Nie ma końca wielkiej wojny

Nie ma końca wielkiej wojny – polski krótkometrażowy film fabularny z 1959 roku w reżyserii Jana Łomnickiego.

Nie ma końca Wielkiej Wojny

Stopklatka z filmu
Gatunek	film krótkometrażowy
Rok produkcji	1959
Data premiery	1959
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Czas trwania	7 minut
Reżyseria	Jan Łomnicki
Muzyka	Krzysztof Penderecki
Zdjęcia	Stanisław Niedbalski
Montaż	Ludmiła Niekrasowa
Produkcja	Mirosław Podolski
Wytwórnia	Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych
Budżet	Nieznany

Fabuła

Jedno popołudnie z życia kalekiego mężczyzny, który na specjalnie skonstruowanej platformie na kółkach porusza się wokół nowiutkiego Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Pozbawiony w trakcie wojny obu nóg człowiek zajmuje się teraz sprzedawaniem oprawek na dowody osobiste, tramwajowe i kolejowe. Bohater porusza się na platformie wokół tętniącego życiem Placu Defilad i obserwuje nogi pojawiających się w filmie postaci – dzieci, żołnierzy, a nawet wykutych na frontonie Pałacu rzeźbach. Nogi zastygłe, nogi kręcące pedałami rowerów, nogi chlapiące wodą w fontannie. Pod wpływem emocji kaleka zjeżdża rozpędzony ze schodów i wpada pod nadjeżdżający samochód. Zostaje podniesiony przez tłum gapiów i bohatersko osadzony na klapie śmietnika. Za chwilę odjeżdża na swojej platformie przez milczący szpaler widzów.

Okładka rękopisu partytury Krzysztofa Pendereckiego z muzyką do filmu Nie ma końca wielkiej wojny w reż. Jana Łomnickiego (WFDiF Warszawa, 1959)

Muzyka Krzysztofa Pendereckiego

Czarno-biały film, trwający niecałe osiem minut, jest filmem niemym. Opisany jest jako w źródłach obraz dokumentalny lub film publicystyczny, ale jest to film fabularny krótkometrażowy. Ważną rolę w filmie odgrywa muzyka Krzysztofa Pendereckiego, dla którego był to pierwszy kontakt z kinem. W filmie nie ma dialogów czy wypowiedzi bohatera i muzyka przejmuje narrację i oddaje stan emocjonalny głównej postaci. Napisana na skład kameralny partytura (flet, klarnet, trąbka, fortepian, altówka, kontrabas, perkusja) jest mocno złowieszcza i kontrastuje z wszechobecnym czarno-białym słońcem w filmie. Muzyka jest projekcją myśli i emocji głównego bohatera, liczy wolno upływający czas w jego głowie, wyraża żal, ból i rozgoryczenie. Przez zastosowane techniki wykonawcze (tłumiki, glissanda, tremola) dociera do widza ażurowo, trochę zza szyby tak, jak powojenny, odbudowany świat postrzega bohater filmu. W tej muzyce Penderecki jest już bliski Polymorphii czy Trenu.

Linki zewnętrzne

• Nie ma końca wielkiej wojny na stronie Muzyczny ślad Krakowa
• Nie ma końca wielkiej wojny w bazie filmpolski.pl
• Nie ma końca wielkiej wojny w bazie IMDb (ang.)
• Nie ma końca wielkiej wojny w bazie Filmweb