Michał Ignacy Kunicki
Michał Ignacy Kunicki herbu Bończa (ur. 7 października 1698 w Czułczycach, zm. 9 listopada 1751 w Krakowie) – archidiakon krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1726–1742[1], kustosz sandomierski, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej od 1724 roku[2], kanonik płocki i opat mogilski, biskup sufragan krakowski od 1727 r, przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1733[3].
| Biskup tytularny Arsinoë in Arcadia | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 października 1698 | |
| Data i miejsce śmierci |
9 listopada 1751 | |
| Biskup sufragan krakowski | ||
| Okres sprawowania |
1726–1751 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
19 października 1721 | |
| Nominacja biskupia |
23 grudnia 1726 | |
| Sakra biskupia |
data nieznana | |
| Konsekrator | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Życiorys
edytujSyn podczaszego czernihowskiego Kaspra i Anny Potockiej[2].
Studiował w Krakowie i w Rzymie, w 1721 r. otrzymał święcenia kapłańskie, kanonik warmiński, od 1724 r. kanonik gnieźnieński, rok później kanonik krakowski i jednocześnie kustosz w Sandomierzu. Był deputowanym kapituły krakowskiej do Trybunału Głównego Koronnego, generalny zastępcą biskupa krakowskiego jako księcia siewierskiego, specjalny sędzia przy sądzie konsystorskim. W 1734 r. witał w Krakowie króla Augusta III Sasa. W Prandocinie założył dom dla ubogich, przyczynił się do odbudowy zabudowań kościoła i klasztoru Cystersów w Mogile po pożarze w 1743 r.
Propagator kultu maryjnego, zabiegał o podniesienie poziomu wykształcenia kleru diecezjalnego, odbył wizytację 13 dekanatów diecezji krakowskiej, starał się o ulepszenie administracji parafialnej.
Opiekował się spokrewnionym ze sobą Ignacym Krasickim, którego miał namówić do wyboru stanu duchownego.
Przypisy
edytuj- ↑ Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008, s. 13.
- ↑ a b Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 388–389.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa, 1938, s. 143.
Bibliografia
edytuj- Encyklopedia Krakowa. Kraków: wyd. PWN, 2000.
- Jan Kracik: Przeciw reformacji. [w:] Kościół krakowski w Tysiącleciu. Kraków: wyd. „Znak”, 2000. ISBN 83-7006-968-1.