Nadija Morykwas
Nadija Myrosławiwna Morykwas (ukr. Надія Мирославівна Мориквас; ur. 9 maja 1952 w Szelpakach) – ukraińska pisarka, eseistka, dziennikarka, kandydat filologii (2008). Członkini Narodowego Związku Pisarzy (1995) i Dziennikarzy Ukrainy (1983). Laureatka nagród S. Fedaka (1980) i B. Lepkiego (2006).[1].
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Zawód, zajęcie | |
Narodowość | |
Tytuł naukowy | |
Alma Mater |
Biografia
edytujW 1980 r. ukończyła studia na Uniwersytecie Lwowskim. W 2006 r. odbyła staż w Instytucie Języków Wschodniosłowiańskich Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (2006). Pracowała w gazetach „Lwowski Zaliznycznyk”, „Literaturnyj Lwów” (1994–1999 – zastępca redaktora), „Halicka Brama”, „Nasza Szczęsna” (obie redagowała); prowadziła autorskie programy literackie w telewizji lwowskiej i radiu obwodowym. W 2000 r. została mianowana redaktorem naczelnym czasopisma „Ricz” (od 2009 r. – wydanie internetowe)[1].
Twórczość
edytujNiektóre z prac Nadii Morykwas zostały przetłumaczone na język niemiecki, włoski, węgierski i rumuński[1].
Autor zbiorów poezji[1]:
- „Biłe misto” (1991)
- „Tanci na lodu” (1996)
- „Istyna sribnoty” (1998)
książek prozatorskich[1]:
- „Spokusa wicznistiu. Szczodennyk ironicznoji prozy” (1997, 1998, 1999)
- „Za nas u Lwowi. Mify i mity” (2001)
- „Rid: Ukrajinśki chroniky” (2002, 2003)
- „Mełancholija Stepana Czarnećkoho” (2005)
- „Czas bez lubowi” (2007)
- „De mij brat?” (2010)
- „Kornelija” (2015)
- „Wynowa hora” (2017)
- „Ludy swoho czasu” (2019)[2]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Мориквас Надія Мирославівна / М. Й. Шалата // Енциклопедія Сучасної України [Електронний ресурс] / Редкол. : І. М. Дзюба, А. І. Жуковський, М. Г. Железняк [та ін.] ; НАН України, НТШ. – К. : Інститут енциклопедичних досліджень НАН України, 2019.
- ↑ Ярослав Поліщук. Знаки часу. Національна спілка письменників України, 2021-01-20. [dostęp 2024-01-29].