Wikipedia

Manic Street Preachers

Manic Street Preachers – walijski zespół rockowy założony w Blackwood w 1986 roku. Początkowo funkcjonował jako kwartet, a po zaginięciu w 1995 roku Richey Edwardsa jako trio[2].

Manic Street Preachers
Ilustracja
Manic Street Preachers koncertują w Brighton
Inne nazwy

Betty Blue

Rok założenia

1986

Pochodzenie

 Walia

Gatunek

rock alternatywny[1]
pop alternatywny[1]
indie rock[1]
brit pop[1]

Wydawnictwo

Columbia Records

Skład
James Dean Bradfield
Nicky Wire
Sean Moore
Byli członkowie
Richey James Edwards
Miles Woodward
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Grupa znana jest ze swoich socjalistycznych poglądów[3]. W 2001 roku Manic Street Preachers jako jeden z pierwszych zespołów rockowych koncertowała na Kubie. Muzycy dali koncert dla 5 tysięcy osób w Teatrze Karola Marksa w Hawanie oraz spotkali się z Fidelem Castro[4].

Manic Street Preachers, koncert w Londynie (2005)

Historia

edytuj

W 1986 roku James Dean Bradfield, Sean Moore, Miles Woodward oraz Nicky Wire założyli zespół pod nazwą Betty Blue. W dwa lata później grupę opuścił Woodward, a jego miejsce zajął Richey James Edwards. Już jako Manic Street Preachers grupa wydała w 1989 roku swój pierwszy singiel Suicide Alley, dzięki któremu podpisali kontrakt z wytwórnią Damaged Goods Records oraz EP-kę New Art Riot. W 1991 roku przeszli do Heavenly Records i nagrali singel Motown Junk. W styczniu 1992 roku muzycy nagrali piosenkę You Love Us, która dotarła do 16 miejsca brytyjskiej listy przebojów. Krótko po tym związali się z wytwórnią Columbia Records i rozpoczęli pracę nad debiutancką płytą.

Płyta Generation Terrorists wydana w 1992 roku utrzymana była w stylistyce glam rocka. Zawierała 18 utworów i była promowana przez 6 singli. Album osiągnął sprzedaż 250 tysięcy kopii[5]. Drugi album z 1993 roku Gold Against the Soul osiągnął 8 miejsce na brytyjskiej liście sprzedaży płyt. Recenzenci określili album jako "grunge'owy"[5].

Następny album The Holy Bible z 1994 roku, stał się rozliczeniem ze zbrodniczą historią XX wieku w wymiarze cywilizacyjnym (piosenki Archives of Pain, The Intense Humming of Evil) zarówno jak i indywidualnym rozliczeniem z chorobami cywilizacyjnymi (4st 7lb, traktująca o anoreksji jednego z członków grupy Richarda Edwardsa). Promując The Holy Bible zespół wystąpił w wojskowym rynsztunku w programie Top of the Pops, a Bradfield wystąpił w programie w kominiarce. Widzowie odebrali to jako symbol poparcia dla Irlandzkiej Armii Republikańskiej, a sama BBC otrzymała najwięcej skarg telewidzów w historii[5][6].

1 lutego 1995 roku zaginął Richey James Edwards. Wymeldował się z hotelu Embasy na Bayswater Road w Londynie i zniknął bez śladu. 17 lutego znaleziono jego porzucony samochód w pobliżu Severn Bridge[7]. Zespół zawiesił działalność na pół roku, lecz po namowach rodziny Edwardsa wznowili działalność[5].

Pierwszy album bez Edwardsa wydany w 1996 roku Everything Must Go osiągnął w Wielkiej Brytanii status podwójnej platyny i został w 1998 roku uznany jedenastą najlepszą płytą wszech czasów przez czytelników magazynu Q. Singiel z tej płyty, A Design For Life dotarł do drugiego miejsca na brytyjskiej liście przebojów, a płyta przyniosła muzykom nagrodę Mercury Prize[5]. Zespół został w 1997 roku nagrodzony dwoma nagrodami Brit Awards za najlepszy album i najlepszego zespołu. Również kolejny album This Is My Truth Tell Me Yours okazał się sukcesem (nagroda Brit Awards 1999), a singiel If You Tolerate This Your Children Will Be Next znalazł się na pierwszym miejscu listy przebojów[5].

