Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii
Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii (OZ Suwalskiej i Podlaskiej BK) – oddział kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk kaw. Edmund Heldut-Tarnasiewicz |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
OZ Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką mobilizowaną w I rzucie mobilizacji powszechnej.
Formowanie i przekształcenia organizacyjne
edytujOśrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką mobilizowaną zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej[1]. Jednostką mobilizującą był 10 Pułk Ułanów Litewskich w Białymstoku[1]. Ośrodek miał być formowany według organizacji wojennej L.3027/mob.org., ukompletowany zgodnie z zestawieniem specjalności L.3027/mob.AR oraz uzbrojony i wyposażony zgodnie z wojennymi należnościami materiałowymi L.3027/mob.mat.[2]. W niektórych publikacjach używano też nazwy, Ośrodek Zapasowy Kawalerii „Białystok”[1][3] lub „Wołkowysk”.
Działał w Białymstoku i Wołkowysku pod dowództwem płk. kaw. Edmunda Helduta-Tarnasiewicza, a od 15 września 1939 roku dowództwo nad ośrodkiem objął gen. bryg. Wacław Przeździecki. W wyniku prac mobilizacyjnych ośrodka udało się zorganizować pięć rezerwowych pułków kawalerii, które miały wejść w skład Podlaskiej i Suwalskiej Brygady Kawalerii. Na skutek braku łączności z jednostkami, dla których formowano pułki i w związku z szybkimi postępami wojsk niemieckich Ośrodek przeniesiono z Białegostoku do Wołkowyska. Dowództwo Ośrodka sformowało: pułk osłonowy kawalerii „Wołkowysk” i Rezerwową Brygadę Kawalerii "Wołkowysk". Sformowane ze składu OZ Brygad Kawalerii Suwalskiej i Podlaskiej oraz odpryski z macierzystych brygad, które dotarły do Wołkowyska, wzięły udział w walkach z wojskami sowieckimi[4][5].
Obsada personalna
edytuj- dowódcy Ośrodka Zapasowego:
- płk kaw. Edmund Heldut-Tarnasiewicz
- gen. bryg. Wacław Jan Przeździecki (15 IX 1939 – )
- zastępca dowódcy – mjr kaw. Bogumił Szumski
- szef sztabu – mjr art. Zygmunt Bohdanowski
- I oficer operacyjny – rtm. Tadeusz Roykiewicz
- II oficer operacyjny – rtm. dypl. Mieczysław Łubieński
- oficer informacyjny – por. K. Tomaszewski
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 199.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 1094-1095.
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 62.
- ↑ Grzelak 2008 ↓, s. 234-235.
- ↑ Cygan 1990 ↓, s. 39-46.
Bibliografia
edytuj- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Czesław Grzelak: Kresy w czerwieni 1939. Agresja Związku Sowieckiego na Polskę w 1939 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2008. ISBN 978-83-89935-61-8.
- Wiktor Cygan: Kresy w ogniu. Wojna polsko-sowiecka 1939. Warszawa: Warszawska Oficyna Wydawnicza, 1990. ISBN 83-85209-00-X.
- Piotr Zarzycki: Plan Mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1995. ISBN 83-85621-87-3.