Maureen O’Hara; właściwie Maureen FitzSimons (ur. 17 sierpnia 1920 w Dublinie, zm. 24 października 2015 w Boise[1]) – amerykańska aktorka filmowa i piosenkarka pochodzenia irlandzkiego. Laureatka Oscara za całokształt twórczości.

Maureen O’Hara
Ilustracja
Maureen O’Hara (1947)
Imię i nazwisko

Maureen FitzSimons

Data i miejsce urodzenia

17 sierpnia 1920
Dublin

Data i miejsce śmierci

24 października 2015
Boise

Zawód

aktorka

Współmałżonek

1) George H. Brown (1939-41; anulowane)
2) Will Price (1941-53; rozwód)
3) Charles F. Blair Jr. (1968-78; jego śmierć)

Lata aktywności

od 1938-73 i 1991-2000

Życiorys

edytuj

Urodziła się w katolickiej rodzinie w dzielnicy Ranelagh w Dublinie jako drugie z sześciorga dzieci Charlesa FitzSimonsa i Marguerity Lilburn. Zasłynęła jako rudowłosa piękność znana z ról gwałtownych i namiętnych bohaterek z bardzo praktycznym nastawieniem do życia. Na ekranie debiutowała już jako 18-latka. Pierwszą ważną rolę zagrała w 1939 w ostatnim brytyjskim filmie Alfreda Hitchcocka Oberża Jamajka, gdzie partnerowała Charlesowi Laughtonowi. Laughton zachwycony talentem aktorki sprowadził ją do Hollywood, gdzie jeszcze w tym samym roku zagrała u jego boku w filmie Dzwonnik z Notre Dame, wcielając się w rolę Esmeraldy. W 1941 słynny reżyser John Ford powierzył Jej główną rolę kobiecą w filmie Zielona dolina. Obraz ten przyniósł Fordowi trzeciego w karierze Oscara za reżyserię i otrzymał również statuetkę w kategorii Najlepszy film. Maureen O’Hara w latach 50. zagrała jeszcze w czterech kolejnych filmach Forda. Spokojny człowiek z 1952, w którym aktorka również odtwarzała główną rolę kobiecą przyniósł Fordowi czwartego Oscara. Aż 5-krotnie partnerowała na ekranie Johnowi Wayne'owi; oboje zagrali główne role w filmach: Rio Grande (1950), Spokojny człowiek (1952), Skrzydła orłów (1957), McLintock! (1963) i Wielki Jake (1971). W 1947 wystąpiła w uznawanym już dziś za klasykę świąteczną, filmie Cud na 34. ulicy; w którym rolę jej filmowej córki odtwarzała 9-letnia wówczas Natalie Wood. Aktorka pozostawała bardzo aktywna zawodowo zarówno w latach 50. jak i 60. Na początku lat 70. postanowiła wycofać się z aktorstwa. Na ekran powróciła dopiero po blisko 20 latach; w 1991 zagrała w komediodramacie Chrisa Columbusa Tylko samotni, w którym partnerował Jej John Candy grający Jej syna. Później pojawiła się jeszcze w 3 filmach telewizyjnych, ostatni z nich zrealizowała w 2000 roku.

 
Maureen O’Hara w 2014

Aktorka miała jedną córkę Bronwynę (ur. 1944), ze związku z drugim mężem Willem Pricem.

W 2004 wydała autobiografię pt. Tis Herself.

Posiadała domy w Arizonie i na Wyspach Dziewiczych, ale po doznanym w 2005 udarze mózgu mieszkała głównie w irlandzkiej miejscowości Glengarriff. Od 2012 mieszkała na stałe z wnukiem w amerykańskim stanie Idaho.

W sierpniu 2014, w kilka dni po jej 94. urodzinach Amerykańska Akademia Filmowa ogłosiła przyznanie Maureen O’Harze honorowego Oscara za całokształt twórczości aktorskiej.

24 października 2015 zmarła z przyczyn naturalnych we śnie, w swoim domu w Boise w stanie Idaho. Przeżyła 95 lat[2][3].

Filmografia

edytuj

Nagrody

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Anita Gates: Maureen O’Hara, Irish-Born Actress Known as Queen of Technicolor, Dies at 95. nytimes.com, 2015-10-24. [dostęp 2015-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-24)]. (ang.).
  2. Rónán Duffy: Irish-American movie star Maureen O’Hara has died aged 95. 24 października 2015. [dostęp 2015-10-24]. (ang.).
  3. Elaine Edwards: Actor Maureen O’Hara dies aged 95. Irishtimes.com, 24 października 2015. [dostęp 2015-10-24]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj