Milczenie (szwedzki film 1963)
Milczenie (szw. Tystnaden) – szwedzki film fabularny z 1963 roku. Trzecia część „trylogii pionowej” Ingmara Bergmana.
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
23 września 1963 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
96 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja |
Obsada
edytuj- Ingrid Thulin – Ester
- Gunnel Lindblom – Anna
- Jörgen Lindström – Johan
- Hakan Jahnberg – Kelner
- Birger Malmsten – Barman
- Eduardo Gutierrez – Impresario
- Eskil Kalling – Właściciel baru
- Birger Lensander – Odźwierny
- Karl-Arne Bergman – Gazeciarz
- Kristina Olausson – Anna
- Nils Waldt – Kasjer
- Olof Widgren – Starszy człowiek
- Zespół Eduardini – trupa karłów
- Lissi Alandh
- Leif Forstenberg
Opis fabuły
edytujFilm, jest ostatnią i najbardziej abstrakcyjną[1] częścią bergmanowskiej trylogii pionowej. Głównymi postaciami filmu są dwie kobiety Ester i Anna (będące prawdopodobnie siostrami), znajdujące się w mieście Timoka zagrożonym wojną. Mieszkańcy miasta, którego nazwa jest zniekształconym estońskim słowem oznaczającym kata, porozumiewają się w obcym dla bohaterek języku. Akcja filmu, tocząca się głównie w hotelu zamknięta jest w ramy 24 godzin. Główne bohaterki, będące przedstawicielkami dwóch różnych typów osobowości, są narzędziem, przy pomocy którego twórca ukazuje wewnętrzne sprzeczności człowieka uwikłanego w konflikt pomiędzy intelektem a fizycznością, pomiędzy ciałem a duchem. Milczenie podobnie jak poprzednie filmy trylogii zajmuje się również problemem braku porozumienia między ludźmi. Reżyser podkreśla konieczność kontaktu ukazując bezpośrednio jego brak pomiędzy rodzicem a dzieckiem oraz symbolicznie, przy pomocy obcego języka mieszkańców Timoki. Film zrealizowany jest w konwencji znanej z poprzednich filmów Bergmana, zimnej i ascetycznej, skupiającej się na ludzkich emocjach, pozbawionej barwnych efektów. Milczenie wywołało sprzeciw cenzury spowodowany śmiałymi scenami erotycznymi, rażącymi widzów swą bezpośredniością i realizmem.
Przypisy
edytuj- ↑ Edward Kabiesz, Szukając Boga, w: Gość Niedzielny, nr 36/2023, s. 87, ISSN 0137-7604