolnicki. Otrzymał on wówczas nominację na Przeora na Polskę Najwyższego Zakonu Rycerskiego Świątyni Jerozolimskiej (OSMTH-IFA), jednakże wkrótce z uwagi na niesubordynację wobec wielkiego mistrza i próbę powołania swojej własnej obediencji Templum został wykluczony z Zakonu. Próba ta zakończyła się więc niepowodzeniem.

Dekadę później na Śląsku z inicjatywy Krzysztofa Kurzei utworzono Autonomiczną Komandorię Śląską Templariuszy, która później przekształcona została w Przeorat im. Księcia Henryka Brodatego Najwyższego Zakonu Rycerskiego Świątyni Jerozolimskiej w Polsce, który zakończył działalność 2 maja 2011 roku, przekształcając się w katolicki autonomiczny Zakon Rycerzy Chrystusa i Świątyni Jerozolimskiej (Ordo Equitum Christi Templique Hierosolymitani - OECTH), a 1 października 2013 roku dołączył do Międzynarodowej Federacji Ordo Militiae Christi Templi Hierosolymitani jako Wielki Przeorat Polski OMCTH. Międzynarodowa Federacja OMCTH od 1990 roku pozostaje pod Protektoratem Duchowym Patriarchy Melchicko-Katolickiego.

Od 2020 roku działa na terenie Polski stowarzyszenie Ordre Souverain Et Militaire Du Temple De Jerusalem Pologne, które w statucie deklaruje działalność charytatywno - opiekuńczą jak również wspieranie działań zmierzających do zachowania restauracji obiektów kultury materialnej związanych z działalnością zakonu templariuszy. Na jego czele stoją Marcin Lesław Zamoyski, Krzysztof Konstanty Radziwiłł i Ewa Piacentile a siedzibą stowarzyszenia jest Zamek w Grodźcu na Śląsku Cieszyńskim.

Tradycja templariuszy po śmierci Jakuba z Molay

• 1314 Po wyparciu się wymuszonych zeznań Filip IV rozkazuje stracić Jakuba z Molay i Geoffreya z Charnay. Zostali spaleni na stosie na wyspie na Sekwanie dnia 14 marca. Templariusze odgrywają decydującą rolę w bitwie pod Bannockburn, przechylając zwycięstwo na stronę Szkotów. Król Szkotów łączy Templariuszy i Szpitalników w jeden zakon, Zakon Świątyni i Św. Jana, który zostaje rozwiązany dopiero w XVI w. w wyniku reformacji.
• 1317 W królestwach hiszpańskich Templariusze powołują liczne zakony wojskowe. W Portugalii król Dionzy zakłada dla Templariuszy Zakon Rycerzy Chrystusa, uznany przez papieża w 1319 r. Zostaje sformułowana Przysięga Lojalności, składana przez Templariuszy w Szkocji.
• 1400 Dobra Templariuszy w Szkocji są administrowane oddzielnie mimo połączenia w Zakon Świątyni i Św.
• 1456 Papież Kalikst III (1455-1458) daje Zakonowi Rycerzy Chrystusa jurysdykcję kościelną nad portugalskimi koloniami w Afryce i Azji (wielcy odkrywcy, jak Vasco da Gama, był Rycerzem Chrystusa, Książę Henryk Żeglarz, Wielkim Mistrzem, wielu innych pływało pod znakiem czerwonego krzyża Templariuszy, jak na przykład Kolumb.)
• 1564 Podczas reformacji, David Seton, Przeor Szkocji wraz z innymi Templariuszami sprzeciwia się przejęciu majątku Templariuszy przez Przeora Św. Jana Sir Jamesa Sandilandsa, podczas sekularyzacji Zakonu. (519 miejsc, tzw. ‘Terrae Templariae’).
• 1571 Archiwum Templariuszy na Cyprze, teraz w posiadaniu Szpitalników, zostaje zniszczone przez Turków osmańskich.
• 1606 Odnowienie Zakonu Św. Łazarza. We Francji przez Króla Henryka IV (1589-1610) na zasadzie unii personalnej jako Połączone Zakony Królewski Naszej Pani z Góry Karmel i Rycerski Św. Łazarza. We Włoszech przez Księcia Sabaudzkiego jako Zakon Św. Maurycego i Łazarza z Księciem jako dziedzicznym wielkim mistrzem.
• 1705 Publikacja Statutów Generalnych i Karty Wyboru podczas Konwentu Generalnego w Wersalu. Zgodnie z Karta Przekazań Larmeniusa Wielkim Mistrzem Templariuszy był wtedy Filip, Książę Orleański. Zakon wychodzi z ukrycia.
• 1715 Po zostaniu Regentem Francji, Filip, Książę Orleański, zajmuje się zakonami rycerskimi. Jego legalny syn zostaje Wielkim Mistrzem Zakonu NP z Góry Karmel i Św. Łazarza, a jego syn z nieprawego łoża Szpitalnikiem i Przeorem Zakonu we Francji.
• 1737 Szkocja Przysięga Lojalności zostaje zreferowana.
• 1745 Bonnie Prince Charlie (Książę Karol Edward Stuart) przyjmuje delegację szkockich Templariuszy w Holyrood Palace, Edynburg.
• 1791 Dekrety Rewolucji Francuskiej rozwiązuje wszystkie zakony monarchii, w tym królewski Zakon NP z Góry Karmel.
• 1804 Doktor Bernard-Raymond Fabre-Palaprat odnawia Zakon Świątyni. Ogłasza odkrycie dokumentów, wśród których nie tylko znajduje się lista „tajnych” Wielkich Mistrzów od 1314 r. do Rewolucji Francuskiej, ale również Kartę Przekazań Larmeniusa od 1324 roku i Statuty z 1705 r. Udowadnia, że Zakon posiada legalną kontynuację od średniowiecza. Fabre-Palaprat zostaje uznany jko XLV Wielki Moistrz Templariuszy. Cesarz Napoleon Bonaparte wspiera restaurację Zakonu, do którego wstępuje wielu przedstawicieli arystokracji i urzędników Cesarstwa.
• 1808 Zakon Świątyni ogłasza publicznie swój powrót podczas wielkiej ceremonii w Kościele Św. Pawła w Paryżu, oddając cześć Jakubowi z Molay i innym męczennikom Zakonu.
• 1810 Zakon rozwija się szybko, powołując komandorie i perceptorie w całej Europie.
• 1811 Następuje schizma, kiedy Fabre-Palaprat zmienia statuty, przyznając sobie całą władzę. Książę Choiseul jest przywódcą buntowników.
• 1812 Zostaje osiągnięty kompromis. Fabre-Palaprat rezygnuje z funkcji Wielkiego Mistrza na rzecz Księcia Choiseul. Fabre-Palaprat, wykorzystując manewry polityczne, ponownie zostaje Wielkim Mistrzem. Zakon ponownie się dzieli. Adwersarze fabre-Palaprata wybierają na Wielkiego Mistrza Charlesa-Louisa Le Peletier, hrabiego Aunay.
• 1814 Król Ludwik XVIII daje Fabre-Palapratowi swoją protekcję, bając się oporu przeciw odnowionej monarchii. Hrabia Aunay rezygnuje dla dobra i pokoju w Zakonie. Brytyjski admirał William Sidney-Smith odgrywa główną rolę w negocjacjach i procesie pojednania.
• 1825 Zakon Świątyni publikuje Statuty i Kartę Wyboru z 1705 r. Przy wsparciu Księcia Choiseul Zakon określa się jako Rycerski Zakon Nie-Masoński. W Paryżu zostaje powołany Wielki Przeorat Belgii pod przywództwem markiza Alberta-François du Chasteleera.
• 1830 Templariusze popierają rewolucję przeciwko Karolowi X, który chciał przywrócić monarchię absolutną we Francji.Templariusze popierają rewolucję w Belgii przeciwko holenderskiej dominacji, rewolucja skutkowała powstaniem niepodległej Belgii w 1831 r.
• 1833 Fabre-Palaprat ogłasza się Najwyższym Kapłanem i Patriarchą Kościoła Janowego, przyjmując wiarę “chrześcijan Janowych” – Mandejczyków. Większość Templariuszy odwraca się od niego, nie wybierając jednocześnie innego Wielkiego Mistrza ze względu na zaawansowany wiek Fabre-Palaprata.
• 1837 Schorowany Fabre-Palaprat osiada na południu Francji. Zostaje powołana Komisja Wykonawcza, która organizuje Konwent Generalny.
• 1838 Śmierć Fabre-Palaprata w lutym otwiera drogę do przeprowadzenia reform. Konwent Generalny przyjmuje nowy komplet dokumentów, odcinając się jednoznacznie od wpływów joannickich „odnawiając etos rycerski w duchu tradycji Kościoła Katolickiego”. Sir William Sidney-Smith, Wielki Przeor Anglii, zostaje wybrany na Wielkiego Mistrza. Francuscy Templariusze nie uznają wyboru i mianują regentem hrabiego Moreton i Chabrillan. W owym czasie istniało 78 przeoratów i ponad 400 komandorii w Europie, Afryce Północnej i Ameryce Południowej. Nie rozumiejąc sporów wokół wyboru Wielkiego Mistrza, przeoraty spoza Francji przyjmują autonomię.
• 1841 Deklaracja Pryncypiów została przyjęta w Paryżu przez Konwent Generalny przedstawicieli Europejskich, Kolonialnych, Latynoamerykańskich i Amerykańskich Przeoratów.
• 1845 Podczas regencji Jean-Marie Raoula, Księcia Chimay została wysłana do Rzymu delegacja z prośbą o uznanie zakonu przez papieża. Papież Grzegorz XVI (1831-1846) wymagała, aby wszyscy Templariusze byli katolikami. Rozmowy trwały do 1848.
• 1853 Regent Narcisse Valleray poprosił o uznanie przez cesarza Napoleona III, który uznał suwerenność Zakonu i dał prawo członkom Zakonu do noszenia jego insygniów podczas oficjalnych uroczystości.
• 1868 W trakcie regencji A.G.M. Vernois, Prosper Beechman, Wielki Przeor Belgii spróbował odbudować jedność zakonu, zwołując Radę Generalną, która mianowała go Strażnikiem Wielkiego Magisterium Zakonu.
• 1870 Podczas wojny francusko-pruskiej Archiwum Templariuszy ukryto w Bibliotece Narodowej w Paryżu.
• 1877 Po śmierci Vernois, Felix Champion de Villeneuve przyjął tytuł Gardien du Souverain Magistère
• 1894 Powołano Międzynarodowy Sekretariat Zakonu Templariuszy w Brukseli.

