Wikipedia

Maʻa Nonu

nowozelandzki rugbysta

Maʻa Nonu (ur. 21 maja 1982 w Wellington) – nowozelandzki rugbysta samoańskiego pochodzenia, grający na pozycji środkowego ataku, reprezentant kraju. Zdobywca Pucharu Świata w Rugby w 2011 i triumfator IRB Sevens World Series w sezonie 2003/2004.

Maʻa Nonu
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Maʻa Allan Nonu

Pseudonim

Skux, Rock

Data i miejsce urodzenia

21 maja 1982
Wellington, Nowa Zelandia

Wzrost

182 cm

Masa ciała

111 kg

Rugby union
Pozycja

środkowy ataku, skrzydłowy

Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
2000– Oriental Rongotai R.F.C. (klub)
2002– Wellington (region) 61 (140)
2003–2011 Hurricanes (Super Rugby) 110 (215)
2011–2012 Ricoh Black Rams 12 (30)
2012 Blues (Super Rugby) 14 (10)
2013 Highlanders (Super Rugby) 9 (5)
2014 Blues (Super Rugby) 11 (10)
2015– Highlanders (Super Rugby) 4 (0)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
2004  Nowa Zelandia
2007 Nowa Zelandia Junior All Blacks 2 (10)
2003–  Nowa Zelandia 94 (130)
  1. ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 2015-04-15.
  2. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 2015-04-15.
Multimedia w Wikimedia Commons

Kariera klubowa

edytuj

Grać w rugby zaczął w wieku czterech lat w Oriental Rongotai RFC, w którym grali również jego ojciec i starsi bracia, i po ukończeniu Rongotai College[1], gdzie występował w pierwszej drużynie[2], powrócił do gry w tym klubie[3][4]. W jego barwach sporadycznie występuje przez całą karierę, gdy pozwalają mu na to jego profesjonalne zobowiązania[5][6][7].

W 2002 roku zadebiutował w drużynie Wellington Lions w krajowych rozgrywkach National Provincial Championship, natomiast w następnym sezonie znalazł się również w składzie Hurricanes reprezentującego tę prowincję w Super 12[2]. Swój pierwszy występ zanotował w inauguracyjnej rundzie rozgrywek w meczu przeciwko obrońcom tytułu – Crusaders, zaliczając przyłożenie[8] i powtórzył ten wyczyn również w kolejnym meczu[9]. W obydwu klubach rywalizował o miejsce w składzie z takimi zawodnikami jak Conrad Smith i Tana Umaga, do którego był często porównywany[10][11][12]. Powodowało to częste zmiany pozycji zawodnika, który grał zarówno jako skrzydłowy, jak i na obydwu pozycjach środkowego ataku[2][13]. W 2005 roku na siedem meczów został kapitanem Wellington[14][15], a w 2006 roku był w składzie, który doprowadził Hurricanes do jedynego w historii klubu finału Super 14. Mecz, ironicznie nazwany Goryle we mgle[16], rozegrany został w trudnych warunkach atmosferycznych, a górą z niego wyszli gracze Crusaders[17].

Podczas dziesięciu lat gry w Wellington jego drużyna sześciokrotnie gościła w finale NPC – w latach 2003-2009 opuszczając tylko finał z 2005 – nie wygrywając jednak żadnego z tych pojedynków. Dodatkowo 20 września 2008 roku zdobyła pierwszy raz od dwudziestu sześciu lat Ranfurly Shield wygrywając mecz z Auckland[18], w kolejnym roku tracąc to trofeum na rzecz Canterbury[19].

