Olszewo-Góra
Olszewo-Góra – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie łomżyńskim, w gminie Jedwabne[5][6].
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
86 |
Kod pocztowy |
18-420[4] |
Tablice rejestracyjne |
BLM |
SIMC |
0398340[5] |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podlaskiego | |
Położenie na mapie powiatu łomżyńskiego | |
Położenie na mapie gminy Jedwabne | |
53°20′01″N 22°15′43″E/53,333611 22,261944[1] |
Prywatna wieś szlachecka Olszewo-Góry położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie radziłowskim ziemi wiskiej województwa mazowieckiego[7]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jakuba Apostoła w Jedwabnem[8].
Historia
edytujNa pobliskim Wzgórzu zamkowym do 1914 r. znajdowały się resztki dawnych umocnień Jaćwingów, które zostały rozebrane przez miejscową ludność. W okolicy odnaleźć można czczone przez nich święte kamienie. Pobliskie, pograniczne tereny, zostały ponownie zasiedlone po ustaniu zagrożenia krzyżackiego i jaćwieskiego.
Olszewo zostało około 1435 r. założone w czasie panowania księcia Władysława I. Zaludnione przez mieszkańców z okolic Ostrołęki. Później nazwane Olszewo Góra.
W roku 1827 we wsi było 17 domów i 95 mieszkańców.[9]. W połowie XIX w. miejscowość wchodziła w skład dóbr Jedwabne. Właściciele: Rajmund Rembieliński i jego syn Eugeniusz.[10] Pod koniec XIX w. wieś drobnoszlachecka w powiecie kolneńskim, gmina Stawiski, parafia Romany.[9], zamieszkana przez rodziny: Olszewskich, Mroczkowskich i Ramotowskich.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwało 180 osoby w 31 budynkach mieszkalnych[11]. Podlegała pod Sąd Grodzki w Stawiskach i Okręgowy w Łomży; właściwy urząd pocztowy mieścił się w m. Stawiski[12].
W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 wieś znalazła się pod okupacją sowiecką. W październiku 1939 roku weszła w skład Zachodniej Białorusi – a 2 listopada została włączona do Białoruskiej SRR. 4 grudnia 1939 włączona do nowo utworzonego obwodu białostockiego. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. Od 22 lipca 1941 do wyzwolenia w styczniu 1945 włączona w skład Landkreis Lomscha, Bezirk Bialystok III Rzeszy[13].
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 92649
- ↑ Wieś Olszewo-Góra w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-02-05] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 848 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ a b Olszewo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 508 .
- ↑ J. Ramotowski, Historia Jedwabnego od powstania do II wojny światowej, str. 1,3
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 48 .
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1191 .
- ↑ Karte: Landkreis Lomscha 1. 8. 1944 - Städte und Amtsbezirke [online], www.territorial.de [dostęp 2020-04-13] .
Linki zewnętrzne
edytuj- Olszewo (3) O. Góra i O. Małe, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 508 .