XX wiek

• 1918 Śmierć Wielkiego Mistrza Joseph Peladana (Francja).
• 1932 Wielki Przeorat Belgii zarejestrował nazwę ORDO SUPREMUS MILITARIS TEMPLI HIEROSOLYMITANI, która została przyjęta przez Templariuszy w innych krajach. Przyjęto nowe statuty, definiując Zakon jako międzynarodowy związek Wielkich Przeoratów Templum.
• 1933 Utworzono Wielkie Magisterium z Theodorem Coviasem jako Regentem.
• 1934 Emile-Isaac Vandenberg został Regentem i Strażnikiem Zakonu, przyczyniając się bardzo do rozwoju Zakonu w Europie.
• 1937 Baron Anton Leuprecht ze Szwajcarii został upoważniony do powoływania wielkich przeoratów i stworzenia Międzynarodowej Federacji OSMTH.
• 1942 Podczas niemieckiej okupacji Belgii Vandenberg przekazał Wielkiemu Przeorowi Portugalii Antonio Campello de Sousa Fontesowi dokumenty i kopię Statutów z 1705 r.
• 1946 W grudniu de Sousa Fontes ogłosił nowe statuty jako uaktualnienie tych z 1705 r.
• 1948 Jego syn Fernando Campello de Sousa Fontes, został desygnowany jako “następca i Regent”. Przeoraty Belgii, Francji, Szwajcarii i inne zrzeszone w Międzynarodowej Federacji Autonomicznych Wielkich Przeoratów OSMTH (OSMTH-IFA) funkcjonują dalej pod rządami statutów z 1932 roku.
• 1959 Hiszpańscy Templariusze pod przywództwem księcia Guillermo de Grau-Moctezuma-Rife oddzielają się od Zakonu.
• 1960 Fernando Campello de Sousa Fontes zostaje „Regentem” po śmierci ojca, przyjmując tytuł „Księcia Regenta”.
• 1962 Konstytuuje się Wielki Przeorat Stanów Zjednoczonych w Stanie New Jersey. “Książę Regent” de Sousa Fontes uznaje go.
• 1964 Piotr II, były król Jugosławii zostaje królewskim patronem Wielkiego Przeoratu Ameryki.
• 1970 Wielcy Przeorowie, którzy nie uznali de Sousa Fontesa zbierają się podczas Rady Generalnej w Paryżu. Generał Antoni Zdrojewski zostaje wybrany Wielkim Mistrzem OSMTH-IFA. Książę Regent de Sousa Fontes zwołuje Konwent Generalny w trzech sesjach: Paryż, Chicago (1971), Tomar (1973).
• 1971 Baron Anton Leuprecht, obwołuje się Chef Mondial Zakonu, tworzy Wielki Przeorat Szkocji z Wielkim Przeorem Francisem Andrew Sherry (OSMTH-SKT we współpracy z OSMTH-IFA).
• 1980 umiera baron Anton Leuprecht, Francis Sherry zostaje Chef Mondial OSMTH-SKT.
• 1989 umiera generał Antoni Zdrojewski Wielkim Mistrzem OSMTH-IFA zostaje George Lamirand.
• 1990 Książę Regent Fernando de Fontes wydał nowe statuty: art. 11 daje uprawnienia, aby Regent stał się automatycznie Wielkim Mistrzem, jeśli w ciągu 903 dni nie zostanie wybrany Wielki Mistrz, daje mu też uprawnienia do mianowania następcy dożywotnio, następca automatycznie zostaje Wielkim Mistrzem. Przyjął też wtedy oficjalnie tytuł Wielkiego Mistrza.
• 1990 W Bazylice Św. Gereona w Kolonii Patriarcha Melchicko-Katolicki Maximos V bierze pod Protektorat Duchowy Patriarchatu część niemieckich templariuszy, przyjmujących nazwę Wielkiego Przeoratu Niemiec Ordo Militiae Christi Templi Hierosolymitani, Wielkim Komandorem Generalnym OMCTH, Wielkim Przeoraem Niemiec zostaje Werner Rind, KGCTJ.
