Operacja Ariel – kryptonim ewakuacji alianckich wojsk z zachodniej Francji podczas II wojny światowej, w obliczu upadku tego państwa w wyniku niemieckiej inwazji (Fall Gelb) w 1940 roku.

Operation Ariel
Operacja Ariel
Ilustracja
Ewakuowani na pokładzie SS „Guinean”
Konflikt

II wojna światowa

Czas konfliktu

15-25 czerwca 1940

Terytorium

zachodnia Francja

Strony konfliktu
 Wielka Brytania
 Francja
 Polska
 Kanada
 Belgia
 Czechosłowacja
 III Rzesza
Cele operacji
ewakuacja
Rezultaty operacji
powodzenie operacji

Historia

edytuj
 
Porty wykorzystywane podczas ewakuacji

Operacją Ariel dowodził z kwatery w Portsmouth adm. William Milbourne James. Akcja rozpoczęta 14 czerwca była prowadzona w oparciu o porty Cherbourg i Saint-Malo, a zakończyła się 25 czerwca na mocy postanowień zawieszenia broni podpisanego przez francuski rząd. Równolegle ewakuacja prowadzona była z portów Saint-Nazaire, Brest i Nantes w Zatoce Biskajskiej, gdzie dowodził adm. Martin Eric Nasmith z Western Approaches Command.

Podczas operacji przetransportowano ponad 215 000 brytyjskich, francuskich, polskich i kanadyjskich żołnierzy, którą to liczbę należy dodać do 338 226 ludzi ewakuowanych z Dunkierki (operacja Dynamo).

Operacja Ariel - mniej znana i mniej dramatyczna niż ciężkie walki pod Dunkierką (kiedy to niespodziewana przerwa w niemieckich działaniach pozwoliła przewieźć do Anglii znaczną liczbę brytyjskich i francuskich żołnierzy) - zakończona została pomyślnie, a jedyną poważną stratą było zatopienie w pobliżu Saint-Nazaire 17 czerwca statku pasażerskiego RMS „Lancastria” przez bombowce Ju 88 z II. Gruppe/Kampfgeschwader 30 (zginęło około 5 800 ludzi).

Ostatniego dnia ewakuacji, 25 czerwca, kanadyjski niszczyciel HMCS „Fraser” został przypadkowo staranowany i zatopiony przez krążownik przeciwlotniczy HMS „Calcutta” w ujściu Żyrondy, podczas rejsu do Bordeaux. Około 4 000 żołnierzy utraciło szansę na ewakuację na pokładach tych okrętów.

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj