Magdalena opolska
Magdalena opolska (ur. pomiędzy 1463 a 1465, zm. w maju 1501) – księżna raciborska pochodząca z linii Piastów opolskich.
Magdalena była córką księcia opolskiego Mikołaja I opolskiego i Magdaleny brzeskiej. Kazimierz Jasiński umieścił ją na piątym miejscu wśród dziesięciorga dzieci jej ojca[1]. Imię otrzymała po matce[2].
Zapewne 13 stycznia 1478 (lub kilka dni wcześniej) poślubiła w Opolu księcia raciborskiego Jana III. Wskazują na to dokumenty jej braci Jana II i Mikołaja II oraz męża[3]. Magdalena i Jan raciborski mieli trzech synów: Mikołaja, Jana, Walentyna i córkę Magdalenę[4].
Mąż Magdaleny opolskiej zmarł w 1493. Po jego śmierci księżna rządziła w imieniu młodocianych synów. Początkowo tylko najstarszy Mikołaj był dopuszczony do współrządów. Kontynuowała projagiellońską politykę męża[5].
Księżna wraz z braćmi ufundowała dla kolegiaty pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Raciborzu wielką monstrancję zwaną kustodią raciborską, która zaginęła w 1945[6].
Około 1495 ufundowała sama lub wraz z synami i braćmi nagrobek tumbowy męża i swój do kościoła dominikanek w Raciborzu. Uszkodzony pomnik zachował się do dziś[7].
W zaginionym dziś nekrologu klarysek wrocławskich (z którego korzystali historycy w XIX w.) odnotowano maj jako miesiąc śmierci księżnej Magdaleny. Z dokumentu synów księżnej z 16 lipca 1501 wynika, że ich rodzice już wówczas nie żyli. Księżna zmarła zapewne w maju 1501[3].
Przypisy
edytuj- ↑ K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, t. 3, Wrocław 1977, s. 109.
- ↑ K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, t. 3, Wrocław 1977, s. 112.
- ↑ a b K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, t. 3, Wrocław 1977, s. 112; S.A. Sroka, Magdalena, [w:] K. Ożóg, S. Szczur (red.), Piastowie. Leksykon biograficzny, Kraków 1999, s. 774.
- ↑ S.A. Sroka, Magdalena, [w:] K. Ożóg, S. Szczur (red.), Piastowie. Leksykon biograficzny, Kraków 1999, s. 774.
- ↑ B. Czechowicz, Nagrobki późnogotyckie na Śląsku, Wrocław 2003, s. 159-160.
- ↑ B. Czechowicz, Książęcy mecenat artystyczny na Śląsku u schyłku średniowiecza, Warszawa 2005, ss. 432–433.
- ↑ B. Czechowicz, Nagrobki późnogotyckie na Śląsku, Wrocław 2003, ss. 157–160; B. Czechowicz, Książęcy mecenat artystyczny na Śląsku u schyłku średniowiecza, Warszawa 2005, ss. 435–437.