Mieczysław Lisiński
Mieczysław Karol Lisiński, wcześniej Lis (ur. 30 października 1877 w Żołyni, zm. 18 stycznia 1957 w Jarosławiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, kanonik, katecheta, przewodniczący Polskiej Organizacji Wojskowej, radny miejski oraz rektor kościoła Św. Ducha.
| Data i miejsce urodzenia |
30 października 1877 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 stycznia 1957 |
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
22 lipca 1900 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się 30 października 1877 w Żołyni jako syn Jana Lisa i Cecylii z domu Krzyżak[1]. Jego chrzestnymi byli Zofia Mościcka i Jan Bielecki. W 1885 ukończył szkołę powszechną w Żołyni. Kształcił się w C. K. I Gimnazjum w Rzeszowie, gdzie w 1896 zdał egzamin dojrzałości[1]. Dekretem C. K. Namiestnictwa we Lwowie z 16 listopada 1896 zmienił nazwisko z „Lis” na „Lisiński”.
Po zdaniu matury wstąpił do Diecezjalnego Seminarium Duchownego w Przemyślu. 22 lipca 1900 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa Józefa Sebastiana Pelczara. Pracę duszpasterską rozpoczął wpierw w parafii Wielowieś, a następnie po trzech latach udał się do kościoła św. Trójcy w Przemyślu. Pełnił tam funkcje katechety, rektora i kapelana Sióstr Benedyktynek. 18 września 1906 otrzymał nominację na zastępcę ks. dra Mateusza Czopra. W 1914 nadano mu tytuł kanonika. W 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1918 wszedł w skład Reprezentacji Rządu Polskiego w Jarosławiu. Werbował razem z innymi młodzież do obrony Lwowa i Przemyśla. 1 września 1924 otrzymał nominację na stałego katechetę w I Państwowym Gimnazjum w Jarosławiu, w którym od 1926 do 1933 był wicedyrektorem. Organizował spotkania historyczne. W latach 1933–1939 był radnym miejskim z ramienia Stronnictwa Narodowego. Założył dwa domy dla sierot polskich. W 1924 został obdarzony przywilejem noszenia Rokiety i Mantoletu. We wrześniu 1939 roku, po wkroczeniu wojsk niemieckich został wpisany na listę zakładników, a 27 września został wywieziony za San z zakazem powrotu. Do Jarosławia powrócił w 1944[2]. 2 lipca 1945 objął kościół św. Ducha w Jarosławiu. Odnowił zniszczony rektorat przy pomocy swoich przyjaciół. Wprowadził szopkę bożonarodzeniową i Grób Pański. W 1950 zrzekł się kierowania domami dla sierot, które przeszły pod zarząd „Caritasu”. W 1956 udał się do Szczawnicy w celu podratowania zdrowia.
Zmarł 18 stycznia 1957 w Jarosławiu na chorobę nowotworową. Pochowany na Starym Cmentarzu w Jarosławiu (sektor 27-B-1)[3].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)[4]
- Medal Niepodległości (21 kwietnia 1937)[5]
Upamiętnienie
edytujNazwany został ojcem ubogich i sierot. Decyzją Rady Miasta Jarosławia I kadencji ulicę, gdzie mieścił się drugi dom dla sierot, nazwano jego imieniem.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Spis maturzystów w latach 1860–1938. W: Sprawozdanie Dyrekcji I Państwowego Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1937/38. Rzeszów: 1938, s. XXXVI, XXXVII.
- ↑ Zbigniew Zięba, Jarosławskie cmentarze, Jarosław 2008, ISBN 978-83-927968-0-0.
- ↑ Cmentarze Komunalne w Jarosławiu - wyszukiwarka osób pochowanych [online], jaroslaw.grobonet.com [dostęp 2020-11-01].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi na polu pracy narodowej i społecznej”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 93, poz. 128 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
edytuj- Bronisław Dierżyński, Ojciec ubogich i sierot ks. kan. Mieczysław Lisiński i jego dzieło, Rocznik SMJ 1986–1993 tom XII Jarosław 1994.
- Bronisław Dierżyński, ks. kan. Mieczysław Lisiński i jego dzieło, Kraków 1988.
- Marzena Kaplita, Działalność społecznika ks. kan. Mieczysław Lisiński w Jarosławiu, Kraków 2002 praca magisterska.
- ks. Mieczysław Lisiński, Noc przełomowa z 31 X na 11 XI 1918 w Jarosławiu, Jarosław 1928.
- Stanisław Sobocki, Sylwetki ludzi wielce zasłużonych dla miasta i ziemi Jarosławskiej w XX wieku, Jarosław 2003.
- O. Eugeniuysz Hieronim Wyczawski OFM, ks. Mieczysław Lisiński ojciec ubogich 1877–1957, Warszawa 1987.
- Janina Nowak, Horyzonty życia, Jarosław 1998.