Mięśnie podgnykowe
Mięśnie podgnykowe (łac. musculi infrahyoidei) – w anatomii człowieka cztery parzyste mięśnie zaliczane do grupy środkowej mięśni szyi. Znajdują się na szyi poniżej kości gnykowej. Ich przyczepy znajdują się m.in. na mostku i łopatce. Mięśnie te w większości zmierzają do kości gnykowej, którą ustalają i obniżają. Oprócz tego przyczepiają się też do chrząstek krtani[1][2].
Zaliczają się do nich:
- warstwa powierzchowna:
- mięsień mostkowo-gnykowy (łac. musculus sternohyoideus),
- mięsień łopatkowo-gnykowy (łac. musculus omohyoideus),
- warstwa głęboka:
- mięsień mostkowo-tarczowy (łac. musculus sternothyroideus),
- mięsień tarczowo-gnykowy (łac. musculus thyrohyoideus)[2].
Wszystkie z wymienionych mięśni są ukrwione przez tętnice tarczowe górne i dolne[1].
Mięsień tarczowo-gnykowy jest unerwiony przez włókna nerwów C1–C2 splotu szyjnego, przebiegające drogą nerwu podjęzykowego, a pozostałe przez włókna nerwów C1–C3 dochodzące drogą pętli szyjnej[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 738–741, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ a b c Jerzy Walocha (red.), Anatomia prawidłowa człowieka. Szyja i głowa, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 25, ISBN 978-83-233-3581-8.
