Obóz nr 14
Obóz nr 14 (kor. 개천 제14호 관리소) – obóz pracy dla więźniów politycznych, znajdujący się w prowincji P’yŏngan Południowy w Korei Północnej. Leży nad rzeką Taedong-gang, w bezpośrednim sąsiedztwie z obozem koncentracyjnym Pukch’ang (nr 18), 19 km dalej od obozu koncentracyjnego Kaech’ŏn[1][2][3]. Ma 153 km² powierzchni[3].
| Typ | |
|---|---|
| Terytorium | |
| Powierzchnia |
153 ha |
| Liczba więźniów |
ok. 50 tys. (2011) |
| Narodowość więźniów | |
Położenie na mapie Korei Północnej  | |
 39°34′16″N 126°03′20″E/39,571111 126,055556
| |
Obóz dzieli się na trzy strefy: A (administracyjną), B (więzienną) oraz C, która obejmuje pola uprawne. W 2021 roku liczbę baraków dla więźniów oszacowano na około 140[4].
Historia
edytujZostał założony w 1959 roku[1][5], według raportu opublikowanego przez The Committee for Human Rights in North Korea obóz istnieje co najmniej od 1965 roku i stanowi jeden z najstarszych obozów pracy w państwie[3]. W 1984 roku część obozu włączono do pobliskiego obozu nr 18[6].
Władze Korei Północnej zaprzeczają istnieniu tego obozu[4].
Sytuacja więźniów
edytujWedług raportu Amnesty International z 2011 roku w obozie przebywa ok. 50 tys. więźniów[5]. Do obozu trafiają osoby skazane za przestępstwa polityczne. Wśród więźniów politycznych są urzędnicy oskarżeni o złe wykonywanie swoich obowiązków, krytycy reżimu oraz podejrzani o uczestnictwo w działaniach antyrządowych. Część osadzonych znajduje się w obozie w ramach odpowiedzialności zbiorowej[1]. Więźniowie są zmuszani do pracy niewolniczej w rolnictwie, hodowli zwierząt gospodarskich, górnictwie, wyrębie lasów i przemyśle włókienniczym[1][3]. Na podstawie zdjęć Google Earth w 2021 roku zaobserwowano wzrost powierzchni upraw kukurydzy w obozie[4].
Powszechnym problemem w obozie jest głód[1]. Amnesty International oszacowało, że w 2011 roku na jedną osobę przysługiwała dzienna racja żywnościowa o wadze 700 g[5]. Według informacji opublikowanych przez Departament Stanu Stanów Zjednoczonych więźniowie spożywają gryzonie, węże i żaby[1].
Koreańczycy, którzy przebywali w obozie nr 14
edytujKim Yong
edytujUrodzony w 1950 roku Kim Yong przebywał w obozie nr 14 w latach 1995–1996. Kiedy miał siedem lat, władze północnokoreańskie oskarżyły jego ojca i starszego brata o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. Matka Kim Yonga, chcąc go ochronić przed przeniesieniem do obozu w ramach odpowiedzialności zbiorowej, umieściła syna w domu dziecka pod fałszywym nazwiskiem. W następnych latach Kim pracował w policji Bo-wibu oraz był wiceprezesem firmy zajmującej się rybołówstwem. Jego karierę przerwało odkrycie jego prawdziwego nazwiska. Został oskarżony o celową infiltrację służby bezpieczeństwa i skazany na karę więzienia. Do obozu nr 14 trafił w 1995 roku. Jako więzień pracował w kopalni węgla. Według jego relacji, codzienna racja żywnościowa ograniczała się do wodnistej zupy z kapusty i 20–30 ziaren kukurydzy. Kobiety i mężczyźni przebywali w innych częściach. Podczas swojego pobytu w obozie Kim tylko raz widział więźniarki, podczas budowy drogi poza obszarem kopalni. Wielu więźniów umierało z powodu głodu, chorób lub wypadków w kopalniach. Kim zapamiętał 25 więźniów zamordowanych przez strażników. W 1996 roku został przeniesiony do sąsiedniego obozu nr 18[7]. W 1999 roku uciekł do Chin, cztery lata później przybył do Stanów Zjednoczonych. W 2009 roku wydał wspomnienia pt. Long Road Home. Testimony of a North Korean Camp Survivor[8].
Shin Dong-hyuk
edytujZ obozem nr 14 jest kojarzony Shin Dong-hyuk, aktywista na rzecz praw człowieka w Korei Północnej, który głosił, że urodził się w obozie nr 14 i spędził w obozie w Kaech’ŏn 23 lata życia. Miał on z drugim więźniem podjąć się próby ucieczki z obozu. Gdy jego współtowarzysz zginął porażony prądem ogrodzenia pod wysokim napięciem, Shin miał wykorzystać jego ciało do wspięcia się na drugą stronę. W ciągu czterech lat uciekł z Korei Północnej do Chin, a stamtąd udał się do Korei Południowej, gdzie zamieszkał[9]. Historię jego pobytu i ucieczki z obozu opisał dziennikarz „The Washington Post” Blaine Harden w książce Escape from Camp 14 (w Polsce wydanej pod tytułem Urodzony w obozie nr 14)[10][9]. W 2015 roku Shin poinformował Hardena, że wiele fragmentów jego relacji zostało sfałszowanych. Przyznał m.in., że w wieku sześciu lat został z matką i bratem przeniesiony do pobliskiego obozu nr 18. Miał on podjąć się dwóch prób ucieczki z tego obozu[6].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Prisons of North Korea [online], U.S. Department of State [dostęp 2024-10-07] (ang.).
- ↑ Katarzyna Czeszejko-Sochacka, Łamanie praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, „Gdańskie Studia Azji Wschodniej”, 16, 2019, s. 139.
- ↑ a b c d Joseph S. Bermudez jr., Andy Dinville, Mike Eley, North Korea Imagery Analysis of Camp 14 [online], hrnk.org, 2015, s. 2–3 [dostęp 2024-10-07] (ang.).
- ↑ a b c Tracking changes at North Korea’s Camp 14 through satellite imagery [online], dailynk.com, 1 czerwca 2021 [dostęp 2024-10-07] (ang.).
- ↑ a b c North Korea: Political Prison Camps [online], Amnesty International, 3 maja 2011, s. 7 [dostęp 2024-10-07] (ang.).
- ↑ a b Blaine Harden, Foreword [online], blaineharden.com [dostęp 2024-10-07] (ang.).
- ↑ Long Road Home [online], cup.columbia.edu [dostęp 2024-10-07].
- ↑ a b Maria Kruczkowska, Najsłynniejszy uciekinier z Korei Północnej zmienił zeznania i... ukrył się [online], wyborcza.pl, 22 stycznia 2015 [dostęp 2024-10-07].
- ↑ Escape from Camp 14: One Man’s Remarkable Odyssey from North Korea to Freedom in the West [online], asianstudies.org [dostęp 2024-10-07] (ang.).