Model przyrostowy

Model przyrostowy (realizacja przyrostowa, ang. incremental development) – technika tworzenia oprogramowania stosowana w przypadkach, w których dopuszczalna jest okrojona funkcjonalność systemu.

Fazy

określenie całości wymagań (w ramach naszych możliwości, na tyle na ile uda nam się je sprecyzować), wykonanie wstępnego, ogólnego projektu całości systemu
wybór pewnego podzbioru funkcji systemu
szczegółowy projekt (według modelu kaskadowego) oraz implementacja części systemu realizującej wybrane funkcje
testowanie zrealizowanego fragmentu i dostarczenie go klientowi
powtarzanie kolejnych etapów, aż do zakończenia implementacji całego systemu

Zalety

częste kontakty z klientem (skrócenie przerw w porównaniu z modelem kaskadowym)
brak konieczności zdefiniowania z góry całości wymagań (na wstępie definiujemy, co nam się uda mając nadzieję, że uda się wyspecyfikować całość wymagań na etapie testowania zrealizowanych fragmentów)
wczesne wykorzystanie przez klienta fragmentów systemu (funkcjonalności)
możliwość elastycznego reagowania na opóźnienia realizacji fragmentu – przyspieszenie prac nad inną/innymi częściami (sumarycznie – bez opóźnienia całości przedsięwzięcia projektowego)

Wady

dodatkowy koszt związany z niezależną realizacją fragmentów systemu
potencjalne trudności z wycinaniem podzbioru funkcji w pełni niezależnych
dlatego: konieczność implementacji szkieletów (interfejs zgodny z docelowym systemem) – dodatkowy nakład pracy (koszt), ryzyko niewykrycia błędów w fazie testowania

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Jacek Wieczorek: Podejście iteracyjne oraz przyrostowe. agile247.pl, 2017-01-23. [dostęp 2017-05-23].