• 1993 Konwent Generalny w Santiago, Hiszpania, na którym Książę Regent Fernando de Fontes zaprezentował nowe statuty, część delegatów odmówiła uznania statutów.
• 1995 W czerwcu zwołano Międzynarodowe Konklawe Templariuszy w Londynie, aby rozwiązać status Księcia Regenta i przygotować spotkanie w Salzburgu w listopadzie. Wielki Mistrz Fernando de Fontes otrzymał propozycję zostania Honorowym Wielkim Mistrzem, którą propozycję odrzucił. Część Przeoratów wypowiedziała mu posłuszeństwo, tworząc Wielką radę Wielkich Przeorów, aby tymczasowo zarządzać Zakonem do wyboru Wielkiego Mistrza. Wezwano również do rewizji Statutów. W listopadzie odbyło się spotkanie przedstawicieli Księcia Regenta i Wielkiej Rady, aby rozważyć propozycje pojednania i ponownego zjednoczenia całego Zakonu razem z OSMTH-IFA. Niestety spotkanie zakończyło się fiaskiem
• 1998 Turku, Finlandia. grupa przedstawicieli opozycji wobec Wielkiego Mistrza Fernando de Fintesa wybrała Wielkim Mistrzem OSMTH/SR generała Sir Roya Redgrave’a
• 1999 Don Fernando de Toro-Garland, hrabia Val de Zuera, baron de Gar został wybrany Wielkim Mistrzem OSMTH-IFA.
• 2000 Nowym Patriarchą Kościoła Melchicko Katolickiego i Protektorem Duchowym OMCTH zostaje Grzegorz III Laham.
• 2001 13 września prof. Barbara Frale odnalazła w Archiwach Watykańskich Pergamin z Chinon z 1308 roku, dający absolucję oskarżonym Braciom Świątyni
• 2001 30 listopada Wielki Mistrz Fernando de Toro-Garland jako pierwszy Wielki Mistrz Templariuszy od 1307 roku został zaproszony do Watykanu. Spotkał się z Ojcem Świętym Janem Pawłem II i został dopuszczony do obejrzenia dokumentów Templariuszy z lat 1307-1314 w Archiwach Watykańskich
• 2004 admirał James J. Carey został wybranym Wielkim Mistrzem OSMTH/SR
• 2005 OSMTH/SR odrzuciło dziedzictwo Zakonu Templariuszy i oficjalnie datuje swoją historię od roku 1804 i reformy Fabre-Palaprata
• 2005 Giorgio Paris zostaje Wielkim Mistrzem OSMTH-IFA
• 2008 wszystkie wielkie przeoraty Ameryki Południowej, będące członkami OSMTH-IFA uznały jurysdykcję Wielkiego Mistrza Fernando de Fontesa
• 2008 Przeorat Św. Marcina we Włoszech zostaje członkiem Międzynarodowej Federacji OMCTH pod protektoratem Duchowym Patriarchy Melchicko-Katolickiego Grzegorza III Lahama
• 2011 Międzynarodowa Kapituła Generalna OSMTH/Porto w Coimbrze w Portugalii powołała Komisję do spraw Kontaktów z Kościołem Katolickim, w skład której weszli: Wielki Preceptor Portugalii, Wielki Przeor Niemiec, Wielki Przeor Hiszpanii, Wielka Przeorysza Włoch, Legat przy Stolicy Apostolskiej, Przeor Przeoratu im. Ks. Henryka Brodatego w Polsce.
• 2011 Przeorat im. Księcia Henryka Brodatego w Polsce przekształcił się w katolicki autonomiczny Zakon Rycerzy Chrystusa i Świątyni Jerozolimskiej (Ordo Equitum Christi Templi Hierosolymitani - OECTH), oparty na prawie kanonicznym.
• 2013 OECTH przystępuje do Międzynarodowej Federacji OMCTH pod Protektoratem Duchowym Patriarchy Melchicko-Katolickiego jako Wielki Przeorat Polski OMCTH

