Obłęd pasożytniczy
Obłęd pasożytniczy (także: parazytoza urojeniowa, zespół Ekboma, halucynoza pasożytnicza, halucynoza dotykowa) – zaburzenie psychiczne, w przebiegu którego chory ma silne poczucie, że jest zarażony żywymi bądź nieożywionymi pasożytami, owadami albo innymi drobnymi stworzeniami. W rzeczywistości pasożyty te u pacjenta nie występują. Chorzy zazwyczaj skarżą się również na uczucie drążących pod skórą parazytów, najczęściej pod postacią mrowienia. W rzeczywistości są to omamy bądź objawy innej choroby somatycznej.
Według nomenklatury ICD-10, jeśli u pacjenta dominuje silne przekonanie (urojenie), że jest zakażony, bez współwystępujących omamów czucia poruszających się w ciele pasożytów, chorobę można zaliczyć do organicznych zaburzeń urojeniowych[1]. Jeśli dominują omamy czucia ustrojowego, a urojenia pasożytów w ciele są tylko ich interpretacją, stawia się rozpoznanie halucynozy organicznej[1].
Rozwija się najczęściej na podłożu organicznego uszkodzenia OUN[1], występuje także u osób uzależnionych od metamfetaminy.
Na to zaburzenie najczęściej cierpią samotne kobiety w starszym wieku, pozostające w społecznej izolacji, o niskim statusie socjoekonomicznym i bez wykształcenia[1]. Występuje we wszystkich kulturach, niezależnie od rasy[1].
W leczeniu stosuje się pimozyd, atypowe leki przeciwpsychotyczne, oraz SSRI[1].
Opisana po raz pierwszy przez szwedzkiego neurologa Karla Axela Ekboma (autora opisu zespołu niespokojnych nóg, znanego też jako zespół Wittmaacka-Ekboma).
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Katarzyna Jakuszkowiak-Wojten, Wiesław Jerzy Cubała, Joanna Szeliga-Lewińska, Obłęd pasożytniczy: opis przypadku, „Psychiatria Polska”, XLI (4), psychiatriapolska.pl, 2007, s. 571-578 [dostęp 2020-04-21].
Bibliografia
edytuj- Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny. Bilikiewicz A (red.). Wydanie III Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006 s. 321, 696 ISBN 83-200-3388-8
