Mięśnie bliźniacze górny i dolny
Mięśnie bliźniacze górny i dolny (łac. musculi gemelli superior et inferior) – w anatomii człowieka dwa małe, lekko spłaszczone mięśnie należące do grupy mięśni brzusznych obręczy kończyny dolnej. Biegną one poprzecznie z obwodu wcięcia kulszowego mniejszego kości kulszowej do krętarza większego kości udowej[1]. Mięsień bliźniaczy górny swój przyczep początkowy ma na kolcu kulszowym, a mięsień bliźniaczy dolny na górnym brzegu guza kulszowego. Oba włókna biegną równolegle i kończą się częściowo w ścięgnie zasłaniacza wewnętrznego, częściowo wraz z nim w dole krętarzowym kości udowej[1]. Unaczynione są przez tętnicę pośladkową dolną, tętnicę zasłonową i tętnicę sromową wewnętrzną, a unerwione przez nerw do mięśnia zasłaniacza wewnętrznego i nerw do mięśnia czworobocznego uda(L5–S1)[1][2]. Ich funkcją jest obracanie na zewnątrz i odwodzenie uda w stawie biodrowym, wspomagając działanie mięśnia zasłaniacza wewnętrznego[2][1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 865–866, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ a b Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 1, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 90–93, ISBN 978-83-66548-14-5.
