Mewa romańska

Mewa romańska
	Larus michahellis
	J. F. Naumann, 1840
	; Szata godowa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	siewkowe
Podrząd	mewowce
Rodzina	mewowate
Podrodzina	mewy
Rodzaj	Larus
Gatunek	mewa romańska
Podgatunki
	L. m. atlantis Dwight, 1922; L. m. michahellis J. F. Naumann, 1840;
	L. m. atlantis Dwight, 1922; L. m. michahellis J. F. Naumann, 1840;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	; w sezonie lęgowym występuje przez cały rok zimowiska
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Mewa romańska^[3] (Larus michahellis) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).

Systematyka

Systematyka tego gatunku jest skomplikowana. Obecnie Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia dwa podgatunki L. michahellis^[4]:

L. michahellis atlantis – Azory, Madera i Wyspy Kanaryjskie.
L. michahellis michahellis – zachodnia i południowa Europa oraz Maghreb i basen Morza Śródziemnego. Spotykana nielicznie w całej Polsce, częściej na południu, gdzie stwierdzono także przypadki lęgów w koloniach mew białogłowych.

Do niedawna za podgatunek mewy romańskiej uznawano też mewę armeńską (L. armenicus)^[2]. Dwa podgatunki zaliczane obecnie do L. michahellis uznawano za podgatunki mewy białogłowej (L. cachinnans), która z kolei wcześniej często bywała włączana do mewy srebrzystej (L. argentatus)^[5]^[6].

Morfologia

Mewa romańska w locie

Wygląd: Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Upierzenie zasadniczo białe, grzbiet i pokrywy skrzydłowe popielate, na końcówkach skrzydeł kolor czarny z białymi plamami. Dziób żółty z jasnoczerwoną plamą na żuchwie, nogi żółte, tęczówka bladożółta. Osobniki młodociane brązowe. Podgatunki różnią się między sobą wielkością, odcieniem popielu na wierzchu ciała i rozmiarem ciemnych plam na skrzydłach, jednak są to cechy również silnie zmienne wewnątrz poszczególnych podgatunków.
Wymiary średnie: długość ciała 58–68 cm^[7]
rozpiętość skrzydeł 140–155 cm^[7]
masa ciała 800–1500 g^[7]

Ekologia i zachowanie

Jajo podgatunku L. m. atlantis

Biotop: Zamieszkuje zarówno różnorodne wybrzeża morskie, jak i śródlądowe jeziora i brzegi rzek.
Gniazdo: Na ziemi, w pobliżu wody, zarówno w roślinności, jak i na piaszczystych łachach czy skalnych klifach. Tworzy kolonie liczące do 30 tysięcy ptaków.
Jaja: W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając pod koniec marca 2–4 oliwkowozielone jaja.

Osobnik młodociany

Wysiadywanie: Jaja wysiadywane są przez okres 27–29 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta zdobywają zdolność do lotu w wieku około 40 dni.
Pożywienie: Wszystkożerna. W diecie przeważają różnorodne ryby, owady, mięczaki, a także odpady, drobne zwierzęta lądowe czy jaja i pisklęta innych ptaków.

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę romańską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)^[2]. Całkowita liczebność populacji nie jest znana z powodu niedawnych zmian taksonomicznych; organizacja BirdLife International w 2015 roku szacowała liczebność populacji europejskiej na 819 000 – 1 070 000 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy^[2].

W Polsce objęta ścisłą ochroną gatunkową^[8]. W latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej na terenie kraju szacowano na 0–4 par^[9].

Zobacz też

ptaki Polski

Przypisy

↑ Larus michahellis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Larus michahellis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-26].
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-26]. (ang.).
↑ Yellow-legged Gull (Larus cachinnans). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
↑ J. Martin Collinson et al. Species boundaries in the Herring and Lesser Black-backed Gull complex. „British Birds”. 101, s. 340–363, 2008. (ang.).
↑ ^a ^b ^c N. Bouglouan: Yellow-legged Gull Larus michahellis. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-06-26]. (ang.).
↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
↑ Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019.

Linki zewnętrzne

Zdjęcia i materiały multimedialne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Larus michahellis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Larus michahellis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[mk-3] Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-26].

[ioc-4] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-26]. (ang.).

[ibc-5] Yellow-legged Gull (Larus cachinnans). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).

[bb2008-6] J. Martin Collinson et al. Species boundaries in the Herring and Lesser Black-backed Gull complex. „British Birds”. 101, s. 340–363, 2008. (ang.).

[oiseaux-7] N. Bouglouan: Yellow-legged Gull Larus michahellis. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-06-26]. (ang.).

[8] Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

[biuletyn2019-9] Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019.

[3]

[1]

[2]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]