W 2001 roku muzycy dali koncert na Kubie i spotkali się z Fidelem Castro. W tym samym roku wydali płytę Know Your Enemy. Nad kolejnym krążkiem muzycy pracowali przez 3 lata, Lifeblood został wydany w listopadzie 2004 roku i dotarł do 13 miejsca listy sprzedaży[5]. Ósmy album Send Away the Tigers został wydany 7 maja 2007 roku i dotarł do 2 miejsca najlepszych albumów w Wielkiej Brytanii. Album promował singiel Your Love Alone Is Not Enough, nagrane z wokalistką The Cardigans Niną Persson. Płyta w zestawieniu 50 najlepszych albumów roku 2007 według magazynu "Q", znalazła się na 16 pozycji[8].

Kolejne dwa albumy grupy Journal for Plague Lovers oraz Postcards from a Young Man zostały wydane w latach 2009 oraz 2010. Journal for Plague Lovers została uznana przez krytyków dziennika The Guardian za 11 najlepszą płytę 2009 roku[9]. Postcards from a Young Man została bardzo pozytywnie przyjęta przez krytyków i osiągnęła 3 miejsce na liście sprzedaży płyt w Wielkiej Brytanii[10].

W 2013 wydali album Rewind The Film a w 2014 Futurology. Pozytywny odbiór krytyki potwierdza wysoka średnia ocen na portalu Metacritic – w przypadku Rewind The Film to 80/100 pkt, zaś Futorology uzyskało średnią 83/100 pkt.

Skład

edytuj
  • Miles "Flicker" Woodward – gitara basowa (1986–1988)
  • Richey James Edwards – gitara rytmiczna, wokal wspierający (1989–1995)


Muzycy koncertowi

edytuj
  • Wayne Murray – gitara rytmiczna, wokal wspierający (od 2006)
  • Dave Eringa – instrumenty klawiszowe (1993–1994)
  • Nick Nasmyth – instrumenty klawiszowe (1995–2005)
  • Greg Haver – gitara rytmiczna, perkusja (2002–2003)
  • Anna Celmore – pianino (2002–2003)
  • Guy Massey – gitara rytmiczna (2004–2005)
  • Sean Read – pianino, instrumenty klawiszowe, perkusja, saksofon (2006–2012)

Dyskografia

edytuj

Albumy studyjne

edytuj

Kompilacje i reedycje

edytuj

Koncerty w Polsce

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d Stephen Thomas Erlewine: Manic Street Preachers Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
  2. ↑ Manic Street Preachers - Richey Edwards. www.bbc.co.uk. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
  3. ↑ Wiesław Królikowski: Manic Street Preachers - wywiad. www.terarock.pl. [dostęp 2013-05-22]. (pol.).
  4. ↑ Oliver Burkeman: Manics' anti-US preaching at Havana show brings Cuba to its feet. www.guardian.co.uk. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g Anna Kokot: Manic Street Preachers - Piosenki, Płyty, Biografia. www.onet.pl. [dostęp 2013-05-22]. (pol.).
  6. ↑ You woke up on a Thursday and it smelled like a Top of the Pops day. www.guardian.co.uk. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
  7. ↑ 'After 13 years, the parents of missing rock star Richey Edwards admit he’s dead'. www.dailymail.co.uk. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
  8. ↑ '50 best albums'. www.qthemusic.com. [dostęp 2013-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-16)]. (ang.).
  9. ↑ 'Critics' poll 2009: Albums 11 - 50'. www.guardian.co.uk. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
  10. ↑ '2010 Top 40 Official UK Albums Archive, 2nd October 2010'. www.officialcharts.com/. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
  11. ↑ Manic Street Preachers główną gwiazdą Eska Music Awards. www.tuba.pl. [dostęp 2013-05-22]. (pol.).
  12. ↑ Manic Street Preachers w Poznaniu. www.onet.pl. [dostęp 2013-05-22]. (pol.).
  13. ↑ Manic Street Preachers zagra na Szczecin Rock. www.terazrock.pl. [dostęp 2013-05-22]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Manic_Street_Preachers&oldid=75256254”