Medon dilutusgatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.

Medon dilutus
(Erichson, 1839)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Rodzina

kusakowate

Podrodzina

żarlinki

Plemię

Paederini

Podplemię

Medonina

Rodzaj

Medon

Gatunek

Medon dilutus

Synonimy
  • Lithocharis dilutus Erichson, 1839
  • Oxymedon dilutus (Erichson, 1839)
  • Paramedon dilutus (Erichson, 1839)

Gatunek ten został opisany w 1839 roku przez Wilhelma Ferdinanda Erichsona jako Lithocharis dilutus[1].

Chrząszcz o ciele długości od 4,6 do 5,8 mm, ubarwiony brunatnoceglaście z w większości ciemniejszym odwłokiem. Długość i szerokość głowy są większe niż przedplecza. Punktowanie głowy i przedplecza jest tak samo gęste, na tej pierwszej delikatne, na tym drugim małe i płytkie. Punktowanie odwłoka jest gęste i delikatne. Warga górna ma przednią krawędź z dwoma małymi ząbkami i niegłębokim wgłębieniem między nimi. Odnóża tylnej pary mają stopy znacznie krótsze niż golenie. Odwłok samca ma piąty sternit o tylnym brzegu szeroko wyciętym, a szósty sternit z tylną krawędzią wyciętą dość głęboko[2].

Owad znany z Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Holandii, Niemiec, Szwecji, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Wysp Kanaryjskich, kontynentalnej Afryki Północnej[1] i Azji Mniejszej. Zasiedla pobrzeża rzek, jeziorek i bajorek. Preferuje stare dąbrowy, gdzie występuje pod zmurszałą korą, w butwiejącym drewnie, pod porastającym dęby mchem oraz w podziemnych gniazdach ssaków, szczególnie kretów[3][2].

Przypisy

edytuj
  1. a b Medon dilutus. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2019-02-02].
  2. a b Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 c Kusakowate - Staphylinidae: Kiepurki - Euaesthetinae, Żarlinki - Paederinae. Warszawa: PWN, PTEnt., 1965.
  3. B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 1. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (6), 1979.