Wikipedia

Masters Snooker 2010

Masters Snooker 2010, Pokerstars.com Masters – nierankingowy turniej snookerowy, rozgrywany w dniach 10 – 17 stycznia 2010 roku w hali widowiskowej Wembley Arena w Londynie. W sezonie 2009/2010 po raz pierwszy sponsorem turniej był serwis internetowy Pokerstars.com.

Masters
2009 2010 2011
Ilustracja
Liczba uczestników

18

Miejsce

Wielka Brytania Wembley Arena, Londyn

Zwycięzca

Mark Selby

II miejsce

Ronnie O’Sullivan

Najwyższy break

140 Neil Robertson
140 Stephen Maguire

Rozegrane mecze

17

Wzięło w nim udział osiemnastu zawodników. Najlepszych czternastu z oficjalnej listy rankingowej automatycznie zakwalifikowano do pierwszej rundy. Zawodnicy z miejsc 15. i 16. zagrali w rundzie wstępnej ze zwycięzcą kwalifikacji i beneficjentem dzikiej karty.

Tytułu mistrzowskiego bronił Ronnie O’Sullivan, który przegrał w finale z Markiem Selbym 9:10. Ta sama para zawodników grała w finale w roku 2009.

Nagrody

edytuj

Zwycięzca: £150 000
II Miejsce: £75 000
Półfinalista: £34 000
Ćwierćfinalista: £16 000
Last 16: £14 000
Last 18 (dzikie karty): £3 500

Najwyższy break turnieju: £10 000
Maksymalny break: £25 000

Łączna pula nagród: £486 000

Wydarzenia związane z turniejem

edytuj
  • Rory McLeod został pierwszym w historii czarnoskórym snookerzystą, który weźmie udział w turnieju Masters.
  • Już w pierwszej rundzie turnieju został wyeliminowany zwycięzca poprzedniego turnieju sezonu 2009/2010 (tj. UK Championship) – Ding Junhui.
  • W poniedziałek 11 stycznia Mark Williams, wracając ze spotkania z Rory McLeodem, miał niegroźną stłuczkę samochodową, z której wyszedł ze stłuczonym ramieniem, co groziło mu wycofaniem z turnieju[1].
  • Według telewizji Eurosport sędzia Jan Verhaas istotnie wpłynął na wynik 4. frejma meczu Higgins – Allen (13 stycznia) uznając za niezgodne z zasadami jedno z zagrań Szkota. Powtórki pokazały, że Higgins nie dotknął czerwonej bili[2].
  • Ronnie O’Sullivan po raz dziewiąty grał w półfinale Masters i po raz dziewiąty awansował do finału.
  • Mark Selby po raz trzeci awansował do finału Masters w swoim trzecim występie w turnieju. Najlepszą passę w historii miał Stephen Hendry, który od momentu debiutu w 1989 roku wygrał pięć kolejnych turniejów, by w 1994 przegrać w finale z Alanem McManusem 8:9.

Runda dzikich kart

edytuj

Zwycięzcy poniższych meczów zagrają w fazie głównej. Dziką kartę otrzymał Jimmy White[3].

Mecz Wynik
Wild Card 1   Mark J. Williams 6–2   Rory McLeod
Wild Card 2   Mark King 6–2   Jimmy White

Sędziowie

edytuj

Przebieg turnieju

edytuj

10 stycznia

edytuj

W dniu inauguracji turnieju The Masters rozegrano trzy mecze. W pierwszym z nich zmierzyli się Mark Selby i Ding Junhui. Selby, triumfator turnieju sprzed dwóch lat, pokonał wysoko w pierwszej rundzie zwycięzcę niedawnego turnieju UK Championship – Ding Junhuia 6-1. Na przerwę zawodnicy zeszli przy stanie meczu 4-0. Chińczyk pokonał Selby’ego tylko w piątym framie zwyciężając zaledwie dwoma punktami. Najwyższy brejk tego spotkania, autorstwa Marka Selby’ego w 5 framie spotkania, to 64 punkty[4].

Drugi mecz to pojedynek Marco Fu z Peterem Ebdonem. Mecz zaczął się dwoma zwycięskimi frame’ami dla Marco Fu, jednak w kolejnych framach dominował Ebdon najpierw wygrywając 2 framy i schodząc na przerwę przy stanie 2-2. Później wygrał kolejne 4 framy, ostatecznie wygrywając całe spotkanie 6-2. Najwyższy brejk tego spotkania to ostatnie podejście do stołu Ebdona i wbicie 93 punktów[5].

Ostatni pojedynek tego dnia to wieczorne spotkanie fazy dzikich kart, w którym naprzeciwko siebie stanęli Mark King i Jimmy White. Na przerwę schodzili przy stanie 3-1 dla Kinga. Sesja po przerwie zakończyła się takim samym wynikiem (3-1 dla Kinga) a mecz ostatecznie skończył się wynikiem 6-2 dla Marka Kinga. Najwyższy break spotkania będący również dziełem Kinga, padł w 7. partii i wyniósł 85 punktów[6].

11 stycznia

edytuj

W drugim dniu turnieju Masters odbyły się trzy spotkania – jedno eliminacyjne (runda dzikich kart) i dwa z rundy 1/8 finału. W pierwszym pojedynku, walcząc o występ w pierwszej rundzie turnieju zasadniczego, naprzeciwko siebie stanęli Mark J. Williams i Rory McLeod. Mark Williams, po trwającym blisko trzy i pół godziny meczu, wysoko pokonał debiutującego w Masters Rory’ego McLeoda 6-2. Dzięki temu zapewnił sobie występ w pierwszej rundzie turnieju. Najwyższy brake meczu to 64 punkty Williamsa[7].

Drugie spotkanie to pojedynek Shauna Murphy’ego z wielokrotnym triumfatorem tego turnieju – Stephenem Hendrym. W tym dość wyrównanym meczu, w którym padły pierwsze stupunktowe brake'i, wynikiem 6-4 zwyciężył Shaun Murphy pokonując sześciokrotnego triumfatora tego turnieju. Anglik decydującą niebieską bilę w 10. partii wbił przy próbie zagrania odstawnej. Wcześniej Szkot odrobił brakujące punkty po wymuszeniu faulu rywala. Autorem najwyższego brake'a spotkania został Hendry wbijając 114 punktów[7].

Trzeci mecz rozgrywany tego dnia to 8. w historii spotkanie przy stole Stephena Maguire’a ze zwycięzcą meczu eliminacyjnego rozgrywanego w dniu poprzednim – Markiem Kingiem. Maguire pokonał Kinga w meczu o ćwierćfinał Masters wynikiem 6-3. Swoje zwycięstwo okrasił najwyższym podówczas brake'iem zawodów w wysokości 121 punktów[7].

12 stycznia

edytuj

Trzeci dzień turnieju to dwa spotkania fazy 1/8 finału. Podczas pierwszego meczu przy stole spotkali się Australijczyk Neil Robertson z obrońcą tytułu, Anglikiem Ronnie O’Sullivanem. Na przerwę po 4 framie zawodnicy schodzili przy prowadzeniu Robertsona 3-1. Po przerwie Ronnie O’Sullivan odrobił straty – Robertson w drugiej części meczu wygrał tylko jednego frame’a pieczętując go 140-punktowym brejkiem. Wynik meczu: 6-4 dla O’Sullivana[8].

W drugim meczu tego dnia, w sesji wieczornej, stanęli naprzeciwko siebie Allister Carter i Mark J. Williams. Do regulaminowej przerwy mecz był bardzo wyrównany; zawodnicy wyszli na kwadrans przerwy przy stanie meczu 2-2. Po przerwie mecz był już bardziej jednostronny i zakończył się wynikiem 6-3 dla Walijczyka. Najwyższy, a zarazem jedyny stupunktowy brake tego spotkania to 102 punkty Williamsa[8].

13 stycznia

edytuj

W czwartym dniu turnieju Masters rozegrano dwa ostatnie spotkania fazy 1/8 finału. Pierwszy pojedynek zgromadził przy snookerowym stole Marka Allena i aktualnego Mistrza świata – Johna Higginsa. Było to czwarte w historii spotkanie tych zawodników. Podczas tego spotkania doszło do rozbieżności zdań sędziego i Johna Higginsa. W czwartej partii, przy stanie 2-1 i 42-10 dla Allena, John Higgins składając się do czarnej bili dotknął – zdaniem sędziego Jana Verhaasa – czerwona bilę. Holender mimo zdziwienia szkockiego snookerzysty, ogłosił faul. Siedem punktów powędrowało na licznik Allena, który kilka chwil później zapewnił sobie zwycięstwo w partii i prowadzenie do przerwy w meczu 3-1. Całe spotkanie zakończyło się wynikiem 6-3 dla Marka Allena. Najwyższy brake spotkania – 73 punkty Allena w 6 framie[9].

W sesji wieczornej zagrali Anglik Joe Perry i Walijczyk Ryan Day. Pierwsza część spotkania to zdecydowana dominacja Ryana Daya; schodząc na przerwę prowadził 4-0. Po przerwie – dominacji Walijczyka ciąg dalszy. Wprawdzie nie wbił żadnego brake'a stupunktowego (najwyższy brake Daya a zarazem całego meczu – 66 punktów), ale po zaledwie dwóch i pół godziny meczu wyklarował się końcowy wynik: 6-0 dla Daya[10].

14 stycznia

edytuj

Piąty dzień tegorocznej edycji turnieju The Masters to dwa spotkania ćwierćfinałowe. Pierwszy pojedynek rozegrali między sobą dwaj Anglicy – Peter Ebdon i obrońca tytułu Ronnie O’Sullivan. O’Sullivan prowadził do przerwy już 4-0, kiedy rywal zaczął batalię o powrót do meczu. Obrońca tytułu jednak nadal kontrolował to spotkanie. Mecz zakończył się w 9 framie, gdzie padł najwyższy brake spotkania, a zarazem 588 brake stupunktowy w karierze[11] – 106 punktów O’Sullivana[12]. Było to 19. zwycięstwo O’Sullivana w 40. w historii spotkań tych zawodników[11].

Drugi pojedynek to spotkanie Shaun Murphy – Mark J. Williams. Zawodnicy schodzili na regulaminową przerwę przy stanie meczu 3-1 dla Walijczyka. W całym meczu padł tylko jeden brake stupunktowy, autorstwa Shauna Murphy’ego – 100 punktów. Po blisko trzy i pół godzinnej walce o półfinał The Masters wyklarował się ostateczny wynik: 6-4 dla Marka Williamsa[13].

15 stycznia

edytuj

Pojedynki szóstego dnia turnieju, czyli dwa ćwierćfinały wyłoniły drugą parę półfinalistów. W pierwszym meczu, w którym naprzeciwko siebie stanęli Szkot Stephen Maguire i Walijczyk Ryan Day, od samego początku dominował Szkot. W pojedynku tych zawodników nie padł wprawdzie ani jeden brake stupunktowy, jednak spotkanie to zakończyło się wysoką wygraną Stephena Maguire’a: 6-1[14].

Drugi ćwierćfinał tego dnia, a zarazem ostatni w turnieju, zgromadził przy stole Anglika Marka Selby’ego i reprezentanta Irlandii Północnej Marka Allena. Pierwsza część spotkania przebiegała pod znakiem dominacji Selby’ego, który wygrał trzy pierwsze frame’y. Do przerwy Mark Allen podniósł się jednak w 4. framie wbijając wysokiego, 114-punktowego brejka. Zawodnicy schodzili na przerwę przy prowadzeniu Anglika 3-1. Po przerwie mecz stał się bardziej wyrównany. Allen doprowadził do stanu 3-3 i obaj zawodnicy nie dali przeciwnikowi oddalić się na więcej niż jeden frame przewagi. O wyniku meczu zadecydowała ostatnia partia, wygrana przez Anglika. Był to najdłuższy dotychczas pojedynek w turnieju, który trwał blisko 5 godzin[15][16].

16 stycznia

edytuj

W pierwszym meczu półfinałowym spotkali się Ronnie O’Sullivan oraz Mark J. Williams. Pojedynek w znakomitym stylu rozpoczął Walijczyk, uzyskując breaka 107 punktów, po tym, gdy O’Sullivan spudłował czerwoną po długości stołu. W drugim framie żaden z graczy nie przekroczył 40 punktów w breaku, ale znowu lepszy okazał się Williams. Trzecia partia ponownie przebiegała pod kontrolą Walijczyka, ale utrata pozycji przy budowaniu breaka, a później błąd na odstawnej spowodował, że swoją szansę otrzymał O’Sullivan, który breakiem 86 punktów wygrał pierwszego frame’a w meczu. Ostatnia partia przed regulaminową przerwą miała jednostronny przebieg, trzykrotny mistrz świata doprowadził do remisu breakiem 99 punktów[17].

W piątej partii Mark Williams popełnił kolejne błędy, co umożliwiło O’Sullivanowi wyjście na prowadzenie w meczu. Jednak w kolejnym framie Walijczyk przerwał złą passę i najwyższym breakiem w całym spotkaniu – 132 punkty – doprowadził do remisu. W siódmym framie dwukrotny mistrz świata stracił pozycję przy breaku 26 punktów i forsował wbicie trudnej czerwonej, którą spudłował. O’Sullivan wykorzystał szansę i breakiem 60 punktów ponownie objął prowadzenie. W ósmej partii O’Sullivan próbował wbicia z ogromną siłą brązowej bili, która wypadła poza stół. Williams przejął kontrolę nad sytuacją i breakiem 78 punktów doprowadził do stanu 4-4. W dziewiątej partii prosty błąd Anglika na wbiciu czerwonej kosztował go utratą frame’a, gdyż Williams ponownie jednym podejściem do stołu zapewnił sobie sukces (break 96 punktów). Będąc pod ścianą, O’Sullivan uzyskał 67 punktów w dziesiątym framie, doprowadzając do decydującej, jedenastej partii[17].

W ostatnim framie pierwszy swoją szansę otrzymał Anglik, lecz rozbijając z niebieskiej bili układ czerwonych przypadkowo – i bardzo pechowo – skierował aż dwie czerwone do kieszeni. Jednak Williams nie wykorzystał – wzorem partii ósmej i dziewiątej – tej okazji, pudłując czerwoną do środkowej kieszeni przy 32 punktach w breaku. Do gry powrócił O’Sullivan, który zbudował przewagę wymagającą uzyskania dwóch snookerów przez Walijczyka przy trzech kolorowych bilach na stole. Ten nie był w stanie tego uczynić, a O’Sullivan wbił bilę niebieską i różową, zapewniając sobie zwycięstwo w tym wyrównanym meczu[17].

W drugim meczu półfinałowym spotkali się Stephen Maguire oraz Mark Selby. Pierwszy frame padł łupem Anglika, który wykorzystał dwa błędy na wbiciu czerwonej przez cały stół Szkota. Maguire doprowadził do remisu w drugim framie, otrzymując szansę po nieskutecznym wyjściu Anglika z pozycji snooker. Trzecia partia ponownie miała niespójny przebieg, najwyższy break Selby’ego – 38 punktów – wystarczył do zwycięstwa wobec nie najlepszej jakości odstawnych Szkota. W ostatnim framie przed regulaminową przerwą Maguire wyrównał najwyższego breaka w całym turnieju – 140 punktów – ponownie doprowadzając do remisu[18].

Po przerwie Maguire miał szansę na pierwsze prowadzenie w meczu lecz prosty błąd na wbiciu czerwonej spowodował, że Selby jednym podejściem zapewnił sobie sukces (break 84 punktów). Poziom meczu zdecydowane wzrósł; w kolejnym framie Maguire uzyskał breaka 99 punktów, na co Selby odpowiedział 91 punktami i ponownie wysunął się na prowadzenie 4-3. W ósmej partii Szkot popełnił błąd na odstawnej, a break 51 punktów Selby’ego okazał się wystarczający do wygranej. W dziewiątym framie Maguire popełnił kolejne błędy, najpierw na wbiciu czerwonej, a później odstawnej, dzięki czemu Selby w dwóch podejściach zapewnił sobie zwycięstwo w całym meczu. Tym samym Anglik po raz trzeci awansował do finału Masters w swoim trzecim występie w Wembley Arena[18].

17 stycznia

edytuj

Ostatni, ósmy dzień turnieju – dzień finału tegorocznej edycji turnieju The Masters. W finale tym grali dwaj Anglicy – Mark Selby i obrońca tytułu Ronnie O’Sullivan. Ronnie i Mark zagrali ze sobą po raz dziesiąty. Przed tym spotkaniem odnotowaniu dziewięć oficjalnych meczów pomiędzy tymi zawodnikami: sześć razy wygrywał O’Sullivan, dwa razy Selby, a raz padł remis w Premier League. Ostatni mecz rozegrali miesiąc wcześniej w ćwierćfinale UK Championship, kiedy górą był O’Sullivan, zwyciężając 9-3.

Dla O’Sullivana to 9. finał turnieju Masters w karierze, co stanowi wyrównanie rekordu Stephena Hendry’ego. Do tej pory ostateczny triumf odnosił czterokrotnie (Hendry zaś sześciokrotnie). Również Selby może pochwalić się 50-procentową skutecznością konwersji udziałów w finale na wygrane. Tyle, że wystąpił do tej pory w dwóch takich meczach jeden z nich wygrywając[19].

Pierwszy frame zakończył się zwycięstwem młodszego Anglika. O’Sullivan stracił pozycję przy breaku 35 punktów i forsował wbicie czerwonej bili, której nie trafił. Selby najpierw odpowiedział 32 punktami, po czym dokończył dzieła po złej odstawnej rywala. W drugim framie Selby przypadkowo trafił białą bilą do kieszeni przy 30 punktach w breaku, na co O’Sullivan odpowiedział 56 punktami. Selby potrzebował w tym momencie snookera; postawił go i zdobył punkty z faulu rywala, ale później wystawił łatwą czerwoną i trzykrotny mistrz świata doprowadził do remisu. W kolejnych dwóch partiach przed regulaminową przerwą przy stole dominował O’Sullivan. Breaki w wysokości 86 i 122 punktów (jego najwyższy w turnieju) wysunęły starszego Anglika na prowadzenie 3-1[20].

W piątym framie Selby popełnił błąd na wbiciu czerwonej przez cały stół, dzięki czemu wystawił grę O’Sullivanowi, który uzyskał drugiego breaka stupunktowego z rzędu (101 punktów). Szósta partia przyniosła przełamanie młodszemu Anglikowi, który uzyskał 83 punkty w breaku. W następnej zdobył 112 punktów i zmniejszył stan meczu na 3-4. Ósmy frame ponownie lepiej rozpoczął Selby, ale stracił pozycję przy 33 punktach w breaku. O’Sullivan odpowiedział 56 punktami, lecz spudłował różową do środkowej kieszeni, po trafieniu której zmusiłby Selby’ego do szukania snookerów. Młodszy Anglik nie wykorzystał jednak tej szansy, myląc się na wbiciu żółtej bili, którą ponadto wystawił rywalowi. O’Sullivan wbił bile kolorowe do różowej włącznie i po pierwszej sesji prowadził 5-3[20].

Wieczorną sesję zwycięsko rozpoczął Selby, który wskutek błędów O’Sullivana na odstawnej oraz wyjściu ze snookera, uzyskał dwa breaki powyżej pięćdziesięciu punktów (54, 58). W dziesiątej partii Selby spudłował czerwoną zagrywaną z przyrządu, natomiast O’Sullivan uzyskał breaka 92 punktów i powrócił na przewagę dwóch frame’ów 6-4. W jedenastej partii popisał się jednak słabym rozbiciem, co wykorzystał młodszy Anglik i breakiem 129 punktów zmniejszył straty. W ostatnim framie przed regulaminową przerwą Selby był na najlepszej drodze do wyrównania, lecz stracił pozycję przy 37 punktach wskutek zbyt mocnego odbicia białej bili od bandy. O’Sullivan najpierw uzyskał breaka 49 punktów, a później wykorzystał nieudane wyjście rywala ze snookera i ponownie objął dwuframe’owe prowadzenie 7-5[20].

Trzynasta partia była kopią jedenastej; słabe rozbicie O’Sullivana wykorzystał Selby, uzyskując breaka 78 punktów. W czternastej O’Sullivan atakował breaka maksymalnego, ale stracił pozycję przy 41 punktach po nieudanym rozbiciu skupiska czerwonych bil. Selby popełnił jednak faul, próbując wbić czerwoną po długości stołu i trzykrotny mistrz świata dokończył dzieła breakiem 89 punktów. W piętnastym framie kolejne błędy młodszego Anglika, najpierw na wbiciu czerwonej, a później na odstawnej spowodowały, że break 91 punktów O’Sullivana powiększył jego przewagę do trzech partii. Szesnasta partia mogła być ostatnią, ale starszy Anglik spudłował trudny wózek, zostawiając grę Selby’emu, który zdobył 62 punkty i wygrał frame’a. W kolejnej partii Selby wbił trzeciego breaka stupunktowego (109 punktów), zmniejszając stan pojedynku do 8-9. Frame dziewiętnasty przyniósł ogromne emocje i rozstrzygnął się na bilach kolorowych. O’Sullivan spudłował trudne cięcie zielonej, zostawiając grę Selby’emu, który wygrał tę partię na ostatniej, czarnej bili. W decydującym framie Selby podtrzymał zwycięską passę i mimo utraty pozycji przy 27 punktach, zdołał powrócić do gry i doprowadził do sytuacji, w której O’Sullivan potrzebował snookera. Trzykrotny mistrz świata nie wbił jednak ani jednej bili i Mark Selby po raz drugi w karierze mógł świętować sukces w turnieju Masters[20].

Drabinka turniejowa

edytuj

Finał

edytuj
Finał: Do 10 frame’ów
Wembley Arena, Londyn, 17 stycznia 2010. Sędzia:   Jan Verhaas
  Ronnie O’Sullivan
 9 – 10   Mark Selby
Sesja południowa: 35(35)-81, 90(56)-34(30), 86(86)-7, 122(122)-0, 101(101)-4,
0-83(83), 0-112(112), 74(54)-33(33)
Sesja wieczorna: 0-117(54, 58), 114(92)-8, 0-129(129), 74(49)-41(37), 0-78(78),
137(41, 89)-0, 91(91)-3, 25-92(62), 8-109(109), 67-78, 0-65(27, 37)
122 Najwyższy break 129
2 Breaki stupunktowe 3
8 Breaki 50-punktowe 8

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego

edytuj

Statystyki turnieju

edytuj

Statystyki pierwszej rundy

edytuj
Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 7 43,75%
  Szkocja 3 18,75%
  Walia 2 12,50%
  Irlandia Północna 1 6,25%
  Chiny 1 6,25%
  Australia 1 6,25%
  Hongkong 1 6,25%
  • Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 14
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 7
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 68 (88)
  • Średnia liczba partii w meczu: 8,50
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:0
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0


Statystyki ćwierćfinałów

edytuj
Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 4 50%
  Walia 2 25%
  Szkocja 1 12,5%
  Irlandia Północna 1 12,5%
  • Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 7
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 3
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 37 (44)
  • Średnia liczba partii w meczu: 9,25
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Statystyki półfinałów

edytuj
Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 2 50%
  Walia 1 25%
  Szkocja 1 25%
  • Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 3
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 20 (22)
  • Średnia liczba partii w meczu: 10
  • Najwyższe zwycięstwo: 6:3
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Kwalifikacje

edytuj

Pomiędzy 26 a 29 października 2009 roku zostały rozegrane kwalifikacje. Spośród 48 zawodników najlepszym okazał się Rory McLeod, który pokonał w finale kwalifikacji Andrew Higginsona 6:1. McLeod tym samym awansował do rundy dzikich kart, w której przegrał z Markiem Williamsem.

Nagrody kwalifikacji

edytuj

Zwycięzca: £2 000
II Miejsce: £680
Półfinalista: £250
Ćwierćfinalista: £105[21]

