Migdałek podniebienny
Migdałek podniebienny (łac. Tonsilla palatina[1]) – parzysty migdałek (elipsoidalne skupienie tkanki limfatycznej) wchodzący w skład pierścienia chłonnego okołogardłowego[2].
Migdałki podniebienne znajdują się w obrębie cieśni gardzieli, na bocznej jej ścianie. Znajdują się one pomiędzy żagielkiem podniebiennym i korzeniem języka[3].
Przeżuwacze posiadają zatokę migdałkową, w której pośród mięśniówki ściany gardła leży ten migdałek. Cechuje się on 3 lejkowatymi ujściami nazywanymi dołeczkami migdałkowymi. W przypadku bydła domowego jest to narząd o rozmiarach orzecha włoskiego. Migdałek ten nie występuje u świni. Migdałek podniebienny konia osiąga długość 10–12 cm i szerokość 2 cm, występuje jako zgrubienie o licznych mieszkach. Leży do przodu od łuku podniebienno-językowego, do tyłu zaś od podstawy chrząstki nagłośni i fałdu językowo-nagłośniowego. Drapieżne mają migdałki podniebienne umiejscowione w dołeczku migdałkowym[3]. U człowieka osiąga wymiary 1 x 2 cm[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Bochenek i Reicher 2006 ↓, s. 112-123.
- ↑ Krysiak i Świeżyński 2012 ↓, s. 66-67.
- ↑ a b Krysiak i Świeżyński 2012 ↓, s. 68.
Bibliografia
edytuj- Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2: Narządy wewnętrzne i układ krążenia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16755-4.
- Podniebienie. W: Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka. Wyd. IX (dodruk). T. II: Trzewia. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2006. ISBN 83-2003587-2. (pol.).
