ORP Górnik – polski mały okręt rakietowy. Posiadał numer taktyczny 434. Był pierwszym okrętem typu Tarantul-I w Polskiej Marynarce Wojennej.

ORP Górnik
Ilustracja
Jednostka bliźniacza ORP Metalowiec
Historia
Stocznia

Stocznia Rzeczna, Rybińsk

 Marynarka Wojenna
Wejście do służby

28 grudnia 1983

Wycofanie ze służby

31 maja 2005

Los okrętu

złomowany w 2011

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

pełna - 455 ton

Długość

56,90 m

Szerokość

10,20 m

Zanurzenie

2,20 m

Napęd
2 turbiny gazowe, marszowe DM76 o mocy po 4000 KM każda oraz 2 turbiny gazowe, szczytowe PR77 o mocy po 12000 KM; napędzających 2 śruby napędowe
Prędkość

43 węzłów

Zasięg

2200 mil morskich

Uzbrojenie
2 wyrzutnie KT-138E rakieta woda/woda P-21 lub P-22 (kod NATO: SS-N-2C),
1 uniwersalna armata 76,2 mm AK-176M,
2 działka przeciwlotnicze kalibru 30mm AK-630M,
1 wyrzutnia MTU-4US rakiet przeciwlotniczych Strzała-2M
Załoga

46 ludzi

Sylwetka okrętu ORP "Górnik"

Okręt został zaprojektowany w ZSRR w CMKB "Ałmaz" i zbudowany w Rybińskiej Stoczni Rzecznej. Jest to okręt projektu 1241RE 'Mołnia', w kodzie NATO: 'Tarantul-I'. Jest to eksportowa wersja projektu, a Polska była pierwszym odbiorcą tej wersji. Przybył do Gdyni 5 grudnia 1983, a polską banderę podniesiono 28 grudnia 1983 r. Matką chrzestną była Marianna Jóźwiak – wdowa po górniku kopalni „Wieczorek[1]. Głównym zadaniem jednostki była ochrona wybrzeża od strony morza.

Okręt został wycofany ze służby 31 maja 2005 roku, po czym w 2009 roku przekazany Agencji Mienia Wojskowego. Po nieudanych próbach sprzedaży za granicę (według nieoficjalnych informacji, do Wietnamu), w 2011 roku został złomowany[2].

Dane techniczne

edytuj

Wyposażenie radiolokacyjne

edytuj
  • stacje radiolokacyjna wykrywania celów Garpun-E (NATO: "Plank Shave")
  • stacje radiolokacyjna kierowania ogniem MR-123 (NATO: "Bass Tilt")
  • radar nawigacyjny Peczora-1

Przebieg służby

edytuj

Przez niemal 22 lata przebył drogę 42 680 mil morskich. Wchodził m.in. do portów w Świnoujściu, Szczecinie, Bałtyjsku i Kilonii. Jednostka ta brała udział w najważniejszych ćwiczeniach Marynarki Wojennej, m.in. BARAKUDA, PIRANIA, BALTOPS, MURENA, PASSEX. W 1994 roku okręt uczestniczył w konkursie o miano „Najlepszego Okrętu Marynarki Wojennej”. [3]

Dowódcy okrętu

edytuj

Lista dowódców[3]:

  • por. mar. Zbigniew Kula – od 1983 do 1986 roku;
  • kpt. mar. Mirosław Danilewicz – od 1986 do 1988 roku;
  • por. mar. Marek Kurzyk – od 1988 do 1993 roku;
  • por. mar. Jarosław Ziemiański – od 1993 do 1995 roku;
  • por. mar. Robert Kaczmarek – od 1995 do 1996 roku;
  • kpt. mar. Jacek Gąsiorowski – od 1996 do 1996 roku;
  • por. mar. Krzysztof Jasiński – od 1996 do 1998 roku;
  • por. mar. Dariusz Szarek – od 1998 do 2004 roku;
  • por. mar. Adam Sadowski – od 2004 do 2005 roku.

Przypisy

edytuj
  1. Marian Kluczyński. Smutny koniec polskich Tarantul. „Morze, Statki i Okręty”. 3-4/2019. XXIV (191), s. 10, marzec-kwiecień 2019. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
  2. Jarosław Ciślak, Tomasz Grotnik. Złomowanie Górnika. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 9/2011. XVI (115). s. 4. ISSN 1426-529X. 
  3. a b Marynarka Wojenna [online], archiwum.mw.wp.mil.pl [dostęp 2022-04-02].