Mewa południowa

Mewa południowa
	Larus dominicanus
	Lichtenstein, 1823
	; Mewa południowa, Nowa Zelandia
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	siewkowe
Podrząd	mewowce
Rodzina	mewowate
Podrodzina	mewy
Rodzaj	Larus
Gatunek	mewa południowa
Podgatunki
	L. d. dominicanus Lichtenstein, 1823; L. d. vetula Bruch, 1853; L. d. judithae Jiguet, 2002; L. d. melisandae Jiguet, 2002; L. d. austrinus J. H. Fleming, 1924;
	L. d. dominicanus Lichtenstein, 1823; L. d. vetula Bruch, 1853; L. d. judithae Jiguet, 2002; L. d. melisandae Jiguet, 2002; L. d. austrinus J. H. Fleming, 1924;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	; występuje przez cały rok poza sezonem lęgowym
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Mewa południowa^[3], mewa dominikańska (Larus dominicanus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący przybrzeżne wody mórz i oceanów, wybrzeża i wyspy półkuli południowej. Nie jest zagrożony.

Zasięg występowania

Zasięg występowania mewy południowej obejmuje: wyspy Antarktyki i Subantarktyki (w tym m.in. Falklandy, Georgię Południową, Sandwich Południowy, Orkady Południowe, Szetlandy Południowe), południowe wybrzeża Afryki (w tym Madagaskaru) i Australii, wybrzeża Ameryki Południowej (na północy aż po Ekwador i południową Brazylię) oraz Nową Zelandię^[2]. Jedyny gatunek mew występujący na Półwyspie Antarktycznym i we wschodniej części Antarktydy.

Morfologia

Wyraźny jedynie dymorfizm wiekowy. Długość ciała ok. 54–65 cm, rozpiętość skrzydeł 128–142 cm, masa ciała 0,9–1,34 kg. Samce są większe od samic. Osobniki dorosłe: biała głowa, korpus i ogon. Z wyjątkiem białych brzegów zewnętrzna strona skrzydeł i grzbiet między nimi czarne. Dziób żółty z czerwoną plamką na jego spodniej części. Osobniki młodociane mają szaro-brązowe, dropiate ubarwienie, czarny dziób.

Ekologia i zachowanie

Jaja i pisklę mewy południowej

Biotop: Brzegi mórz i wody przybrzeżne.
Gniazdo: Gniazdują w niewielkich koloniach na skalistych wzgórzach i klifach nadmorskich.
Jaja: W ciągu roku wyprowadzają jeden lęg, składając 2–3 jaja.
Wysiadywanie: Jaja wysiadywane są przez okres 24–30 dni przez obydwoje rodziców^[4].

Osobnik młodociany

Pisklęta: Pisklęta po wykluciu pokryte są szarawym puchem z czarnymi plamkami na głowie. Ich karmieniem zajmują się oboje rodzice. Młode w pełni opierzone stają się po około 7 tygodniach od wyklucia^[4].
Pożywienie: Mewy południowe żywią się mięczakami, rybami, skorupiakami planktonowymi, jak również padliną. Często podążają za statkami, kradnąc pożywienie rybitwom. W Antarktyce głównym źródłem pokarmu są ślimaki Nacella concinna (czareczki). Młode osobniki żywią się małymi rybami, głównie młodymi śledzikami antarktycznymi Pleuragramma antarcticum, które występują blisko powierzchni wody i są odpowiednio małe.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) nieprzerwanie od 1988 roku uznaje mewę południową za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Całkowitą liczebność populacji szacuje się na 3,3–4,3 miliona osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy, choć niektóre populacje mają nieznane trendy liczebności^[2].

Podgatunki

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia następujące podgatunki L. dominicanus^[5]:

L. d. dominicanus Lichtenstein, 1823 – wybrzeża Ameryki Południowej, Falklandy, Georgia Południowa, wybrzeża Australii, Nowa Zelandia
L. d. vetula Bruch, 1853 – wybrzeża Afryki Południowej
L. d. judithae Jiguet, 2002 – subantarktyczne wyspy Oceanu Indyjskiego
L. d. melisandae Jiguet, 2002 – południowe i południowo-zachodnie wybrzeża Madagaskaru
L. d. austrinus J. H. Fleming, 1924 – wybrzeża Antarktydy i wyspy antarktyczne

Przypisy

↑ Larus dominicanus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c Larus dominicanus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-25].
↑ ^a ^b N. Bouglouan: Kelp Gull. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-10]. (ang.).
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-25]. (ang.).

Bibliografia

Tony Soper: ANTARCTICA, a guide to the wildlife. Bradt Publications, 1996. ISBN 1-898323-47-X. (ang.).
Mewa południowa (Larus dominicanus). [w:] www.arctowski.pl [on-line]. 2012. [dostęp 2016-03-04]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Zdjęcia i materiały multimedialne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Larus dominicanus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Larus dominicanus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[mk-3] Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-25].

[oiseaux-4] N. Bouglouan: Kelp Gull. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-10]. (ang.).

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-25]. (ang.).

[3]

[1]

[2]

[4]

[5]