Michał Sumiński
Michał Jan Sumiński (ur. 13 grudnia 1915 w Warszawie, zm. 24 grudnia 2011 tamże[2]) – polski podróżnik, zoolog, jachtowy kapitan żeglugi wielkiej i dziennikarz, autor książek o tematyce żeglarskiej oraz programu telewizyjnego dla dzieci i młodzieży Zwierzyniec (1968–1988).
 Zdjęcie sprzed 1963 | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 grudnia 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 grudnia 2011 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
geograf, zoolog[1], dziennikarz |
| Narodowość | |
| Rodzice |
Stanisław, Janina |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujBył synem Stanisława i Janiny Sumińskich. Jego ojciec był doktorem zoologii, światowej sławy specjalistą od ważek. Prowadził zajęcia w gimnazjum i na uniwersytecie, gdzie miał służbowe mieszkanie, w którym urodził się Michał Sumiński[3]. W czasie I wojny światowej, gdy miał 1,5 roku, zmarła jego matka i wychowywały go dalej babcia Helena Sumińska i ciotka Janiszewska w 300-hektarowym majątku Leśniewo koło Ciechanowa[1]. W wieku lat 10 dostał od ojca pierwszą strzelbę[3], a w wieku lat 13 przeniósł się na stałe do ojca do Warszawy na dalszą naukę[1].
W czasie II wojny światowej działał w ruchu oporu[4]. W 1943 był uwięziony na Pawiaku. Od kwietnia 1943 do stycznia 1945 był więźniem w obozie w Oświęcimiu (nr obozowy 119464), następnie (do maja 1945) więźniem obozu w Mauthausen-Gusen (więzień nr 117307), skąd 5 maja 1945 wyzwoliła go armia amerykańska[4]. Przebywał potem krótko w Ebensee, gdzie pracował jako buchalter.
Od lipca 1945 do sierpnia 1946 pracował w Pomorskiej Spółce Rybackiej w Bydgoszczy, gdzie zajmował się sprawami mieszkalno-socjalnymi rybaków przybywających na Ziemie Zachodnie. Od sierpnia 1946 do 1949 pracował w Zarządzie Głównym Ligi Morskiej w Warszawie, gdzie pełnił funkcję Głównego Inspektora Wychowania Morskiego. Od 1947 przez kilka lat był też kapitanem jachtu Ligi Morskiej „Generał Zaruski”[5]. Od 1949 do 1950 był głównym inspektorem wyszkolenia morskiego w Komendzie Głównej POSP. Od 1950 do 1955 zajmował się pracą literacką. Od 1955 do 1958 był kierownikiem działu i zastępcą redaktora naczelnego Rozgłośni „Kraj”. Od 1958 pracował w Polskim Radiu (za kierowanie Redakcją programu zagranicznego „Dla tych, co na morzu” został laureatem Złotego Mikrofonu), a następnie w Telewizji Polskiej, gdzie był (między innymi) kierownikiem redakcji reportaży Redakcji Naczelnej Audycji dla Polaków za Granicą.
Od dziesiątego roku życia był zapalonym myśliwym[6]. Był autorem popularnego[7] w latach 70. i 80. programu telewizyjnego dla młodzieży „Zwierzyniec”. Jako gospodarz, w stroju leśniczego, opowiadał o życiu i tajemnicach leśnych, popularyzując zagadnienia przyrodnicze[6]. Prowadził także spotkania w szkołach o tej tematyce.
Został uhonorowany takimi odznaczeniami jak: odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1964), odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Morza” (1965), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2005)[8], Order Uśmiechu. Był także honorowym obywatelem Warszawy (2009)[9].
Pochowany został w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach[10] (kw. D31 rząd Tuje grób nr 5)[11].
Życie prywatne
edytujBył żonaty z Zofią Sumińską, działaczką i popularyzatorką żeglarstwa.
Twórczość
edytuj- Rejsy bałtyckie (Prasa Wojskowa, 1950)
- Wiedza żeglarska (Czytelnik, 1951)
- Druga wachta (wespół z Tomaszem Domaniewskim; Książka i Wiedza, 1951)
- Żeglarskie zwycięstwo (wespół z Grażyną Wojsznis; ilustr. Jerzy Ostrowski; Nasza Księgarnia, 1951, seria wydawnicza „Biblioteka Harcerza”)
- Znad jezior (ilustr. Halina Chrostowska-Piotrowicz; Czytelnik, 1954)
- Przez siedem jezior (współautor S. Wysocki; ilustr. Stefan Styczyński; Nasza Księgarnia, 1954)
- Gawędy o zwierzętach (ilustr. Wiesław Dojlidko; Egmont Polska, 2001, ISBN 83-237-9899-0)
Filmografia
edytuj- W filmie fabularnym i serialu telewizyjnym pt. Dziewczyna i chłopak w reż. Stanisława Lotha (1977, ekranizacja powieści Hanny Ożogowskiej) wcielił się w postać wuja tytułowych bohaterów – Tomka i Tosi.
- W 1985 zagrał rolę dziennikarza telewizyjnego w filmie Piotra Szulkina pt. Ga, ga. Chwała bohaterom.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Alicja Fidrysiak. Do dziś nie pozbyłem się tęsknoty za Leśniewem.... „Tygodnik Ciechanowski”, 2006-07-01.
- ↑ Nekrolog. „Gazeta Wyborcza”, 2011-12-25. [zarchiwizowane z adresu 2012-07-15].
- ↑ a b Michał Sumiński: Polowałem od dziecka. „Super Express”, 2010-11-08.
- ↑ a b Michał Sumiński – historia życia – Po wyjściu z obozu ważyłem 36 kilo. „Super Express”, 2010-10-09.
- ↑ Jerzy Miciński, Marek Twardowski, Księga statków polskich 1918–1945, tom 2, Maria Radecka (red.), Gdańsk: Polnord – Oskar, 1997, s. 88–90, ISBN 83-86181-31-1, OCLC 749749877.
- ↑ a b Monika Piątkowska: Potem padał strzał. Michał Sumiński. w: Gazeta Wyborcza – Magazyn nr 2(358) z 13 stycznia 2000.
- ↑ Michał Sumiński – Niezapomniany Pan Zwierzyniec, polskatimes.pl, 31 grudnia 2011 [dostęp 2018-04-27].
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 73, poz. 996.
- ↑ Piotr Drozdowicz: Warszawa ma nowych obywateli honorowych. naszemiasto.pl, 2009-07-31. [dostęp 2011-12-27].
- ↑ Pożegnaliśmy Michała Sumińskiego. TVP Info, 2012-01-03. [dostęp 2012-06-05].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
Linki zewnętrzne
edytuj- Katarzyna Jaraczewska: Myśliwy z okienka. styl.pl, 2016-11-15. [dostęp 2016-11-15].
- Michał Sumiński w bazie filmpolski.pl
- Michał Sumiński w bazie Filmweb
- Michał Sumiński w bazie IMDb (ang.)