Metro w Mińsku
Metro w Mińsku (biał. Мінскі метрапалітэн, ros. Минский метрополитен) – system metra w Mińsku, będący jedynym systemem kolei podziemnej na Białorusi. Został on uruchomiony w 1984 roku i składa się z trzech linii o długości 40,8 km, na których zlokalizowano 33 stacje pasażerskie i 2 techniczne.
| metro | |
| |
 Stacja Vakzalnaja | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Operator |
Minsktrans[1] |
| Liczba linii |
3[2] |
| Lata funkcjonowania |
od 1984 |
| Dzienna liczba pasażerów |
600 tys. (2020)[3] |
| Roczna liczba pasażerów |
219 mln (2020)[3] |
| Infrastruktura | |
 Układ linii metra w Mińsku Linia nr 1 Linia nr 2 Linia nr 3 | |
| Długość sieci |
40,8 km[4] |
| Rozstaw szyn |
1520 mm |
| Liczba stacji |
33[4] |
| Liczba zajezdni |
2 |
| Tabor | |
| Liczba pojazdów |
79[5] |
| Strona internetowa | |
Historia
edytuj
Decyzję o budowie metra w stolicy Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej podjęto 4 lutego 1977. Zdecydowano o budowie jednej linii posiadającej 8 stacji: wszystkich podziemnych, ale stosunkowo płytkich wobec metra głębinowego np. w Moskwie czy Leningradzie[6].
3 maja 1977 rozpoczęła się budowa, a 4 listopada rozpoczęto drążenie tunelu od stacji Park Czaluskincau. 30 czerwca 1984 oddano do użytku niespełna 8-kilometrowy odcinek pierwszej linii, na którym znalazło się 8 stacji pasażerskich oraz stacja techniczna. 31 grudnia 1986 linia została wydłużona o kolejne 2 km[7].
W 1985 roku rozpoczęto budowę drugiej linii, której pierwszy 6-kilometrowy odcinek z 6 stacjami oddano do użytku w roku 1990. Do 2005 roku linia była czterokrotnie przedłużana, dodatkowo w 2003 roku otwarto na jej końcu (drugą) stację techniczną[7][6].
Po zakończeniu budowy 2. linii przystąpiono do dalszej rozbudowy 1. linii. Nowe odcinki otwierano w 2007, 2012 i 2014 roku[7].
W marcu 2014 rozpoczęto budowę trzeciej linii metra, która będzie łączyła południe miasta z północnym wschodem za pośrednictwem centrum, tworząc dwa nowe punkty przesiadkowe do istniejących linii[8][9]. W 2017 roku zamówiono 10 nowych pociągów (6 sztuk 4-członowych i 4 sztuki 5-członowe) w mińskich zakładach Stadlera[9]. Pierwszy odcinek trzeciej linii składający się z 4 stacji otwarto 7 listopada 2020[2].
| Data | Linia | Odcinek lub stacja | |
|---|---|---|---|
| 30 czerwca 1984 | 1 | Instytut kultury – Maskouskaja | [1] |
| 31 grudnia 1986 | 1 | Maskouskaja – Uschod | [1] |
| 31 grudnia 1990 | 2 | Traktarny zawod – Frunzienskaja | [1] |
| 28 maja 1991 | 2 | Pierszamajskaja | [4] |
| 3 lipca 1995 | 2 | Frunzienskaja – Puszkinskaja | [1] |
| 7 listopada 1997 | 2 | Traktarny zawod – Autazawodskaja | [1] |
| 5 września 2001 | 2 | Autazawodskaja – Mahilouskaja | [1] |
| 7 listopada 2005 | 2 | Puszkinskaja – Kamiennaja Horka | [1] |
| 7 listopada 2007 | 1 | Uschod – Uruczcza | [1] |
| 7 listopada 2012 | 1 | Instytut kultury – Piatrouszczyna | [1] |
| 3 lipca 2014 | 1 | Piatrouszczyna – Malinauka | [1] |
| 7 listopada 2020 | 3 | Kawalskaja Słabada – Jubilejnaja Płoszcza | [2] |
Wypadki
edytuj30 maja 1999 w przejściu podziemnym prowadzącym do stacji Niamiha doszło do wybuchu paniki, w wyniku której zginęły 53 osoby. Powodem histerii była gwałtowna burza i opad gradu, przed którym w przejściu postanowili się schronić uczestnicy festiwalu piwa odbywającego się nad Świsłoczą[1].
11 kwietnia 2011 na stacji Kastrycznickaja doszło do wybuchu bomby, w którym zginęło 15 osób, a kolejnych 200 zostało rannych. Dwóch sprawców tego zamachu zostało skazanych na śmierć i rozstrzelanych[1].
Charakterystyka
edytuj
Metro podziemne, jest jedynym systemem kolei podziemnej na Białorusi. Ruch prawostronny, po szynach o rozstawie 1520 mm (standardowy dla krajów byłego ZSRR, w praktyce kompatybilny z 1524 mm)[6][10].
Metro otwarte dla pasażerów od 5:30 do 0:40. Codziennie realizowanych jest ponad 1000 kursów[5]. Stacje mińskiego metra są położone stosunkowo płytko – od 10 do 17 m pod ziemią. Najgłębsza stacja metra to Jubilejnaja Płoszcza, położona na zielonej linii i będąca stacją przesiadkową na czerwoną linię. Głębokość tej stacji wynosi 25 metrów[7][1].
