Marek Balicki
Marek Zbigniew Balicki (ur. 29 września 1953 w Słupsku) – polski lekarz, polityk, minister zdrowia w gabinetach Leszka Millera i Marka Belki (2003, 2004–2005), poseł na Sejm I, II i VI kadencji, senator V kadencji.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 września 1953 |
|---|---|
| Minister zdrowia | |
| Okres |
od 17 stycznia 2003 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister zdrowia | |
| Okres |
od 15 lipca 2004 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujWykształcenie i działalność zawodowa
edytujW 1978 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku. Uzyskał specjalizacje w dziedzinie anestezjologii (I stopnia) i psychiatrii (II stopnia).
Pracował w szpitalu Drewnica w Ząbkach, pod koniec lat 80. pełnił funkcję ordynatora oddziału, powrócił na nią pod koniec lat 90. W latach 1990–1992 był dyrektorem tego szpitala, od 1999 do 2001 zarządzał Szpitalem Bielańskim. Podjął później zatrudnienie w Wolskim Centrum Zdrowia Psychicznego będącym jednostką organizacyjną Szpitala Wolskiego w Warszawie[1]. Był również dyrektorem tej placówki. Działa w różnych organizacjach społecznych i zawodowych. Był inicjatorem powołania stowarzyszenia Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce. Uczestniczy w pracach Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Został członkiem zarządu Stowarzyszenia Studiów i Inicjatyw Społecznych, prezesem Warszawskiego Towarzystwa Pomocy Lekarskiej i Opieki nad Psychicznie i Nerwowo Chorymi oraz wiceprzewodniczącym Klubu Dialogu Politycznego im. Zofii Kuratowskiej.
Działalność polityczna
edytujW latach 80. działał w „Solidarności”, był m.in. członkiem Komitetu Strajkowego Ogólnopolskiego Strajku Okupacyjnego Służby Zdrowia, członkiem zarządu Regionu Gdańskiego i delegatem na I KZD w Gdańsku. W czasie stanu wojennego został internowany na okres około dwóch tygodni. Po zwolnieniu działał w opozycyjnych strukturach podziemnych, m.in. był współzałożycielem i redaktorem „Robotnika Lęborka”. Został aresztowany w kwietniu 1983, zwolniono go w lipcu tego roku na mocy amnestii[2].
Po 1989 był członkiem ROAD, później Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W maju 1990 został wybrany na radnego miasta Ząbki, w latach 1991–1997 sprawował mandat posła I i II kadencji Sejmu. W rządzie Hanny Suchockiej był wiceministrem zdrowia (1992–1993), przewodniczył też Międzyresortowemu Zespołowi do spraw Reform Zabezpieczenia Społecznego i Systemu Świadczeń Zdrowotnych, który przygotował jeden z kilku konkurujących wówczas projektów reformy finansowania opieki zdrowotnej. Z Unii Wolności odszedł w 1997, zrezygnował wówczas z ubiegania się o mandat poselski. W latach 1998–2001 był doradcą prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego.
W wyniku wyborów z 2001 dostał się do Senatu z ramienia SLD-UP (jako bezpartyjny kandydat wysunięty przez Unię Pracy) z wynikiem 246 tys. głosów. W 2002, także z ramienia SLD-UP, wystartował w bezpośrednich wyborach na urząd prezydenta miasta Warszawy. Przeszedł do drugiej tury (wyprzedzając m.in. Andrzeja Olechowskiego), w której został pokonany przez Lecha Kaczyńskiego (otrzymał niemal 30% głosów)[3]. 17 stycznia 2003, po odejściu Mariusza Łapińskiego, został ministrem zdrowia. Odszedł z tego urzędu 2 kwietnia tegoż roku, gdy wbrew jego stanowisku szefem NFZ został Aleksander Nauman, były współpracownik Mariusza Łapińskiego. W marcu 2004 był jednym ze współzałożycieli Socjaldemokracji Polskiej. 15 lipca 2004 przyjął propozycję kierowania resortem zdrowia w rządzie Marka Belki (zastąpił Mariana Czakańskiego).
Jako minister zdrowia przeprowadził w parlamencie ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i ustawę o Narodowym Programie Zwalczania Chorób Nowotworowych. Starał się doprowadzić do uchwalenia ustawy o oddłużeniu szpitali poprzez przekształcenie ich w spółki użyteczności publicznej, którą wstępnie przygotował wicepremier Jerzy Hausner; ostatecznie Sejm zgodził się na przyjęcie jedynie przepisów dotyczących pomocy publicznej dla zadłużonych placówek[4]. W 2005 nie kandydował w wyborach do parlamentu. W wyborach samorządowych w 2006 został wybrany do sejmiku mazowieckiego. Przez rok pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku.
W wyborach parlamentarnych w 2007 ponownie uzyskał mandat poselski, startując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując w okręgu podwarszawskim 19 034 głosy. Od 22 kwietnia 2008 był posłem Koła Poselskiego SDPL-Nowa Lewica. 26 września 2008 odszedł z SDPL, pozostając w jej kole poselskim[5]. Zrezygnował z członkostwa w nim 15 czerwca 2009. Pod koniec września 2010 przystąpił do klubu Sojuszu Lewicy Demokratycznej (przemianowanego KP Lewica). W 2011 nie uzyskał reelekcji w wyborach krajowych. W 2012 dołączył do think tanku Ruchu Palikota[6]. Od 2013 ponownie związany z SLD jako ekspert tej partii w dziedzinie polityki zdrowotnej[7]. W marcu tego samego roku został także członkiem tego ugrupowania. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 startował z listy koalicji SLD-UP w okręgu nr 4 Warszawa I i nie uzyskał mandatu posła, zdobywając 4558 głosów[8].
W październiku 2015 został członkiem Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę[9]. Wkrótce potem objął kierownictwo biura pilotażu Narodowego Programu Zdrowia Psychicznego, w ramach którego zaplanowano utworzyć ambulatoryjne centra opieki psychiatrycznej[4]. W lipcu 2019 mianowany pełnomocnikiem ministra zdrowia do spraw reformy w psychiatrii[10]. W lutym 2021 prezydent Andrzej Duda powołał go na członka Rady do spraw Ochrony Zdrowia[11].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2024)[12]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2019)[13]
- Krzyż Wolności i Solidarności (2019)[14]
- Złoty Krzyż Zasługi (2016)[15]
Poglądy
edytujOkreśla się jako polityk lewicy (na początku lat 90. był w tzw. socjaldemokratycznym skrzydle Unii Demokratycznej). Deklaruje się jako zwolennik liberalizacji prawa do aborcji. Na początku lat 90. zaangażował się w zbieranie podpisów obywateli na rzecz przeprowadzenia referendum w sprawie dopuszczalności aborcji[16]. Określa się również jako zwolennik depenalizacji posiadania niewielkiej ilości narkotyków na własny użytek[17][18], taką propozycję zakładał przygotowany w okresie pełnienia przez niego funkcji ministra zdrowia w 2005 projekt ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii[19], który w tej formie nie został jednak skierowany do Sejmu.
Życie prywatne
edytujŻonaty z Bożeną, ma dwoje dzieci: Andrzeja i Ewę.
Przypisy
edytuj- ↑ Konferencja „Zagłada chorych psychicznie – pamięć i wyzwanie”. senat.gov.pl, 11 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-11].
- ↑ Marek Balicki w Słowniku „Niezależni dla kultury 1976–89”. [dostęp 2019-07-30].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2019-07-30].
- ↑ a b Wiktoria Lipiec: Byli szefowie resortu i funduszu dzisiaj, czyli co u pana słychać, panie ministrze?. termedia.pl, 23 sierpnia 2018. [dostęp 2018-08-28].
- ↑ Marek Balicki odchodzi z SDPL i rusza w trasę. polskatimes.pl, 27 września 2008. [dostęp 2014-06-03].
- ↑ Kutz i Środa w radzie programowej think tanku RP. dziennikzachodni.pl, 14 czerwca 2012. [dostęp 2014-06-03].
- ↑ Marek Balicki wraca do polityki. Były minister zdrowia ma być krytykiem Arłukowicza. polskatimes.pl, 19 grudnia 2012. [dostęp 2014-06-03].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-06-03].
- ↑ Prezydent powołał Narodową Radę Rozwoju. prezydent.pl, 16 października 2015. [dostęp 2015-10-16].
- ↑ Marek Balicki pełnomocnikiem ds. reformy w psychiatrii. medonet.pl, 30 lipca 2019. [dostęp 2019-07-30].
- ↑ Prezydent powołał Radę do spraw Ochrony Zdrowia. prezydent.pl, 12 lutego 2021. [dostęp 2021-02-15].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 czerwca 2024 r. nr rej. 277/2024 o nadaniu orderów (M.P. z 2024 r. poz. 696).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 czerwca 2019 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2019 r. poz. 830).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 maja 2019 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2019 r. poz. 643).
- ↑ Postanowienie nr rej. 225/2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 maja 2016 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2016 r. poz. 664).
- ↑ Aborcyjny kompromis?. przeglad-tygodnik.pl, 14 listopada 2006. [dostęp 2014-06-03].
- ↑ Marek Balicki: polityka antynarkotykowa w Portugalii odniosła sukces. rynekzdrowia.pl, 22 listopada 2010. [dostęp 2014-06-03].
- ↑ Marek Balicki w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2019-07-30].
- ↑ Projekt ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. mz.gov.pl, 6 stycznia 2005. [dostęp 2014-06-03].
Bibliografia
edytuj- Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2019-07-30].
- Biogram na stronie Senatu (V kadencja). [dostęp 2019-07-30].