Nowe Bródno

Nowe Bródno – część miasta i osiedle mieszkaniowe w dzielnicy Targówek w Warszawie.

Drewniany dom rodziny Borowców przy ul. Siedzibnej

Zbombardowane przez Luftwaffe budynki w rejonie ulic Siedzibnej i Budowlanej we wrześniu 1939 roku

Bloki osiedla Nowe Bródno przy ul. Suwalskiej (1969)

Opis

Osada Nowe Bródno powstała na piaszczystych polach na zachód od Starego Bródna, po wybudowaniu w 1877 Kolei Nadwiślańskiej i uruchomieniu stacji Praga (obecnie Warszawa-Praga). W rejonie obecnych ulic Wysockiego, Oliwskiej i Toruńskiej i dawnej Białołęckiej powstały kolejowe warsztaty remontowe oraz budynki mieszkaniowe (w znacznej części drewniane) dla kolejarzy i ich rodzin.

W kolejnych latach rozbudowa kolei przyczyniła się do rozbudowy peryferyjnych terenów Nowego Bródna – Śliwic, Targówka i Pelcowizny. Wybudowano dużą stację rozrządową na Bródnie, wiele magazynów i składów.

8 kwietnia 1916 generał-gubernator Hans Hartwig von Beseler wydał rozporządzenie włączające do Warszawy (od 1 kwietnia 1916) m.in. Nowe Bródno, położone w tamtym czasie w gminie Bródno.

Od lat 20. do 1939 roku powstało tu kilkadziesiąt kamienic i domów jednorodzinnych.

28 września 1924 roku uruchomiono tu linię tramwajową 21.

Podczas II wojny światowej wiele budynków na Nowym Bródnie uległo zniszczeniu.

W 1961 rozpisano konkurs architektoniczny na projekt nowej dzielnicy na 60 tys. mieszkańców. Wygrał go zespół w składzie: Jerzy Stanisławski, Janina Szulecka, Tadeusz Szulecki. Budowa nowego osiedla zniekształciła częściowo przebieg dawnych ulic (np. Białołęckiej, którą na południowym odcinku, od ul. Odrowąża do Bartniczej nazwano ul. Wysockiego, a na środkowym – ul. Ogińskiego).

Ważniejsze obiekty

• Kościół Matki Bożej Różańcowej
• Stacja kolejowa Warszawa Praga

Bibliografia

• Zygmunt Kupniewski: Warszawskie Nowe Bródno 1940 wydobyte z mgły zapomnienia. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-60508-46-6. [dostęp 2015-09-23]. Brak numerów stron w książce