Mireła Iwanowa
Mireła Iwanowa (bułg. Мирела Иванова, ur. 11 maja 1962 w Sofii) – bułgarska poetka, pisarka, eseistka i tłumaczka. Jedna z najpopularniejszych współczesnych poetek w Bułgarii, wielokrotnie nagradzana w kraju i zagranicą za swoją twórczość.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
Życiorys
edytujMireła Iwanowa urodziła się w 1962 r. w Sofii, gdzie uczyła się w niemieckojęzycznej szkole średniej. W 1985 r. ukończyła filologię bułgarską na Uniwersytecie Płowdiwskim im. Paisjusza Chilendarskiego[1]. Iwanowa, wraz z Bojkiem Łambowskim, jest twórcą i aktywnym uczestnikiem grupy poetyckiej „Piątek 13”. Była współautorką i gospodarzem programów telewizyjnych Piątek 13 i Wyspy Szczęśliwe w bułgarskiej telewizji BNT[2][3].
Pisze poezję, opowiadania, sztuki teatralne, eseje literackie, a także tłumaczy z języka niemieckiego[4]. Współpracuje z działem literackim gazet „Standard” i „Stolica”. Jest autorką scenariuszy do dwóch filmów dokumentalnych o bułgarskim pisarzu, poecie, dramaturgu Iwanie Wazowie. Napisała także scenariusz do filmu fabularnego Az Sam Ti (2012) w reżyserii Petyra Popzłatewa[5].
Pierwszy wiersz opublikowała w 1977 r. w magazynie „Rodna recz”[6]. W 1994 r. wydała antologię współczesnych niemieckich poetów. Przetłumaczyła dzieła Sary Kirsch, Elke Erb, Gregora Laschena, Ernesta Wichera, Dursa Grünbeina, Uwe Kolbe. Wiersze Mireły Iwanowej zostały przetłumaczone na angielski, niemiecki, hiszpański, czeski, węgierski, turecki, serbski i łotewski[4]. Jej utwory zostały uwzględnione w antologiach poezji bułgarskiej w kraju i za granicą, a także opublikowane na stronach niektórych największych europejskich gazet m.in.: „Die Zeit”, „Neue Zürcher Zeitung”, „Hürriyet”, „Gazeta Wyborcza”[2][3].
Mieszka w swoim rodzinnym mieście Sofii. Przez wiele lat pracowała jako kustosz w Muzeum Iwana Wazowa[4][2]. Od 2016 r. jest dramaturgiem Teatru Narodowego im. Iwana Wazowa[7][8].
Nagrody i wyróżnienia
edytujMireła Iwanowa otrzymała za swoją twórczość wiele nagród i wyróżnień[4][2][3][9][10]:
- Nagroda Związku Pisarzy Bułgarskich (1993)
- Nagroda literacka Złoty Łańcuch gazety „Dnewen Trud” (1999)
- Nagroda Stowarzyszenia Pisarzy Bułgarskich (2002)
- Nagroda Huberta Burdy dla młodych poetów ze Wschodniej Europy (2002)
- Nagroda im. Christo G. Danowa (2003)
- Nagroda im. Nikołaja Kanczewa (2018)
Wybrane dzieła
edytujPoezja
edytuj- Kamenni krile, 1985
- Szepoti, 1989
- Samotna igra, 1990
- Pamet za podbornost, 1992
- Razgłobjawane na igraczkite, 1995
- Eklektiki, 2002
- Bawno (11 wierszy i 11 opowiadań), 2009
- Lubowite ni, 2012
- Płoszczad Byłgarija. Wisoki patosi i wskidnewni pritczi, 2016
- SEDEM. Stichotworenija (s) biografii, 2018
Poezja w j. niemieckim
edytuj- Einsames Spiel, 2000
- Versöhnung mit der Kälte, 2004
Opowiadania
edytuj- Wsiczki razkazi sa za teb, 2014
Eseje
edytuj- Duma po duma, 2004
Przypisy
edytuj- ↑ Keller i Rakusa 2004 ↓, s. 166-168.
- ↑ a b c d Mireła Iwanowa. Public-Republic.com. [dostęp 2020-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-31)]. (bułg.).
- ↑ a b c Natalija Nikołaewa: Mireła Iwanowa: „Sztuka osadza w nas cień wolności”. Public-Republic.com. [dostęp 2020-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-11)]. (bułg.).
- ↑ a b c d Keller i Rakusa 2004 ↓, s. 166.
- ↑ Az Sam Ti (2012). IMDb.com. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ Mariana Pyrwanowa: Mireła Iwanowa, poeta. Monitor, 14.05.2012. [dostęp 2020-04-11]. (bułg.).
- ↑ Mireła Iwanowa: Iwan Wazow jest obecny w naszym codziennym życiu w wyjątkowy sposób. BNR. [dostęp 2020-04-11]. (bułg.).
- ↑ Mireła Iwanowa została dramaturgiem w Teatrze Narodowym. AFISH.BG. [dostęp 2020-04-11]. (bułg.).
- ↑ Пловдив живя 4 дни между книги и писатели. SEGA Corp.. [dostęp 2020-04-11]. (bułg.).
- ↑ Hubert-Burda-Preis für junge osteuropäische Lyrik. Hermann-Lenz-Preis. [dostęp 2020-04-11]. (niem.).
Bibliografia
edytuj- Ursula Keller, Ilma Rakusa: Writing Europe. What is European about the Literatures of Europe?. Nowy Jork: Central European University Press, 2004. ISBN 978-9639241893.