Mewa preriowa
Mewa preriowa[5] (Leucophaeus pipixcan) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny mewowatych (Laridae). Zamieszkuje preriowe mokradła środkowej części Ameryki Północnej, zimuje głównie u zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej. Bardzo rzadko zalatuje do Europy[6]. Nie wyróżnia się podgatunków[7].
| Leucophaeus pipixcan[1] | |||
| (Wagler, 1831) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
mewa preriowa | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 letnie lęgowiska przeloty zimowiska | |||
Morfologia
edytujMniejsza od śmieszki, ma krótki, biały tułów, bardziej krągłą głowę, krótsze nogi i dość szerokie skrzydła. Szary płaszcz, ciemniejszy niż u mewy pospolitej, oddzielony jest od czarnych zewnętrznych lotek pierwszego rzędu białymi paskami. Głowa czarna; powyżej oraz poniżej oczu białe półksiężyce. Dziób szkarłatny, nogi ciemnoczerwone. W upierzeniu zimowym głowa okryta czarnym półkapturem, półksiężyce wokół oczu widoczne. U ptaków dorastających widoczny niepełny kaptur, szary płaszcz z brązowymi plamkami i szary ogon z czarnym zakończeniem. Długość ciała: ok. 33–38 cm, rozpiętość skrzydeł: ok. 85–95 cm.
Niepewne stwierdzenie w Polsce
edytujW 1994 w Toruniu zaobserwowano i sfotografowano ptaka, którego początkowo wzięto za mewę czarnogłową, lecz w 2008 roku Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego uznała, że było to pierwsze stwierdzenie mewy preriowej na terenie Polski i wciągnęła ten gatunek na Listę awifauny krajowej[8]. W 2013 roku Komisja Faunistyczna usunęła jednak gatunek z listy w wyniku przeprowadzonej wówczas rewizji generalnej wielu wcześniej akceptowanych stwierdzeń, uznano bowiem, że równie dobrze osobnik ten mógł być mieszańcem mewy siwej z mewą czarnogłową[9].
Status i ochrona
edytujMiędzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę preriową za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność światowej populacji w 2018 roku, według szacunków organizacji Wetlands International, mieściła się w przedziale 1 000 000 – 1 490 000 osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[4].
Z racji usunięcia mewy preriowej z listy polskiej awifauny nie jest ona wymieniona w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt[10], choć jeszcze w poprzednim rozporządzeniu z 2014 roku wymieniano ją jako gatunek objęty ochroną ścisłą[11].
Przypisy
edytuj- ↑ Leucophaeus pipixcan, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Larus pipixcan, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-03-02] (ang.).
- ↑ a b D. Lepage: Franklin's Gull Leucophaeus pipixcan. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-17]. (ang.).
- ↑ a b BirdLife International, Larus pipixcan, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-10-08] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2021-07-07). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-24].
- ↑ wynik wyszukiwania: Larus pipixcan. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-07-24]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.1). [dostęp 2023-02-17]. (ang.).
- ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 25. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2008. „Ornis Polonica”. 50, s. 111–142, 2009.
- ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Rewizja współczesnych i historycznych stwierdzeń rzadkich ptaków w Polsce. „Ornis Polonica”. 55, s. 115–134, 2014.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348).
Bibliografia
edytuj- Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
- Lars Jonsson: Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. tłum. Tadeusz Stawarczyk, Jan Lontkowski, Tomasz Cofta. Warszawa: Muza, 2006, s. 268. ISBN 83-7319-927-6.
Linki zewnętrzne
edytuj- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).