Wszystkie stacje są monitorowane, część stacji jest również wyposażona w schodołazy gąsienicowe służące do transportu po schodach osób na wózkach inwalidzkich[5].
Linie
edytuj
Mińskie metro obecnie składa się z trzech linii[4]. Pierwsza, niebieska linia łączy południowy zachód miasta, dzielnicę Malinauka, z dzielnicami Uschod i Uruczcza położonymi na północnym wschodzie Mińska. Większość stacji tej linii ulokowano pod Aleją Niepodległości - główną ulicą Mińska. Na niebieskiej linii są dwie stacje przesiadkowe: Płoszcza Lenina - przesiadka na zieloną linię, oraz Kastrycznickaja - przesiadka na czerwoną linię.
Druga linia metra, czerwona, łączy zachodnie dzielnice Mińska - Czerwony Bor, Kuncauszczyna - z południowo-wschodnią częścią miasta, dzielnicą Szabany. Na czerwonej linii są dwie stacje przesiadkowe: Frunzienskaja - przesiadka na zieloną linię, oraz Kupałauskaja - przesiadka na niebieską linię.
Trzecia linia, zielona, docelowo powinna połączyć południową część miasta, dzielnicę Kurasouszczyna, z północnym wschodem - dzielnicą Zialony Łuh. Aktualnie do użytku oddano tylko cztery stacje zielonej linii, w tym dwie stacje przesiadkowe: Wakzalnaja - przesiadka na niebieską linię, oraz Jubilejnaja Płoszcza - przesiadka na czerwoną linię. Aktualnie trwa budowa kolejnych trzech stacji zielonej linii metra w kierunku południowym. Według planów budowniczych, kolejne stacje zostaną oddane do użytku pod koniec 2023 roku[11]. W przyszłości planuje się budowę czwartej linii. Docelowa długość wszystkich linii ma wynieść 77 km i ma na nich znaleźć się 58 stacji[12].
| Numer | Kolor | Nazwa | Data otwarcia | Długość | Liczba stacji | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | niebieski | Maskouskaja (Маскоўская) | 30 czerwca 1984 | 19,2 km | 15 | [1][4] |
| 2 | czerwony | Autazawodskaja (Аўтазаводская) | 31 grudnia 1990 | 18,1 km | 14 | [1][4] |
| 3 | zielony | Zielenałużskaja (Зеленалужская) | 7 listopada 2020 | 3,5 km | 4 | [2][4] |
| Łącznie | 40,8 km | 33 | ||||
Tabor
edytujMetro w Mińsku dysponuje 390 wagonami, z których skompletowano 73 składy pięciowagonowe i 6 składów czterowagonowych. Średnia prędkość handlowa wynosi 41 km/h, a częstotliwość pociągów w szczycie wynosi 2 minuty[5].
.jpg)
Informacja pasażerska
edytuj
Na stacjach stosowane jest nazewnictwo w języku białoruskim oraz rosyjskim. Nazwy w języku rosyjskim stosowane są głównie na starszych stacjach. Nawigacja i zapowiedzi głosowe podawane są w języku białoruskim i angielskim.
W 2014 roku na Białorusi odbyły się mistrzostwa świata w hokeju na lodzie. Z tego powodu w metrze pojawiły się tablice informacyjne z nazwami stacji zapisanymi w alfabecie łacińskim oraz tymczasowo zapowiedzi głosowe wygłaszane były również w języku angielskim[1]. Od 2017 te zapowiedzi zostały zwrócone na stałe.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Jacek Modrzejewski. Tramwaje i metro w Mieście Słońca. „Świat Kolei”. 3/2015, s. 43-47. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962.
- ↑ a b c d Mińsk inauguruje trzecią linię metra [online], transport-publiczny.pl, 6 listopada 2020 [dostęp 2020-11-11].
- ↑ a b Как думаете, какие станции метро самые загруженные? Вот ответ от подземки. [dostęp 2021-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-26)].
- ↑ a b c d e f g UrbanRail.Net > Europe > Belarus>Minsk Metro [online], urbanrail.net [dostęp 2016-05-02] (ang.).
- ↑ a b c d Метро сегодня. metropoliten.by. [dostęp 2021-01-27]. (biał.).
- ↑ a b c Marek Graff, Metro w Mińsku, „TTS Technika Transportu Szynowego”, 2020/3-4, bibliotekanauki.pl, 2020, s. 26-31 [dostęp 2024-05-07].
- ↑ a b c d История развития метрополитена. metropoliten.by. [dostęp 2016-05-03]. (biał.).
- ↑ Mińsk: Ruszyła budowa trzeciej linii metra [online], rynek-kolejowy.pl, 21 marca 2014 [dostęp 2016-05-02].
- ↑ a b Stadler dostarczy pociągi dla linii nr 3 metra w Mińsku [online], infotram.pl, 2 listopada 2017 [dostęp 2017-12-30].
- ↑ Rozstaw szyn – Enkol [online], enkol.pl [dostęp 2024-05-07].
- ↑ Стало известно, когда в Минске появятся еще три станции метро [online], realty.tut.by, 16 stycznia 2021 [dostęp 2021-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-21] (ros.).
- ↑ Перспективы развития [online], metropoliten.by [dostęp 2016-05-02] (biał.).