Obediencje

W obecnej chwili istnieją trzy obediencje Templariuszy OSMTH, zarządzane przez trzech Wielkich Mistrzów. Wszystkie uznają pasowanych braci za legalnych członków Zakonu. Trwają regularne rozmowy o przywróceniu jedności Zakonu:

• OSMTH Regency

Hrabia Fernando Pinto Campello Pereira de Sousa Fontes – LI Wielki Mistrz Zakonu i Książę Regent, jest Wielkim Mistrzem od 1960 r., rezyduje w Porto, jest w posiadaniu Archiwum Świątyni, włącznie z Kartą Przekazań Larmeniusa. W 2008 do OSMTH dołączyły wszystkie południowoamerykańskie przeoraty OSMTH-IFA

• OSMTH IFA

Generał Antoni Zdrojewski, Wielki Mistrz 1970-1989 - Don Fernando de Toro-Garland, hrabia Val de Zuera, baron de Gar (Hiszpania), Wielki Mistrz w latach 1999-2005, Giorgio Paris (Włochy). Wielki Mistrz od 2005 roku OSMTH IFA to grupa, skłaniająca się do bardzo bliskiej współpracy z Kościołem Katolickim, przy jej powstaniu wielką rolę odegrał generał Antoni Zdrojewski, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, uczestnik francuskiego ruchu oporu, osobisty przyjaciel generała de Gaulle’a. Szczególnie popularna w krajach tradycyjnie katolickich. Ściśle z nią współpracuje OSMTH-SKT (Scottish Knights Templar).

• OSMTH Swiss Registry

Generał Sir Roy Redgrave (Wielka Brytania), Wielki Mistrz w latach 1998-2004 - kontradmirał James J. Carey (Stany Zjednoczone), Wielki Mistrz od 2004 r. OSMTH/SR to „grupa protestancka”, współpracuje bardzo mocno z kościołami ewangelickimi oraz kościołami prawosławnymi, nie posiadającymi autokefalii uznanej przez Konstantynopol (np. cerkwie „narodowe” Ukrainy), grupa zarządzana przez wyższych oficerów NATO, około 80% członków stanowią Amerykanie. Jest to najszybciej tracąca członków Obediencja, od której odseparowały się już częściowo prowincje Niemiecka, Austriacka, Szkocka, Angielsko-Walijska i Rumuńska oraz cały Wielki Przeorat Chorwacji. W roku 2005 odcięła się od dziedzictwa Templum.

Władze Zakonu

Wielki Mistrz Książę Regent Fernando Pinto Campello Pereira de Sousa Fontes

Najwyższą władzę Zakonu stanowi Kapituła Generalna, w skład której wchodzą:

1. Wielki Mistrz
2. Regent – Namiestnik Wielkiego Mistrza
3. Koadiutor Generalny – duchowny katolicki
4. Wielki Kanclerz
5. Wielki Sekretarz
6. Wielki Przeor
7. Wielki Mistrz Ceremonii
8. Wielki Skarbnik
9. Radca Generalny
10. Wielki Baliw Generalny
11. Komandor Generalny
12. Legat Generalny
13. Inspektor Generalny

Członkostwo w Zakonie

Członkostwo jest otwarte dla wszystkich chrześcijan, kobiet i mężczyzn, wspierających cele Zakonu. Szczególna uwagę zwraca się na jakość charakteru członka, jego oddanie ideałom rycerskim i stosunek do ekumenizmu. Pierwotna Reguła mówiła, aby nie przyjmować każdego od razu, ale wedle zasady: Probate spiritus si ex Deo sunt. Co znaczy: Sprawdźcie duszę, czy przychodzi od Boga. Można być członkiem jednego lub kilku Wielkich Przeoratów, ale w przypadku głosowań spraw Wielkiego Magisterium, można to zrobić tylko w jednym z nich.

Warunki, które powinna spełniać osoba ubiegające się o zostanie postulantem Zakonu:

• ukończony 18 rok życia,
• wyznanie chrześcijańskie (katolickie, prawosławne, protestanckie)
• praktykowanie ekumenicznego chrześcijaństwa
• wola pomocy potrzebującym

Rangi i związane z nimi inicjały

1. Rycerz / Dama (KTJ/DTJ): Czerwony Krzyż zawieszony na czarnej wstążce
2. Rycerz / Dama Oficer (KOTJ/DOTJ): Czerwony Krzyż pod tarczą zawieszony na czarnej wstążce
3. Rycerz / Dama Komandor (KCTJ/DCTJ): Czerwony Krzyż pod tarczą zawieszony na czarnej wstążce
4. Rycerz / Dama Wielki Oficer (KGOTJ/DGOTJ): Czerwony Krzyż pod wielką tarczą zawieszony na czarnej wstążce
5. Oficer Wielkiego Krzyża (GCTJ): Czerwony Krzyż pod wielką tarczą zawieszony na czarnej wstążce

Insygnia zakonne

Insygniami Zakonu są: Krzyż, Gwiazda Orderowa i Łańcuch.

