Okręty podwodne projektu 611
Okręty podwodne projektu 611 (w kodzie NATO Zulu) – typ radzieckich dużych okrętów podwodnych o napędzie diesel-elektrycznym. Okręty zaczęły wchodzić do służby w latach 50. Okręt tego typu – B-67 był pierwszym na świecie okrętem podwodnym przenoszącym pociski balistyczne[1]. Łącznie zbudowano 26 jednostek tego typu, w tym pięć okrętów w wersji do przenoszenia pocisków balistycznych R-11FM.
| |
| Rodzaj okrętu | |
|---|---|
| Kraj budowy | |
| Projekt |
611 |
| Zbudowane |
26 |
| Służba w latach |
1952– |
| Uzbrojenie: | |
| 2 x R-11FM | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe |
|
| Wyrzutnie rakietowe |
dwie |
| Załoga |
70 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
1870 ton |
| • w zanurzeniu |
2380 ton |
| Długość |
90 metrów |
| Szerokość |
7,5 metra |
| Napęd: | |
| 3 silniki spalinowe 3 silniki elektryczne napędzające trzy śruby napędowe | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Historia
edytujWstępne prace koncepcyjne nad nowymi dużymi okrętami podwodnymi mającymi zastąpić okręty typu K, rozpoczęły się w roku 1943. W roku 1946 w pracach nad okrętami wykorzystano doświadczenia z działań wojennych i rozwiązania techniczne stosowane na niemieckich okrętach podwodnych. Prace nad projektem zakończyły się w styczniu 1949, kiedy to zatwierdzono go do produkcji seryjnej. W konstrukcji okrętu wykorzystano komponenty z okrętów projektu 613. Dotyczyło to m.in. elementów siłowni, układu balastowego i uzbrojenia artyleryjskiego.
Początkowo planowano budowę 40 jednostek projektu 611. Pięć okrętów wyposażono w pociski balistyczne, jedną wykorzystywano jako jednostkę eksperymentalną do testowania nowych typów uzbrojenia. 20 okrętów powstało w podstawowej wersji uzbrojonej w torpedy.
Budowę pierwszego okrętu projektu 611 który nosił oznaczenie „B-61” rozpoczęto w stoczni nr 196 w Leningradzie 10 stycznia 1951. Wodowanie nastąpiło 26 lipca 1951, wejście do służby 31 grudnia 1953. Ostatni okręt typu wszedł do służby w lipcu 1958.
Opis
edytujOkręty zbudowano w układzie dwukadłubowym. W kadłubie sztywnym wręgi umieszczono na zewnątrz, co znacznie zwiększyło wolną przestrzeń do wykorzystania wewnątrz kadłuba. Kadłub sztywny podzielono na siedem przedziałów. Okręty wyposażone w pociski balistyczne, przenosiły w wyrzutni dwa pociski typu R-11FM.
Bibliografia
edytuj- Andrzej Kiński. Okręty podwodne ZSRR w latach 1945 – 1955. „NTW”. nr 12/1997, s. 48 – 55, grudzień 1997.
Przypisy
edytuj- ↑ Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
Linki zewnętrzne
edytuj- www.globalsecurity.org (ang.)