Drabinka kwalifikacji

edytuj
Runda 1
Do 4 wygranych partii		Runda 2
Do 5 wygranych partii		Runda 3
Do 5 wygranych partii		Ćwierćfinał
Do 5 wygranych partii		Półfinał
Do 5 wygranych partii		Finał
Do 6 wygranych partii
 Barry Hawkins1
 Matthew Selt3 Ben Woollaston5
 Ben Woollaston5
 Ben Woollaston4
 Liu Song1
 Fergal O’Brien4
 Liu Song4 Liu Song5
 Ben Woollaston5
 Sam Baird2
 Michael Holt3
 Gerard Greene3
 Martin Gould4 Martin Gould5
 Martin Gould4
 Chris Norbury3
 Michael Holt5
 Michael Holt5
 Ken Doherty2 Michael White3
 Ben Woollaston1
 Michael White4
 Rory McLeod5
 Stephen Lee3
 Atthasit Mahitthi1 David Gray5
 David Gray5
 David Gray4
 Jimmy White4
 Ian McCulloch3
 Jimmy White4 Jimmy White5
 David Gray2
 Andrew Norman1
 Rory McLeod5
 Rory McLeod5
 Daniel Wells4 Daniel Wells0
 Rory McLeod5
 Jimmy Robertson1
 Ricky Walden2
 Ricky Walden5
 Lee Page2 Bjorn Haneveer0
 Rory McLeod6
 Bjorn Haneveer4
 Andrew Higginson1
 Dave Harold2
 David Gilbert1 Zhang Anda5
 Zhang Anda3
 Zhang Anda4
 Andrew Higginson5
 Judd Trump1
 Andrew Higginson4 Andrew Higginson5
 Andrew Higginson5
 Noppadol Sangnil1
 Matthew Stevens1
 Matthew Stevens5
 Simon Bedford4 Simon Bedford2
 Matthew Stevens5
 Craig Steadman1
 James Wattana3
 Stuart Bingham4
 Mark Joyce1 James Wattana5
 Andrew Higginson5
 James Wattana4
 Anthony Hamilton3
 Joe Swail2
 Tom Fordw/d Shailesh Jogia5
 Shailesh Jogia1
 Shailesh Jogiaw/o
 Anthony Hamilton5
 Anthony Hamilton5
 Matthew Couch4 Matthew Couch0
 Anthony Hamilton5
 Brendan O’Donoghue2
 Barry Pinches0
 Jamie Burnett3
 Robert Milkins4 Robert Milkins5
 Robert Milkins4
 David Hogan2
 Barry Pinches5
 Jamie Cope2
 Barry Pinches4 Barry Pinches5
 Jordan Brown2

Breaki stupunktowe kwalifikacji

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ thesun.co.uk: That was no car crash effort. [dostęp 2010-01-13]. (ang.).
  2. ↑ eurosport.pl: Faul widmo. Verhaas skrzywdził Higginsa. [dostęp 2010-01-13]. (pol.).
  3. ↑ Snooker Scene Blog: Jungle Jimmy gets Wembley wildcard
  4. ↑ eurosport.pl: Pewny awans Selby’ego. [dostęp 2010-01-10]. (pol.).
  5. ↑ eurosport.pl: Ebdon zdmuchnął Fu. [dostęp 2010-01-10]. (pol.).
  6. ↑ eurosport.pl: King odsyła White’a z powrotem do dżungli. [dostęp 2010-01-10]. (pol.).
  7. ↑ a b c bbc.co.uk: Shaun Murphy ousts Stephen Hendry in Masters thriller. [dostęp 2010-01-12]. (ang.).
  8. ↑ a b bbc.co.uk: O’Sullivan hits back to beat Robertson in the Masters. [dostęp 2010-01-13]. (ang.).
  9. ↑ eurosport.pl: Allen pobił mistrza. [dostęp 2010-01-13]. (pol.).
  10. ↑ eurosport.pl: Day zmiótł Perry’ego. [dostęp 2010-01-13]. (pol.).
  11. ↑ a b eurosport.pl: O’Sullivan nie zląkł się demonów. Jest w czwórce. [dostęp 2010-01-14]. (pol.).
  12. ↑ eurosport.pl: Snooker – Ronnie kończy "Ebbo". [dostęp 2010-01-14]. (pol.).
  13. ↑ eurosport.pl: Williams jedzie dalej. [dostęp 2010-01-14]. (pol.).
  14. ↑ eurosport.pl: Maguire (znowu) w półfinale. [dostęp 2010-01-15]. (pol.).
  15. ↑ eurosport.pl: Selby zrobił to znowu. [dostęp 2010-01-16]. (pol.).
  16. ↑ eurosport.pl: Mark Selby zmorą Allena. Bida pokonała Nędzę. [dostęp 2010-01-15]. (pol.).
  17. ↑ a b c bbc.co.uk: O’Sullivan edges Williams in Wembley Masters thriller. [dostęp 2010-01-16]. (ang.).
  18. ↑ a b bbc.co.uk: Mark Selby to play Ronnie O’Sullivan in Masters final. [dostęp 2010-01-17]. (ang.).
  19. ↑ eurosport.pl: Finał O’Sullivan – Selby na eurosport.pl.. [dostęp 2010-01-17]. (pol.).
  20. ↑ a b c d bbc.co.uk: Mark Selby shocks Ronnie O’Sullivan at Masters final. [dostęp 2010-01-18]. (ang.).
  21. ↑ Global Snooker: 2009-10 Masters Qualifying Event. [dostęp 2010-01-15]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Masters_Snooker_2010&oldid=75497785”