W sezonie 2009 Super 14 znalazł się na czele listy zawodników z największą ilością przyłożeń[20], a w marcu 2011 jako trzeci w historii gracz Hurricanes przekroczył barierę stu meczów rozegranych dla tej drużyny[21]. W czerwcu 2011 szefostwo Hurricanes ogłosiło, że nie przedłuży umowy z zawodnikiem na kolejny sezon[22]. Łączony był z przejściem do Chiefs[23], jednak na początku lipca Nonu podpisał dwuletni kontrakt z drużyną Blues z Auckland, zawierający klauzulę pozwalającą zawodnikowi na kilkumiesięczne występy w japońskim klubie Ricoh Black Rams[24]. Pod koniec 2011 roku oficjalnie ogłoszono, że mimo odejścia z Hurricanes gracz pozostanie związany z podlegającym im klubem Wellington Lions[25]. W Japonii Nonu opuściwszy tylko jeden mecz[26] wystąpił w dwunastu spotkaniach[27] swojej drużyny zdobywając sześć przyłożeń[28][29], zespół natomiast zajął miejsce w środku ligowej tabeli i odpadł w eliminacjach do All-Japan Rugby Football Championship 2011/2012.

Dla Blues Nonu zadebiutował w trzeciej kolejce sezonu 2012[30], jednak podobnie jak rok wcześniej zarówno drużyna, jak i zawodnik, nie zachwycali formą[31]. Postanowił zatem zmienić zespół, aktywując opcję odejścia po jednym sezonie, i związał się z Highlanders[32][33]. W Highlanders zaliczył kolejny sezon słabych występów podkreślonych kontuzjami oraz żółtymi i czerwonymi kartkami, zyskał też opinię gracza kontrowersyjnego, dzielącego drużynę[34][35][36][37]. Strony nie uzgodniły też przedłużenia umowy[38], następnie okazało się, że żaden z nowozelandzkich zespołów Super Rugby nie był zainteresowany zawodnikiem[39][40]. Kilkumiesięczna epopeja[41][42], podczas której pojawiały się oferty z zagranicy[43][44][45], zakończyła się, gdy w październiku ogłoszono, iż Nonu powróci do Blues podpisawszy dwuletnią umowę[46][47]. Jego pierwszy występ w sezonie 2014 był odkładany z uwagi na rehabilitację po operacji kostki[48][49]. Na boisku pojawił się dopiero w połowie marca[50], wkrótce jednak błysnął formą znaną z reprezentacji[51]. Odejście trenera Marka Hammetta otworzyło zawodnikowi powrót do zespołu Hurricanes, podpisał zatem umowę na występy w sezonie 2015[52][53]. Jego usługami już po tym terminie były zainteresowane kluby z Anglii, Francji i Japonii[54][55], a w grudniu 2014 roku ogłoszono, iż od sezonu 2015/2016 Nonu zasili szeregi RC Toulonnais[56][57].

Kariera reprezentacyjna

edytuj

W kadrze narodowej zadebiutował przegranym meczem z Anglią 14 czerwca 2003 roku[58]. Nie znalazł się w składzie na Puchar Trzech Narodów 2003, ale w tym samym roku został powołany na Puchar Świata rozgrywany w Australii[59]. Zagrał tam w trzech meczach, przeciwko reprezentacjom Włoch, Tonga i Kanady, w meczu z tą ostatnią zdobywając swoje pierwsze w karierze międzynarodowej przyłożenie[60][61]. Nie został już wytypowany do gry w fazie pucharowej, natomiast z drużyną rugby siedmioosobowego wygrał IRB Sevens World Series w sezonie 2003/2004[62][63][64][65].

Słabsza forma w Super 12 ponownie spowodowała brak powołania Nonu do reprezentacji na Puchar Trzech Narodów 2004, jednak dobre występy w NPC zaowocowały występami z ławki rezerwowych podczas wygranych listopadowych meczów Nowozelandczyków w Europie. Podobnie w 2005 roku – mimo iż pominięty w składzie na Puchar Trzech Narodów, był częścią drużyny, która w listopadzie zdobyła pierwszy od 1978 roku, a drugi w historii All Blacks, Wielki Szlem po zwycięstwach nad czterema reprezentacjami z Wysp Brytyjskich wychodząc na boisko w trzech z tych meczów[66]. Dodatkowo w trakcie tournée British and Irish Lions po Nowej Zelandii zagrał przeciw nim w dwóch meczach – jako reprezentant Wellington[67] i All Blacks[68].

