Olibriusz
Olibriusz, Anicius Olybrius (ur. ok. 420 – zm. 2 listopada 472) – cesarz zachodniorzymski od kwietnia do 2 listopada 472 roku.
| |
| Cesarz rzymski | |
| Okres |
od kwiecień 472 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
ok. 420 |
| Data śmierci | |
| Moneta | |
 Moneta cesarza Olibriusza | |
Został cesarzem dzięki poparciu cesarza wschodniorzymskiego Leona I, który wysłał go do Rzymu w celu załagodzenia sporów pomiędzy patrycjuszem Rycymerem a cesarzem Antemiuszem, które jednak zakończyły się usunięciem Antemiusza i obwołaniem cesarzem Olibriusza[1][2]. Jego żoną była Placydia, młodsza córka cesarza Walentyniana III, był ojcem Juliany Anicji.
Już w 461 król Wandalów Genzeryk popierał kandydaturę Olibriusza na cesarza zachodniorzymskiego. W roku 464 sprawował godność konsula z nominacji cesarza Leona[3]. Ponieważ Huneryk, najstarszy syn Genzeryka, był żonaty z Eudokią siostrą Placydii, Rycymer mógł liczyć na przychylność Wandalów w negocjacjach z wykorzystaniem Olibriusza. Mogło to mieć wpływ na jego wyniesienie na tron cesarski w Rzymie[4]. Wybór Olibriusza nie został jednak zatwierdzony przez Leona.
Czas sprawowania władzy cesarskiej przez Olibriusza przypadł na oblężenie i splądrowanie Rzymu przez Rycymera i sprzymierzonych z nim Burgundów. Po śmierci Rycymera 18 sierpnia 472 jego miejsce zajął królewicz burgundzki Gundobad, którego Olibriusz uczynił patrycjuszem. Zapewne już wcześniej Gundobad z nadania Rycymera był dowódcą wojsk w Galii (magister militum per Gallias), a obecnie przejął wszystkie tytuły po wuju (magister militum praesentalis et patricius). Miejsce Gundobada jako głównodowodzącego w Galii zajął jego stryj i król Burgundów Chilperyk I[5].
Następcą Olibriusza został po kilkumiesięcznej przerwie z woli Gundobada w marcu 473 Gliceriusz.
Na monetach (tremissis RIC 3003) Olibriusza występuje na awersie nowa legenda SALVS MVNDI („dobrobyt świata”).
Przypisy
edytuj- ↑ Leszka 2009 ↓, s. 13.
- ↑ Krawczuk 1991 ↓, s. 557.
- ↑ Twardowska 2010 ↓, s. 103.
- ↑ Pawlak 2010 ↓, s. 60.
- ↑ Zołoteńki 2011 ↓, s. 255–256.
Bibliografia
edytuj- Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzy rzymskich. Dominat. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo "Iskry", 1991, s. 557–558. ISBN 83-207-1099-5.
- John Robert Martindale: The Prosopography of the Later Roman Empire. T. II A.D. 395-527. Cambridge: Cambridge University Press, 2006. ISBN 978-0-521-20159-9. (ang.).
- Mirosław J. Leszka. Pokonałem Cię Juliano. Opowieść o bizantyjskiej damie. „Mówią Wieki”. 589, 2 2009. Warszawa: Bellona SA. ISSN 1230-4018.
- Marcin Pawlak: Rzymski Zachód w latach 395–493. W: Świat rzymski w V wieku. Praca zbiorowa pod redakcją Rafała Kosińskiego i Kamilli Twardowskiej. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, 2010. ISBN 978-83-62261-16-1.
- Kamilla Twardowska: Rzymski Wschód w latach 395–518. W: Świat rzymski w V wieku. Praca zbiorowa pod redakcją Rafała Kosińskiego i Kamilli Twardowskiej. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, 2010. ISBN 978-83-62261-16-1.
- Dawid Zołoteńki: Galia u schyłku panowania rzymskiego. Administracja cywilna i wojskowa oraz jej reprezentanci w latach 455–486. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, 2011, seria: Notus – Scripta Antiqua et Byzantina. ISBN 978-83-62261-34-5.