Mięsień zębaty tylny górny
Mięsień zębaty tylny górny (łac. musculus serratus posterior superior) – w anatomii człowieka czworokątny, cienki mięsień grzbietu należący do grupy mięśni kolcowo-żebrowych. Leży w górnej części grzbietu pod mięśniem równoległobocznym. Przyczep początkowy ma na dolnej części więzadła karkowego, wyrostkach kolczystych dwóch dolnych kręgów szyjnych (C6 i C7) oraz dwóch górnych kręgów piersiowych (Th1 i Th2). Płaskie, szerokie ścięgno początkowe przechodzi w cztery brzuśce równoległe do siebie, kierujące się skośnie w bok i w dół. Przyczep końcowy stanowią powierzchnie zewnętrzne oraz górne brzegi żeber od 2 do 5[1].
Unaczyniony jest przez gałązki czterech górnych tętnic międzyżebrowych, a unerwiony przez gałązki czterech górnych nerwów międzyżebrowych[1].
Jego funkcją jest unoszenie górnych żeber, co czyni go pomocniczym mięśniem wdechowym[1][2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 658, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ Norbert Boss, Renate Jäckle, Hexal Podręczny leksykon medycyny, Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1996, s. 394, ISBN 83-85842-16-0.