1. Krzyż Zakonu jest złoty, emaliowany czerwienią, długi na 52 mm.
2. Gwiazda Orderowa jest srebrna o średnicy 85 mm, o ośmiu promieniach, każdy promień złożony z pięciu promieni o odpowiedniej długości, wysadzane diamentami, w środku koło emaliowane na biało z pomniejszonym Krzyżem Zakonu ze złota bordiurą, otoczony wieńcem utworzonym z dwóch złotych liści palmowych, emaliowanych na zielono.
3. Łańcuch jest złoty w formie różańca o osiemdziesięciu jeden paciorkach, przy czym co dziewiąty jest większy od pozostałych, w środku owalny medalion w złocie udekorowany literami I.H., pierwszą czerwoną, drugą czarną, pod nim zawieszony Krzyż Zakonu zwieńczony złotą koroną królewską w złocie albo trofeum wojskowym w złocie.

Wielki Oficer nosi na piersi Gwiazdę. Oficer Wielkiego Krzyża nosi wstęgę (na prawym ramieniu), do której przymocowana jest Gwiazda.

Krzyż Zakonu noszony jest na wstążce jedwabnej:

1. w przypadku postulantów - barwy białej
2. w przypadku kawalerów i oficerów - barwy czarnej
3. w przypadku komandorów i wielkich oficerów - barwy czerwonej lub czarno-czerwonej
4. w przypadku członków Kapituły Generalnej - barwy złotej.

Z uwagi na powstałe w obrębie OSMTH podziały historyczne istniejące na świecie struktury posługują się zróżnicowanym wzorem insygniów, który stworzony jest na bazie czerwonego krzyża patee, bądź na bazie czerwonego podwójnego tzw. krzyża lotaryńskiego. W Polsce przeorat tworzony w latach 90. bez powodzenia przez Juliusza Nowina-Sokolnickiego używał insygniów w kształcie krzyża lotaryńskiego, a z kolei późniejszy o dekadę Przeorat im. Księcia Henryka Brodatego posługiwał się insygniami w kształcie krzyża patee.

Zwyczaje i tradycje

• Krzyż Zakonu

Krzyżem Zakonu jest czerwony krzyż patee, nadany Zakonowi przez Papieża Eugeniusza III w 1146 roku.

• Płaszcz

Płaszcz powinien być noszony przez wszystkich braci uczestniczących w Konwencie. Płaszcz jest biały z czerwonym krzyżem na lewej piersi. Na płaszczach nie umieszcza się żadnych oznak rang i urzędów.

• Flagi Zakonu

Flagami Zakonu są Proporzec i Beauceant, czyli Flaga Bojowa. Proporzec jest opisany jako biała flaga z czerwonym krzyżem patee w centrum, a Beauceant jako proporzec w pas czarny i biały z czerwonym krzyżem patee w centrum.

Ciekawostki

• Od 1970 do 1989 wielkim mistrzem reaktywowanego Zakonu Templariuszy był generał Antoni Zdrojewski. Na swojego następcę wyznaczył George’a Lamiranda.

Bibliografia

• Region Śląski nr 1, 2, 4, 5/2005; 1, 5/2006; 4/2007; 1/2008
• Super Expres 13 listopada 2007
• Echo Miasta 15 listopada 2007
• Network Magazyn nr 14
• Dziennik Zachodni 3, 31 sierpnia 2007; 10 listopada 2007; 24 grudnia 2007; 4 stycznia 2008
• Charta Transmissionis, [w:] N. Wójtowicz, Masoneria. Mały słownik, Warszawa 2006, s. 88-89.
• Neotemplariusze, [w:] N. Wójtowicz, Masoneria. Mały słownik, Warszawa 2006, s. 258.