Monaster św. Michała Archanioła w Odessie

Monaster św. Michała Archaniołaprawosławny żeński klasztor w Odessie, w jurysdykcji eparchii odeskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.

Monaster św. Michała Archanioła
Свято-Архангело-Михайлівський жіночий монастир
Ilustracja
Główny budynek monasterski
Państwo

 Ukraina

Obwód

 odeski

Miejscowość

Odessa

Kościół

Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego

Rodzaj klasztoru

monaster

Eparchia

odeska

Ihumenia

Serafina (Szewczyk)

Klauzura

nie

Typ monasteru

żeński

Obiekty sakralne
Cerkiew

św. Michała Archanioła

Fundator

Michaił Woroncow

Styl

bizantyjsko-rosyjski

Data budowy

1835–1840

Data zamknięcia

1961

Data reaktywacji

1992

Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, na dole znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Michała Archanioła”
Położenie na mapie obwodu odeskiego
Mapa konturowa obwodu odeskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Michała Archanioła”
Położenie na mapie Odessy
Mapa konturowa Odessy, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Michała Archanioła”
Ziemia46°28′31″N 30°45′08″E/46,475278 30,752222

Historia

edytuj

W 1835 Michaił Woroncow wzniósł nad morzem na terenie Odessy cerkiew św. Michała Archanioła. Pięć lat później Świątobliwy Synod Rządzący postanowił zorganizować przy świątyni żeński monaster. Mniszki prowadziły szpital, szkołę dla osieroconych dziewczynek oraz stołówkę dla ubogich. Wspólnota istniała do 1923, gdy została zamknięta z powodu odmowy przyłączenia się do Żywej Cerkwi. W 1931 monasterski sobór św. Michała Archanioła i dzwonnica zostały wysadzone w powietrze[1].

W 1942, gdy Odessa znajdowała się pod okupacją niemiecką, działalność monasteru została wznowiona. We wspólnocie zebrało się ponad 70 mniszek. Klasztor działał do 1961, gdy władze radzieckie zlikwidowały wspólnotę, a jej siedzibę przekazały szpitalowi gruźliczemu[1].

Monaster został reaktywowany w 1992. Szczególne wysiłki na rzecz odbudowy zniszczonych budynków monasterskich i odnowienia życia liturgicznego poczynił metropolita odeski Agatangel. Mniszki ponownie podjęły działalność charytatywną i otworzyły pracownie szycia szat liturgicznych i wytwarzania utensyliów dla cerkwi. Klasztor prowadzi dwie placówki filialne: skity Narodzenia Matki Bożej w Baranowie oraz Wniebowstąpienia Pańskiego w Odessie[1].

Przypisy

edytuj