Okręty podwodne typu 212A

Okręty podwodne typu 212A – niemieckie okręty podwodne o napędzie hybrydowym opartym na bateriach akumulatorowych oraz systemie ogniw paliwowych. Opracowane przez konsorcjum ARGE 212 jednostki, są pierwszymi okrętami podwodnymi w których jako układ rezerwowy zastosowano technologię AIP pod postacią ogniw paliwowych.

Okręty podwodne typu 212A

Rodzaj okrętu	SSK
Kraj budowy	Niemcy, Włochy
Projekt	ARGE 212
Stocznia	HDW, Nordseewerke, Monfalcone
Zbudowane	7
Użytkownicy	Deutsche Marine (6) Marina Militare (4)
Typ poprzedzający	209
Służba w latach	2003–
Uzbrojenie:
22 torped DM2A4 Seehecht bądź 24 miny
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe	6 x 533 mm
Sensory	radar nawigacyjny Kelvin Hughes 1007 sonary:   • DBQS-40 (pasywny)   • MOA 3070 bądź ELAK (aktywny)
Załoga	27 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	1450 ton
• w zanurzeniu	1830 ton
Długość	56 metrów 57,2 m (U35 i U36)
Szerokość	7 metrów
Napęd:
1 generator Diesla MTU 16V 396 1 silnik elektryczny Permasyn (3.875 KM) 9 ogniw paliwowych PEM BZM 34 1 śruba
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	12 węzłów 20 węzłów; AIP: 8 węzłów
Zasięg:
• na powierzchni	8.000 Mm na powierzchni przy 8 w.

Konstrukcja

Projekt jednostek 212A został ukończony w 1992 roku przez konsorcjum stoczni HDW i TNSW- ARGE 212 we współpracy z IKL. Konstrukcja okrętów tego typu stanowi rozwinięcie wyprodukowanych dla Izraela jednostek typu 800, z wykorzystaniem takiej samej niemagnetycznej stali o dużej wytrzymałości na rozciąganie. Na kiosk przeniesiono jednak stery zanurzenia, a zwiększenie manewrowości podwodnej osiągnięto dzięki zastosowaniu sterów rufowych w konfiguracji "X". Okręty typu 212A zostały pierwszymi skierowanymi do produkcji seryjnej jednostkami używającymi ogniwa paliwowe (BZM 34) jako dodatkowe źródło energii. Jednostki te wprowadziły po raz pierwszy także silniki elektryczne z magnesami trwałymi (permanent-magnet motor - PMM) do pływania z niewielką prędkością napędzające blisko-bezszumową śrubę. Okręty 212A zdolne są do pływania w zanurzeniu z niewielką prędkością blisko 3 tygodnie, używając swoich ogniw paliwowych jako źródła energii. Okręty typu 212A mają częściowo dwukadłubową strukturę kadłuba o dużej średnicy w części dziobowej. Część ta jest połączona z częścią rufową za pomocą stożkowej sekcji, mieszczącej siłownię baterii paliwowych. Ciekły tlen oraz wodór przechowywane są w metalowych cylindrach umieszczonych dookoła obwodu tej niewielkiej sekcji kadłuba. Prędkość maksymalna okrętu z wykorzystaniem układu AIP bez użycia głównych baterii elektrycznych okrętu wynosi 8 węzłów.

Typ 212A został wyposażony w wysoko zintegrowany system zarządzania i kontroli broni, który integruje sensory, uzbrojenie oraz układ nawigacyjny. Kompleks ten oparty jest o wydajną szynę danych oraz układ obliczeń rozproszonych. W skład układu uzbrojenia okrętu wchodzi sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm, w dwóch grupach po trzy wyrzutnie każda, których działanie oparte jest na zasadzie wypchnięcia torpedy za pomocą tłoka wodnego. Podstawowe uzbrojenie stanowi torpeda ciężka DM2A4 Seehecht (morszczuk).

Program budowy

Budowa pierwszych czterech jednostek typu, została zatwierdzona 6 lipca 1994 roku, jednakże pierwsze cięcie stali zostało opóźnione do 1 lipca 1998 roku, z powodu modyfikacji niezbędnych dla zapewnienia identyczności konstrukcji z jednostkami budowanymi we Włoszech - dla włoskiej marynarki wojennej - z takim samym kadłubem. Wprowadzone zmiany obejmowały zwiększenie dopuszczalnej głębokości zanurzenia oraz polepszenie warunków życiowych załogi. Budowa okrętów dla Niemiec została podzielona między dwie stocznie: HDW w Kilonii budowała części dziobowe jednostek, zaś TNSW budowała w Emden tylne połowy jednostek. Końcowe łączenie i wyposażanie obu części poszczególnych okrętów zostało podzielone między obydwie stocznie.

Jednostki

Okręty niemieckie

• U-31 – wodowanie nastąpiło w marcu 2002, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 19 października 2005
• U-32 – wodowanie nastąpiło w grudniu 2003, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 19 października 2005
• U-33 – wodowanie we wrześniu 2004, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 13 czerwca 2006
• U-34 – wodowanie w maju 2005, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 3 maja 2007
• U-35 – wodowanie 15 listopada 2011, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 23 marca 2015
• U-36 – wodowanie 6 lutego 2013, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 10 października 2016

Okręty włoskie

• „Salvatore Todaro” – rozpoczęcie budowy 3 lipca 1999, wodowanie 6 listopada 2003, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 29 marca 2006
• „Sciré” – rozpoczęcie budowy 27 maja 2000, wodowanie 18 grudnia 2004, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 19 lutego 2007
• „Pietro Venuti” – rozpoczęcie budowy 9 grudnia 2009, wodowanie 9 października 2014, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 6 lipca 2016
• „Romeo Romei” – rozpoczęcie budowy 2012, wodowanie 4 lipca 2015, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 11 maja 2017.

Propozycja dla Marynarki Wojennej

20 listopada 2015 w porcie wojennym w Gdyni zacumował U-34. Wizyta obejmowała m.in. seminarium nt. konstrukcji i wyposażenia niemieckich jednostek typu 212A i 214, które zostały zaoferowane Marynarce Wojennej w planowanym przetargu na trzy nowe okręty podwodne, w ramach programu Orka.

Bibliografia

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-85109-563-2. OCLC 123967432.
• Stephen Saunders: Jane's Fighting Ships 2002–2003. Jane's Information Group, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. OCLC 50282542.
• U212 / U214, Germany. Naval-Technology.com. [dostęp 2012-02-18]. (ang.).