Mieczysław Pęczkowski
Mieczysław Pęczkowski ps. „Grzymała”[1] (ur. 13 lutego 1895 w Serocku[2], zm. 21 kwietnia 1962) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
21 kwietnia 1962 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujMieczysław Pęczkowski urodził się 13 lutego 1895 w Serocku, pow. pułtuski, w rodzinie Eugeniusza[1]. Był starszym bratem Benedykta (1897–1920), pośmiertnie mianowanego kapitanem Wojska Polskiego i odznaczonego Orderem Virtuti Militari[3].
Uczęszczał do gimnazjum i szkoły handlowej w Łodzi i Pabianicach. Podczas I wojny światowej był zastępcą komendantów okręgu łódzkiego Polskiej Organizacji Wojskowej, Jerzego Neugebauera oraz Stanisława Steckiego-Skwarczyńskiego[4][5].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[6][7][8]. W 1923 był oficerem 74 pułku piechoty[9][10]. Jako oficer nadetatowy tej jednostki odbył Kurs Normalny 1923–1925 w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[11]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W 1928 jako oficer Sztabu Generalnego był w składzie osobowym II wiceministra spraw wojskowych[12]. Obowiązki służbowe łączył z funkcją redaktora naczelnego „Przeglądu Piechoty” (1928-1938). Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[13]. Z dniem 22 września 1930 został przydzielony na XIV trzymiesieczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu[14]. W marcu 1931 został przeniesiony do 22 pułku piechoty w Siedlcach na stanowisko dowódcy batalionu[15][16]. W maju 1931 przebywał w Rumunii, jako członek oficjalnej delegacji Wojska Polskiego[17]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Naukowego[18]. Na początku czerwca 1935 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Wiedzy Wojskowej[19]. Od 1937 sprawował stanowisko szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20]. Funkcję szefa sztabu 2 DP Leg. pełnił podczas kampanii wrześniowej - do dnia 8 września 1939, kiedy to porzucił dywizję razem z dowódcą dywizji płk Dojanen-Surówką, pomocnikiem kwatermistrza i dowódcą łączności mjr. dypl. Stefanem Prokopem. Po zakończeniu wojny wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[1].
Zmarł 21 kwietnia 1962. Pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)[21]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)[22]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[23]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)[24]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (9 maja 1931)[25] (zezwolenie na przyjęcie i noszenie: 19 maja 1932)[26]
Publikacje
edytuj- Zbiór ćwiczeń bojowych dla szeregowca, sekcji i drużyny (1925, współautorzy: Stanisław Kara, Jan Rzepecki).
- Podręcznik taktyczny dowódcy drużyny strzeleckiej (1928).
- Walka małych jednostek piechoty. Sekcja i pluton (1932, autor: Siergiej Gurow).
- Książeczka strzelnicza karabinowego C. K. M. Maxim wz. 08 (1934, współautor: Wacław Berka).
- Umundurowanie wojska, marynarki wojennej i przysposobienia wojskowego w Polsce (1935).
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty - 5 czerwiec 1935 r.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-27]..
- ↑ a b c Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 565. [dostęp 2020-05-28].
- ↑ Anna Gronczewska: Miejsca upamiętniające walczących o niepodległość. dzienniklodzki.pl, 2011-11-11. [dostęp 2017-10-10].
- ↑ Roman Starzyński: Cztery lata wojny w służbie Komendanta . Przeżycia wojenne 1914–1918. Warszawa: 1937, s. 323.
- ↑ Dariusz Nowiński: Listopadowe dni. jpilsudski.org. [dostęp 2017-10-10].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 421.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 198.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 337.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 364.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 297, 1363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 39.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 552.
- ↑ Rezmer 2017 ↓, s. 151.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 415.
- ↑ Oficerskie kursy języków obcych. Obrady delegatów T-wa wiedzy wojskowej. „Warszawski Dziennik Narodowy”. 15B, s. 9, 9 czerwca 1935.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 418.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1930 roku, s. 325 „za zasługi na polu naukowym i wyszkolenia wojska”..
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej i krzewienie czytelnictwa w wojsku”.
- ↑ Rezmer 2017 ↓, s. 142.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 337.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Waldemar Rezmer. Delegacja Wojska Polskiego w Rumunii w maju 1931 r. Z dziejów polsko-rumuńskich stosunków wojskowych. „Europa Orientalis”. 8, 2017. Toruń: Wydział Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. ISSN 2081-8742.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Mieczysław Pęczkowski– publikacje