W 2006 roku konieczność przeprowadzenia operacji po kontuzji kciuka wykluczyła go z występów w reprezentacji w pierwszej połowie sezonu[69], zagrał jednak we wszystkich meczach listopadowej wyprawy kadry narodowej do Europy[70].

Rok 2007 przyniósł, przy wysokiej formie graczy formacji ataku, odsunięcie Nonu od pierwszej reprezentacji, bez szans na grę w Pucharze Świata. Kontuzje podstawowych zawodników spowodowały jego powrót do drużyny narodowej jedynie na dwa mecze z Francją[70][71], następnie dołączył do Junior All Blacks na dwa ostatnie mecze w zwycięskiej kampanii w Pucharze Narodów Pacyfiku, w obu z nich zdobywając po przyłożeniu[72][73]. Rozczarowanie skłoniło go jednak do rozważań nad przejściem do rugby league[2].

W kolejnych latach stał się podstawowym środkowym All Blacks – nie wystąpił tylko w 7 z 55 meczów rozegranych w latach 2008-2011 przez nowozelandzką reprezentację – jedyna dłuższa nieobecność była spowodowana kontuzją[74]. Lata 2008 i 2010 zaowocowały wygranymi w Pucharze Trzech Narodów oraz zdobyciem kolejnych dwóch Wielkich Szlemów w meczach na północnej półkuli[75]. Ponadto Nonu, wspólnie z czterema innymi zawodnikami, zaliczył najwięcej przyłożeń w Pucharze Trzech Narodów 2011[76], a Nowa Zelandia przez te cztery lata utrzymała Bledisloe Cup.

Powołany na Puchar Świata w Rugby w 2011 zawodnik[77] zagrał w sześciu z siedmiu meczów swojej drużyny zdobywając trzy przyłożenia[78]. Jego drużyna pokonała zaś w finale reprezentację Francji 9-8 po dwudziestu czterech latach odzyskując to trofeum[79]. Otrzymał również nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika roku 2011 według IRB[80].

