Melchior de Polignac

Melchior de Polignac, właściwie: Polignano a Mare (ur. 11 października 1661 w Lavoûte-sur-Loire, zm. 20 listopada 1742 w Paryżu) – włoski duchowny w służbie francuskiej, dyplomata, kardynał od 30 stycznia 1713 roku, członek Akademii Francuskiej od 26 maja 1704 roku.

Melchior de Polignac

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	11 października 1661 Lavoûte-sur-Loire
Data i miejsce śmierci	20 listopada 1742 Paryż
Arcybiskup Auch
Okres sprawowania	1726–1741
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	20 lutego 1726
Sakra biskupia	19 marca 1726
Kreacja kardynalska	18 maja 1712 In Pectore (ogłoszono 30 stycznia 1713) Klemens XI
Kościół tytularny	Santa Maria degli Angeli
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	19 marca 1726
Konsekrator	Benedykt XIII
Współkonsekratorzy	Pietro Ottoboni Filippo Antonio Gualterio
Konsekrowani biskupi Hyacinthe Le Blanc 18 kwietnia 1728 Antoine-Joseph-Amable Feydeau 24 września 1730 François d’Andigné 22 listopada 1733 Antoine-Pierre de Grammont 11 września 1735 Jean-François de Chatillard de Montillet-Grenaud 2 października 1735 François de Serret de Gaujac 25 marca 1736 Jacques-Bonne Gigault de Bellefonds 25 marca 1736 Louis-Marie de Suarès d’Aulan 2 czerwca 1737

Życiorys

Jego ojcem był Louis Armand de Polignac (1608-1692) a matką Jacqueline de Grimoard de Beauvoir du Roure (1641-1721).

W 1693 Melchior de Polignac został posłem w Rzeczypospolitej. Do Warszawy dotarł 2 lipca 1693. 24 października 1696 roku zawarta została umowa prymasa Michała Radziejowskiego z Polignakiem w sprawie poparcia kandydatury Franciszka Ludwika de Bourbon, księcia Conti do tronu polskiego.

W 1712 Polignac był obecny przy ustaleniach kongresu w Utrechcie (pokój w Utrechcie). W latach 1724–1731 był francuskim reprezentantem przy Stolicy Piotrowej w Rzymie. Był też autorem książki moralnej Anti-Lucretius (1745), wymierzonej przeciw filozofii epikurejskiej. Jean-Pierre de Bougainville przetłumaczył ją w 1749 roku na język francuski.

Zamieszany w intrygi kardynała de Bouillon postawił otrzymanie purpury kardynalskiej dla siebie pod znakiem zapytania. Jego karierę wspierał Ludwik August Burbon, książę du Maine, syn Ludwika XIV.

Louis de Rouvroy, książę de Saint-Simon uważał go za typowy przykład fałszywca udającego przyjaźń, szczerość i zainteresowanie innymi. Według Saint-Simona „czarował” innych swą wiedzą literacką i erudycją, gdy więc próbował to uczynić z księciem Paulem de Beauvillier, przyjacielem Saint-Simona, by przezeń dotrzeć do królewskiego wnuka – księcia Burgundii, Saint-Simon próbował ostrzec Beauvilliera, jak jednak sam się wyraził w swych „Pamiętnikach”, uczynił to zbyt późno, bowiem Beauvillier, którego Polignac już do siebie przekonał, zarzucił staremu przyjacielowi, że „ma jak najgorsze zdanie o wszystkich”. Saint-Simon, wedle własnych słów, miał wówczas odrzec, że Beauvillier sam się przekona, po czym zmienił temat, by polepszyć nastrój. Tak Polignacowi udało się być w dobrych stosunkach zarówno z synami królewskimi (księciem du Maine, hrabią Tuluzy), jak i prawowitym dziedzicem tronu księciem burgundzkim i jego stronnikami.

Voltaire podziwiał jego sztukę poetycką.

Bibliografia

• Louis de Rouvroy, książę de Saint-Simon, Pamiętniki, PIW Warszawa 1984, t. II, s. 29-32

Linki zewnętrzne

• Melchior de Polignac - ambasador francuski w Polsce
• Nordisk familjebok, 1233-1234 (norw.)
• Kronika. chris_wr.dl.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-11)].