Muziej archieołogii i etnografii (Ufa)

Muziej archieołogii i etnografii
Музей археологии и этнографии
	; Siedziba muzeum (2016)
Państwo	Rosja
Republika	Baszkortostan
Miejscowość	Ufa
Adres	ul. Karola Marksa 6
Data założenia	1976
Zakres zbiorów	archeologia i etnografia
	Położenie na mapie Baszkortostanu Muziej archieołogii i etnografii
	Położenie na mapie Rosji Muziej archieołogii i etnografii
	54°43′16″N 55°56′26″E/54,721111 55,940556
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Muziej archieołogii i etnografii (ros. Музей археологии и этнографии^[1]) – muzeum w Ufie w Rosji, otwarte w 1976 roku, zajmujące się archeologią i etnografią narodów południowego Uralu.

Historia

Założycielem Instytutu Badań Etnologicznych Rosyjskiej Akademii Nauk, które zarządza muzeum, był historyk i etnograf Rail Gumierowicz Kuziejew(inne języki) (jego imieniem nazwano później tenże instytut)^[2]. Z jego inicjatywy przeprowadzono liczne badania etnograficzne i archeologiczne w Baszkortostanie, co przyczyniło się do utworzenia muzeum w 1976 roku^[2]. Instytucja formowała się w latach 1976–1980 i początkowo mieściła się przy ul. Aksakowa 7^[3]. 10 października 2007 muzeum otwarto w nowej siedzibie^[4].

Muzeum zajmuje się pozyskiwaniem, opracowaniem i udostępnianiem zbiorów archeologicznych i etnograficznych, ma za zadanie popularyzować wiedzę o nowych odkryciach archeologicznych oraz badaniach w zakresie historii i kultury południowego Uralu^[2]. W latach 2000–2001 muzeum we współpracy z Ermitażem zorganizowało wystawy w Metropolitan Museum of Art i Palazzo Reale w Genui dotyczące kultury scytyjskiej i sarmackiej^[3].

Budynek

Obecną siedzibą muzeum jest dom Ponosowej-Mołło(inne języki) przy ul. Karola Marksa 6^[1]. Budynek wzniesiono w 1900 roku według projektu K. A. Guskowa dla kupca Siemiona Manajewa^[1]; jest on uważany za pierwszy w Ufie budynek w stylu secesyjnym^[1]. Elena Ponosowa-Mollo kupiła go na kredyt w 1910 roku^[5]^[6]. W 1919 roku budynek stał się siedzibą sztabu 25 Dywizji Strzeleckiej, która była dowodzona przez Wasilija Czapajewa^[1]. W kolejnych latach obiekt służył jako Centralna Biblioteka Naukowa, Muzeum Rewolucji Październikowej i Dom Naukowców^[1] (od 1951 roku^[5]).

W miejscu dawnego ogrodu zimowego powstał pawilon służący do prezentacji zbiorów archeologicznych^[7].

Zbiory

Muzeum zgromadziło ponad 100 kolekcji obejmujących zbiory m.in. z epok paleolitu^[7], brązu i wczesnej epoki żelaza oraz kultury nomadów z okresu średniowiecza^[3]. Ekspozycje stałe podzielono na cztery grupy tematyczne, dotyczące: archeologii południowego Uralu (pośrodku sali znajduje się szkielet mamuta chazarskiego^[7]), kultury baszkirskiej (z czasów XIX–XX wieku, z odtworzoną jurtą^[8]), ludów Baszkirii (ubiory oraz życie codzienne^[9]) i złota Sarmatów^[10] (w największej sali znajduje 26 złotych figur jeleni z kurhanów w Filipowce z IV w. p.n.e.^[11], w następnej sali zaprezentowano złote i srebrne naczynia z Filipowki, natomiast w trzeciej sali znalazły się: broń, biżuteria i elementy rzędu końskiego^[11]).