Michał Grendys
Michał Grendys (ur. 25 września 1912 w Witkowicach, zm. 27 grudnia 1987 w Warszawie) – polski działacz państwowy, poseł na Sejm PRL II, III, IV, V, VI i VII kadencji (1957–1980), członek Rady Państwa (1972–1980), wiceprzewodniczący CK Stronnictwa Demokratycznego (1973–1976) i przewodniczący jego Centralnej Komisji Rewizyjnej (1976–1981).
| Data i miejsce urodzenia |
25 września 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 grudnia 1987 |
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Alma Mater |
Wyższa Szkoła Nauk Administracyjnych w Łodzi, Uniwersytet Łódzki |
| Stanowisko |
poseł na Sejm PRL II, III, IV, V, VI i VII kadencji (1957–1980), członek Rady Państwa (1972–1980), przewodniczący klubu poselskiego Stronnictwa Demokratycznego (1971–1972) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujBył synem Jana i Jadwigi. Ukończył gimnazjum w Tarnowie, pracował jako praktykant i urzędnik państwowy w zarządzie miejskim w Ropczycach. Ukończył studia na Wyższej Szkole Nauk Administracyjno-Politycznych w Łodzi (1952) i na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego (1959). Zatrudniony w Komisji Klasyfikacyjnej Gruntów w województwie lwowskim (1935–1939). Podczas II wojny światowej i pierwsze lata po wojnie urzędnik skarbowy w Rzeszowie. W 1944 przystąpił do Klubu Demokratycznego w Rzeszowie, zaś w następnym roku do Stronnictwa Demokratycznego. W 1946 został sekretarzem Powiatowego Komitetu SD w Rzeszowie, w 1947 sekretarzem i wiceprzewodniczącym tamtejszego Wojewódzkiego Komitetu SD. W 1948 wybrany w skład Centralnego Komitetu w Warszawie, w gremium tym zasiadał do 1976. W latach 1950–1953 sprawował funkcję sekretarza Wojewódzkiego Komitetu w Łodzi, następnie zaś pozostawał na analogicznym stanowisku w Krakowie (1953–1955). Był kierownikiem zespołu organizacyjnego i zespołu ds. rad narodowych CK SD. Zasiadał w radach narodowych, miejskiej w Rzeszowie oraz wojewódzkich w Rzeszowie, Łodzi i Krakowie.
W latach 1969–1976 członek prezydium Centralnego Komitetu SD, zaś w kadencjach 1965–1969 i 1971–1973 sekretarz CK. W okresie 1973–1976 sprawował funkcję zastępcy przewodniczącego CK SD Andrzeja Benesza. W latach 1976–1981 przewodniczył pracom Centralnej Komisji Rewizyjnej SD. W łonie Stronnictwa uznawany za tzw. „wtyczkę” Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1].
W latach 1957–1980 był posłem na Sejm PRL II, III, IV, V, VI i VII kadencji; w V kadencji był przewodniczącym Klubu Poselskiego SD (1971–1972). Podczas II kadencji reprezentował okręg dębicki, a w następnych kadencjach rzeszowski. W latach 1972–1980 był członkiem Rady Państwa.
W latach 1971–1983 wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.
Żonaty z Julią Grendys z domu Ochab (1914–1995). Dwoje dzieci: Jerzy Grendys – absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Janusz Grendys – ukończył studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie.
Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (1954)[2] Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)[3], Medalem 30-lecia Polski Ludowej (1974)[4] oraz Odznaką „Zasłużonemu Działaczowi Stronnictwa Demokratycznego”.
Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C31-tuje-2)[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Janusz Herz, Widziane z trzeciego planu – rozmowy z Tadeuszem Witoldem Młyńczakiem, Warszawa 1992, s. 33
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1559
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410
- ↑ Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2019-11-18].
Bibliografia
edytuj- Michał Grendys, w: Kto jest kim w Polsce 1984, Wydawnictwo „Interpress”, Warszawa 1984, str. 261
- Michał Grendys, w: Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. T. 7. Pion rewizyjny Stronnictwa Demokratycznego w latach 1944–1984, (red. Adam Langer, aut. Andrzej Pankowicz et al.), Wydawnictwo „Epoka”, Warszawa 1985, str. 287–288
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991, str. 356–357