Mastif neapolitański

Mastif neapolitański
Inne nazwy	wł. mastino napoletano,; ang. neapolitan mastiff,; mastyf neapolitański
Kraj pochodzenia	Włochy
	Wymiary
Wysokość	65–75 cm psy,; 60–68 cm suki
Masa	60–70 kg psy,; 50–60 kg suki
	Klasyfikacja
FCI	Grupa II, sekcja 2,; wzorzec nr 197
AKC	Working
ANKC	Grupa 6 (Utility)
CKC	Miscellaneous
KC(UK)	Working
NZKC	Utility
UKC	Grupa 1 – Guardian Dog
	Wzorce rasy
	FCI; AKC; ANKC; CKC; KC(UK); NZKC; UKC;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Mastif neapolitański (oryginalna nazwa mastino napoletano) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa (typ dogowaty^[2]), wyhodowana we Włoszech do walk z psami i jako pies stróżujący. Współcześnie jest użytkowany jako pies stróżujący, obronny i pies-towarzysz.

Rys historyczny

Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako „prastarą rasę psów hodowaną w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych chłopów”. Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem „prastara rasa” polemizuje Hans Räber^[3], wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o tym psie u dawnych kynologów tj: Strebel, Beckmann, Shaw, czy Zimmermann, autor „Lexikon der Hundefreunde”. Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako mastino italiano. W tym okresie nie istniał wzorzec psa określanego w ten sposób, chociaż sam Monti jak i Hauck (autor pozycji o rzadkich rasach psów) zaliczali psy z południowej części Włoch nazywane psami korsykańskimi jak i mastino napoletano do tzw. „psów rzeźnickich opisywanych już w 1550 roku”. Zastrzegali także, że psy te nie prezentują ujednoliconego typu.

Planowa hodowla rozpoczęła się w 1947 roku^[1].

Etymologia nazwy rasy

Nie ma zgodności co do pochodzenia nazwy rasy i istnieją różne jej wersje. Jedna z nich tłumaczy, że nazwa ta powstała od słowa pochodzenia celtyckiego mast-tuin, oznaczającego pilnowanie domu. Według Diany Hornik (Sprawozdanie o molosach 1/88) nazwa mastino napoletano powstała od włoskiego tematu mast (pierwotna forma mast dostała się do Francji, Hiszpanii i Anglii wraz z Rzymianami) oznaczającego obwarowane miejsce. Doktor Albrecht, na którego powołuje się Strebel, wychodził z założenia, że formą podstawową jest łacińskie mixitivus oznaczającego mieszańca, lub według Reula (w „Les races des chiens” 1891–1994) massatinus oznaczającego domowy.

Klasyfikacja FCI

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 – Molosy w typie mastifa^[4]. Nie podlega próbom pracy^[1].

Wygląd

Głowa Mastino Napoletano

Budowa

Wrażenie ogólne : Duży pies o masywnej i krępej budowie, długości tułowia o 10% większej od wysokości w kłębie. Proporcje długości czaszki do długości kufy wynoszą 2:1^[1].

Szata i umaszczenie

Skóra gruba, obfita i luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne fałdy i zmarszczki i na spodniej części szyi, gdzie tworzy podwójne podgardle.

Włos krótki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości, jednolicie gładki, cienki – długości nie większej niż 1,5 cm. Nie może wykazywać tendencji do tworzenia się frędzli.

Umaszczenie: Kolory preferowane: szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia), czasami występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Wszystkie te kolory mogą być pręgowane; dopuszczalne jest umaszczenie orzechowe, gołębie (jasnoszare) i izabelowate.

Zachowanie i charakter

Psy tej rasy są łagodne i zrównoważone, ale sprowokowane walczą bezkompromisowo. Nawet jeżeli są wychowywane konsekwentnie i z intuicją, nigdy nie będą wybitnie posłuszne. Czujne, zwinne, szybkie. U niektórych osobników może powstać problem z odpowiednim wychowaniem.

Użytkowość

Psy pasterskie, ale przede wszystkim stróżujące, o wrodzonym instynkcie obronnym.

Zdrowie i pielęgnacja

Pies ten wymaga czasochłonnej hodowli, uciążliwe może również być obfite ślinienie. Według Orthopedic Foundation for Animals, około 44% osobników tej rasy zapada na dysplazję stawu biodrowego, co czyni je czwartą ze 173 ras, która najczęściej zmaga się z tym schorzeniem.^[5].

Popularność

W Polsce rasa jest rzadko spotykana.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Wzorzec rasy nr 197 (FCI Standard N° 197) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 86.
↑ Hans Räber, "Encyklopedia psów rasowych", T I, s. 421
↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
↑ Hip Dysplasia Statistics - Orthopedic Foundation for Animals. Orthopedic Foundation for Animals. [dostęp 2017-03-10]. (ang.).

Bibliografia

Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 285. ISBN 83-7073-122-8.
Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom I, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 1999, ISBN 83-7073-158-9.
Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.

[Wz197-1] Wzorzec rasy nr 197 (FCI Standard N° 197) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny

[Fal-2] Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 86.

[3] Hans Räber, "Encyklopedia psów rasowych", T I, s. 421

[ZKwP-4] Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny

[5] Hip Dysplasia Statistics - Orthopedic Foundation for Animals. Orthopedic Foundation for Animals. [dostęp 2017-03-10]. (ang.).

[2]

[1]

[3]

[4]

[5]