Michał Hofman
Michał Hofman (ur. 24 września 1911 w Mikulińcach[1], zm. 9 listopada 1989[2] w Warszawie) – polski dziennikarz.
| Data i miejsce urodzenia |
24 września 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 listopada 1989 |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujBył synem Bernarda i Klary[3]. W 1935 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po studiach i dwuletnim okresie bezrobocia, do wybuchu II wojny światowej pracował jako aplikant adwokacki w Kancelarii Adwokackiej dr. Fleckera we Lwowie. Jako podchorąży rezerwy uczestniczył w kampanii wrześniowej, po jej zakończeniu przebywał we Lwowie, gdzie pracował do czerwca 1941 jako urzędnik i logopeda. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik niewykwalifikowany i zbieracz ziół, przez pewien czas więziony w obozie koncentracyjnym[3]. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną, w 1944 roku, przybył do Lublina. Rozpoczął pracę w Polpressie - agencji prasowej Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Początkowo był kierownikiem biura maszyn do pisania, następnie tłumaczył komunikaty wojenne, w redakcji zagranicznej, m.in. był korespondentem podczas procesu norymberskiego, z początkiem roku 1955 kierował działem zagranicznym (później Redakcją Zagraniczną) PAP[4]. W latach 1958–1962 był przewodniczącym Prezydium PAP, od stycznia 1962 do listopada 1971 pełnił funkcję dyrektora naczelnego PAP[1][5][6][7]. W 1971 został redaktorem naczelnym pisma Forum[1].
Opublikował m.in. Chmura nad Bikini. Z notatnika obserwatora eksperymentów z bombą atomową na atolu Bikini (1946), Dziennik berliński (1954), publikował także m.in. w Nowych Drogach, Polityce, Trybunie Ludu, Życiu Warszawy[1].
Od 1949 był członkiem PZPR, w latach 1951–1982 SDP. W latach 1958–1970 był wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Federacji Dziennikarzy. Od 1965 wchodził w skład Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, od 1960 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju (od 1982 jego wiceprzewodniczącym), od 1972 członkiem Polskiego Społecznego Komitetu Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie[1].
Zmarł 9 listopada 1989 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B21-4-21)[8].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1985)[9]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 lipca 1954)[10]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (18 września 1945)[11]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1950)[12]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2, wyd. Interpress, Warszawa 1989, s. 404.
- ↑ Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3, wyd. Interpress, Warszawa 1993, s. 872.
- ↑ a b Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2023-07-20].
- ↑ W służbie propagandy. Polska Agencja Prasowa w latach 1944–1972. Wybór dokumentów i biuletynów, opracowanie, przedmowa i wprowadzenie Renata Piasecka-Strzelec, wyd. Akademii Świętokrzyskiej, Kielce 2007, s. 73.
- ↑ Elżbieta Ciborska. Polska Agencja Prasowa. Tradycje i współczesność. „Rocznik Historii Prasy Polskiej”. Nr 1/1–2, s. 178, 1998.
- ↑ Działalność Polskiej Agencji Prasowej, Polskiej Agencji Informacyjnej oraz Katolickiej Agencji Informacyjnej. eduteka.pl. [dostęp 2018-03-21].
- ↑ Mirosław Ikonowicz: Historia PAP oczami red. Mirosława Ikonowicza. dzieje.pl, 2013-11-29. [dostęp 2018-03-21].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-07-20].
- ↑ "Trybuna Robotnicza", nr 217, 17 września 1985, s. 2.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1193 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie prasy i publicystyki”.
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 38, poz. 91 „za wybitne zasługi w dziedzinie propagowania idei demokratycznej, jak również w dziedzinie organizacji P.A.P. „Polpress””.
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 87, poz. 1077 „za zasługi w dziedzinie publicystyki”.