Most Esperanto w Bydgoszczy
Most Esperanto w Bydgoszczy – most wantowy nad Brdą w Bydgoszczy przeznaczony dla ruchu pieszego i rowerowego.
 Widok od wschodu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Podstawowe dane | |
| Przeszkoda | |
| Długość |
78,0[1] m |
| Szerokość: • całkowita |
|
| Dopuszczalna masa pojazdu: |
5 t |
| Liczba przęseł |
3 |
| Rozpiętość przęseł |
8 + 50 + 8 |
| Data budowy | |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
 53°07′14″N 18°01′23″E/53,120556 18,023056
| |
Lokalizacja
edytujMost znajduje się w pobliżu ulicy Krakowskiej łącząc osiedla: Skrzetusko i Babia Wieś, gdzie zlokalizowana jest hala widowiskowo-sportowa „Łuczniczka”. W sąsiedztwie przeprawy znajduje się przystanek Tramwaju Wodnego „Łuczniczka”.
Historia
edytujW okresie powojennym, do 1964[2] względnie 1970 roku[3] (daty otwarcia w sąsiedztwie drogowego mostu Pomorskiego) funkcjonowała przeprawa promowa, którą w godzinach 5.00-19.00 obsługiwał Albert Manikowski, pobierając opłatę za przewóz w wysokości 15 groszy[4]. W 1977 roku Bydgoskie Biuro Projektowo-Badawcze Budownictwa Przemysłowego opracowało projekt kładki dla pieszych, którą zrealizowało dwa lata później Bydgoskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego. Uroczyste otwarcie kładki nastąpiło 22 lipca 1979 roku[1].
W latach 1992–1993 wykonano remont częściowy obiektu[1]. Kolejny kapitalny remont zrealizowano w latach 2022-2023[5][6].
Dane techniczne
edytujMost wykonano w konstrukcji stalowej, podwieszanej. Konstrukcję nośną stanowią trzyprzęsłowe dźwigary podwieszone linami do pylonów opartych na betonowych podporach. Długość całkowita wynosi 78 m, a szerokość 4,25 m, z tego szerokość przejścia 3,4 m. Przestrzeń żeglugowa pod obiektem wynosi 5,4 × 45 m[1].
Przeprawa mieści chodnik dla pieszych i rowerzystów z nawierzchnią drewnianą o nośności 5 t. Obiektem dysponuje Zarząd Dróg Miejskich i Komunikacji Publicznej w Bydgoszczy[1].
Nazwa
edytuj3 października 2012 r. Rada Miasta Bydgoszczy nadała przeprawie nazwę „most Esperanto”[7]. Podkreślono w ten sposób rolę, jaką w ruchu Esperanto pełni Bydgoszcz. Struktury ruchu esperanckiego istnieją w Bydgoszczy od 1908 roku. W mieście (w pobliżu mostu) działa Międzynarodowe Studium Turystyki i Kultury, gdzie językiem wykładowym jest m.in. język esperanto. Nazwa mostu symbolizuje również łączenie języków i kultur.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e Monografia mostów województwa kujawsko-pomorskiego. Brda i Kanał Bydgoski. Tom II z serii: Mosty z biegiem rzek pod red. Krzysztofa Dudka. Bydgoszcz – Grudziądz 2012. Wydawca: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Pomorsko-Kujawski. ISBN 978-83-934160-2-8.
- ↑ Uchwała LXII/1308/14 Rady Miasta Bydgoszczy w sprawie nadania nazwy nabrzeżu rzeki Brdy (nabrzeże Manikowskich)
- ↑ Maciej Kulesza "Pan, który łodzią przeprawiał ludzi przez rzekę" podaje, że przeprawa funkcjonowała od 1945 do 1969
- ↑ zdjęcie przeprawy z 1959
- ↑ Otwieramy dla pieszych kładkę Esperanto [online], Zarząd Dróg Miejskich i Komunikacji Publicznej w Bydgoszczy, 19 stycznia 2023 [dostęp 2023-03-30].
- ↑ Kładka Esperanto w Bydgoszczy otwarta. Ale bez podjazdów dla wózków i rowerów
- ↑ http://www.bip.um.bydgoszcz.pl/binary/664_tcm30-130260.pdf dostęp 13-03-2013.
Bibliografia
edytuj- Monografia mostów województwa kujawsko-pomorskiego. Brda i Kanał Bydgoski. Tom II z serii: Mosty z biegiem rzek pod red. Krzysztofa Dudka. Bydgoszcz – Grudziądz 2012. Wydawca: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Pomorsko-Kujawski. ISBN 978-83-934160-2-8.