Nabój 14,5 × 114 mm

14,5 × 114 mm
Rodzaj	nabój wielkokalibrowy
Kaliber	14,5 mm
	Średnica
pocisku	14,5 mm
max. szyjki	15,94 mm
max. stożka; przejściowego	24,91 mm
max. łuski	26,90 mm
kryzy	26,90 mm
	Długość
łuski	114 mm
naboju	156 mm
	Masa
naboju	200 g
pocisku	63,4g
materiału; miotającego	30 g
	Inne
Prędkość; początkowa	1000 m/s
Energia; początkowa	31700 J

14,5 × 114 mm – radziecki nabój wielkokalibrowy zaprojektowany pierwotnie jako amunicja dla karabinów przeciwpancernych, obecnie używany w wkm-ach KPW.

Historia

W drugiej połowie lat 30 gwałtownie zaczęło rosnąć nasycenie bronią pancerną wielu armii świata. Spowodowało to intensyfikację prac nad lekką bronią przeciwpancerną. W ZSRR rozpoczęto wtedy prace nad nowym nabojem przeznaczonym specjalnie dla broni tej klasy. Efektem prac prowadzonych w latach 1936-1938 był nabój 14,5 × 114 mm z pociskiem B-32, którego produkcję rozpoczęto w 1940 roku.

Nowy nabój został przyjęty do uzbrojenia wraz z karabinem przeciwpancernym PTR-39 konstrukcji N.W.Rukawiesznikowa. PTR-39 był konstrukcją niedopracowaną i wyprodukowano tylko ok. 150 egz tego karabinu.

W 1940 roku pod wpływem szefa GAU (Gławnoje Artilierskoje Uprawlienije – Główny Zarząd Artylerii) marszałka Grigorija I. Kulika karabiny przeciwpancerne uznano za broń nieefektywną i w sierpniu 1940 roku skreślono z systemu uzbrojenia RKKA. Po ataku niemieckim 22 czerwca 1941 anulowano tę decyzję i zaprojektowano dwa nowe typy karabinów przeciwpancernych kalibru 14,5 mm: PTRD i PTRS. W tym samym roku rozpoczęto produkcję naboi z pociskiem BS-41 GŁ.

W następnych latach powstawały wersje naboju 14,5 mm wyposażane w nowe typy pocisków o różnym przeznaczeniu. W 1944 roku do uzbrojenia Armii Czerwonej wprowadzono wkm KPW kalibru 14,5 mm. Z czasem stał się on podstawowym uzbrojeniem radzieckich transporterów opancerzonych.

W latach 90. powstało kilka typów wielkokalibrowych karabinów wyborowych zasilanych nabojem 14,5 × 114 mm.

Wersje

B-32 – pocisk przeciwpancerno-zapalający. Naboje z tym pociskiem były produkowane od 1940 roku. Oznaczenie: końcówka pocisku czarna z paskiem czerwonym^[1].
BS-41 GŁ – pocisk przeciwpancerno-zapalający. Dzięki zastosowaniu rdzenia wolframowego pocisk BS-41 GŁ miał przebijalność wyższą o 25% od B-32. Naboje z tym pociskiem były produkowane od 1941 roku. Oznaczenie: końcówka pocisku czarna, pozostała część czerwona, spłonka czarna^[1].
BST-41 – pocisk przeciwpancerno-zapalajaco-świetlny.
BZT – pocisk przeciwpancerno-zapalająco-smugowy. Oznaczenie: końcówka pocisku fioletowa z paskiem czerwonym^[1]
ZP – pocisk zapalająco-świetlny
MDZ – pocisk burząco-zapalający
BS – pocisk przeciwpancerny opracowany w 1989 roku.
Z - pocisk zapalający. Oznaczenie: końcówka pocisku czerwona^[1]

Wymiary naboju

Wymiary naboju 14,5 × 114mm. Wszystkie wymiary podane są w milimetrach.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Podręcznik dowódcy drużyny. s. 182.

Bibliografia

Stanisław Kochański: Broń strzelecka lat osiemdziesiątych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07784-3.
Zbigniew Gwóźdź. Skuteczny przeciwpancerny. „Komandos”. 1997. Nr. 2. s. 66. ISSN 0867-86-69.
Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.

[podr-1] Podręcznik dowódcy drużyny. s. 182.

[1]