Nika Strzemińska

Nika Strzemińska
	; Nika Strzemińska z matką (1938)
Data i miejsce urodzenia	6 listopada 1936 ; Łódź
Data i miejsce śmierci	13 października 2001 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	lekarz
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nika Strzemińska, właśc. Jakobina Ingeborga Strzemińska (ur. 6 listopada 1936 w Łodzi, zm. 13 października 2001 w Warszawie) – polska lekarka, psychiatra, pisarka, propagatorka sztuki swoich rodziców, twórców światowego modernizmu: rzeźbiarki Katarzyny Kobro i malarza Władysława Strzemińskiego.

Życiorys

Po śmierci matki przebywała w domu sierot^[1] (w Domu Wychowawczym dla Dziewcząt im. Maksyma Gorkiego^{[potrzebny przypis]}) przy ul. Krajowej 15 w Helenówku w Łodzi (przed wojną był to sierociniec dla żydowskich dzieci).

W latach 1955–1960 studiowała na Akademii Medycznej w Łodzi (1961 – dyplom lekarski), natomiast w latach 1961–1965 na Uniwersytecie Łódzkim (1965 – dyplom z antropologii). Pracowała w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, gdzie w 1971 uzyskała specjalizację w dziedzinie psychiatrii, a w 1974 stopień doktora (praca doktorska Współzależność pewnych cech antropometrycznych z przebiegiem schizofrenii). Jako lekarz okrętowy (pierwsza kobieta w historii Polski) pływała na polskich statkach handlowych (przez 17 lat). Pracowała m.in. w Szpitalu Tworkowskim, współpracowała z Polską Fundacją Alzheimerowską.

Autorka prac m.in. z zakresu antropologii (zajmowała się badaniem odkrytych szkieletów z okresu wpływów rzymskich na Pojezierzu Kaszubskim w Węsiorach i w Odrach^[2]) i psychiatrii, opowieści morskich i serii reportaży, książek poświęconych rodzicom: Sztuka, miłość i nienawiść. O Katarzynie Kobro i Władysławie Strzemińskim (2001), Katarzyna Kobro (2004, poszerzona wersja książki wydanej po włosku w Mediolanie we wrześniu 1998 roku) oraz scenariuszy filmowych: Pośmiertny tryumf Władysława Strzemińskiego (1993) oraz Katarzyna Kobro rzeźbiarka (1998). Inicjatorka (wraz z Georgiem Kobro) przyznawanej w Łodzi od 2001 roku Nagrody im. Katarzyny Kobro. Bohaterka audycji Szkic do portretu Remigiusza Grzeli (2001, II Program Polskiego Radia).

Pracowała na statkach. Zmarła na nowotwór^[3]. Została pochowana w Łodzi, w grobie matki, w części prawosławnej cmentarza Doły.

Publikacje

Sztuka, miłość i nienawiść, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 2001.
Katarzyna Kobro, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 1999 i 2004.

Przypisy

↑ Anna Gronczewska: Od miłości do nienawiści, czyli tragiczne losy łódzkich artystów. „Dziennik Łódzki”, 2017-01-25. [dostęp 2024-07-15].
↑ J. Kmieciński, M. Blombergowa, K. Walenta, Cmentarzysko kurhanowe ze starszego okresu rzymskiego w Węsiorach w pow. kartuskim „Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi”, t. 12, 1966.
↑ Anna Gronczewska: Grób artystki Katarzyny Kobro został odnowiony. Jak teraz wygląda? za projektem stoi znana łódzka architekt. „Dziennik Łódzki”, 2022-01-26. [dostęp 2024-07-15].

Linki zewnętrzne

Line of apsides. Hommages – projekt Kapsydy Kobro (pamięci Niki Strzemińskiej i Anny Micińskiej)
Walczę o prawdę. parnas.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-08-07)]. – rozmowa Remigiusza Grzeli z Niką Strzemińską (2001)
Promocja książki Niki Strzemińskiej Sztuka, Miłość i Nienawiść. zapiecek.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-06)]. – Galeria „Zapiecek”, Warszawa 2001
Sebastian Duda, Władysław Strzemiński: życie z parszywą Kobrą. Muzy i ich artyści cz. 13, „Gazeta Wyborcza” – „Ale historia”, 23 listopada 2015

[1] Anna Gronczewska: Od miłości do nienawiści, czyli tragiczne losy łódzkich artystów. „Dziennik Łódzki”, 2017-01-25. [dostęp 2024-07-15].

[2] J. Kmieciński, M. Blombergowa, K. Walenta, Cmentarzysko kurhanowe ze starszego okresu rzymskiego w Węsiorach w pow. kartuskim „Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi”, t. 12, 1966.

[3] Anna Gronczewska: Grób artystki Katarzyny Kobro został odnowiony. Jak teraz wygląda? za projektem stoi znana łódzka architekt. „Dziennik Łódzki”, 2022-01-26. [dostęp 2024-07-15].

[1]

[2]

[3]