Z uwagi na konkurencję ze strony Sonny Billa Williamsa i słabszą formę w sezonie ligowym został pominięty w składach na testmecze w czerwcu 2012 roku[81], były to jednak trzy z sześciu opuszczonych w latach 2012–2013 spotkań. W pozostałych dwudziestu dwóch wychodził na boisko w podstawowym składzie, a Nowozelandczycy w tym czasie wygrali obie edycje The Rugby Championship oraz w drugim z nich jako pierwsza drużyna w epoce profesjonalnego rugby nie odnieśli porażki w roku kalendarzowym[82]. Aktywnie przyczynił się do triumfu w trzymeczowej serii z Anglikami w czerwcu 2014 roku[83], wziął następnie udział w pierwszej połowie zwycięskiego The Rugby Championship 2014, z pozostałych spotkań w sezonie wyeliminowała go bowiem złamana w meczu ze Springboks ręka[84][85].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ SPORTS. rongotai.school.nz. [dostęp 2012-02-27]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Ma'a Nonu: The man in the middle. nzherald.co.nz. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  3. ↑ About Us. ories.org.nz. [dostęp 2012-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-08)]. (ang.).
  4. ↑ Oriental Rongotai Rugby At first glance......... ories.org.nz. [dostęp 2012-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-08)]. (ang.).
  5. ↑ No break for Nonu as Japan sojourn winds to a close. allblacks.com. [dostęp 2012-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-29)]. (ang.).
  6. ↑ Ma'a Nonu drops to social grade for run-out. stuff.co.nz. [dostęp 2012-02-27]. (ang.).
  7. ↑ Ma'a Nonu offering more questions than answers. stuff.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  8. ↑ Crusaders vs Hurricanes 22 February 2003. sarugby.net. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  9. ↑ S14 stats - round two. stuff.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  10. ↑ Great chance for „young Tana”. tvnz.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  11. ↑ Nonu influence compared to Umaga. stuff.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  12. ↑ Nonu wins the ultimate accolade. planetrugby.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  13. ↑ 'Canes trio called up for Bordeaux. planet-rugby.com @ web.archive.org. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  14. ↑ Nonu to lead Wellington. tvnz.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  15. ↑ Return of Umaga, So'oialo. home.nzcity.co.nz @ archive.is. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  16. ↑ 15 biggest bloopers broadcast on FOX SPORTS in the past 15 years. foxsports.com.au. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  17. ↑ Crusaders claim inaugural Super 14 title. sportsaustralia.com. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  18. ↑ Rampant Wellington end 26 year shield drought. nzherald.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  19. ↑ Ranfurly Shield blowout: Cantabs toy with stuffed Lions. stuff.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  20. ↑ Super 14 by the numbers. tvnz.co.nz. [dostęp 2011-10-26]. (ang.).
  21. ↑ Hurricanes to face the Blues. hurricanes.co.nz. [dostęp 2011-10-26]. (ang.).
  22. ↑ Ma'a Nonu, Andrew Hore shown exit door. stuff.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  23. ↑ Nonu the next big Chief?. rugby365.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  24. ↑ Nonu joins the Blues. theblues.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-12)]. (ang.).
  25. ↑ Ma'a Nonu happy to remain a Wellington Lion. stuff.co.nz. [dostęp 2012-02-27]. (ang.).
  26. ↑ Nonu on track for Africa debut. nzherald.co.nz. [dostęp 2012-02-27]. (ang.).
  27. ↑ Motivated Nonu puts pressure on Blues backs. stuff.co.nz. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
  28. ↑ Top League Profile. top-league.jp. [dostęp 2012-02-27]. (jap.).
  29. ↑ Nonu: Japanese not helping themselves. rugbynews.co.nz. [dostęp 2012-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-05)]. (ang.).
  30. ↑ Nonu to make Blues bow. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  31. ↑ Ma'a Nonu just wants to get on with rugby. stuff.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  32. ↑ Kirwan 'disappointed' in Ma'a Nonu shifting south. tvnz.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  33. ↑ Ma'a Nonu announces playing future for 2013. thehighlanders.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-11)]. (ang.).
  34. ↑ Ma'a Nonu looking to step up. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  35. ↑ Signing on Nonu comes with risks. nzherald.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  36. ↑ Nonu returns to boost Highlanders. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  37. ↑ Ma'a Nonu suspended for three weeks. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  38. ↑ Nonu: NZRU turning up the heat. rugby365.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  39. ↑ Unwanted' Nonu still key for Abs. odt.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  40. ↑ Ma'a Nonu may be without Super Rugby club but coaches confident he'll perform for All Blacks. dailytelegraph.com.au. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  41. ↑ Steve Hansen disappointed by Nonu situation. stuff.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  42. ↑ Plenty to be done before Nonu a Hurricane. stuff.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  43. ↑ Ma'a Nonu to Clermont?. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  44. ↑ Nonu on verge of Clermont switch. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  45. ↑ Puzzled No 12 Ma'a Nonu: I’m no troublemaker. stuff.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  46. ↑ New Zealand centre Ma'a Nonu signs two-year deal with Blues. www1.skysports.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  47. ↑ Nonu recommits to Blues for two years. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  48. ↑ Ma'a Nonu likely to miss Blues' kick-off. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  49. ↑ Nonu's return still on hold. nzherald.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  50. ↑ Nonu and Kaino to start on bench. nzherald.co.nz. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
  51. ↑ The maavelous brilliance of Ma'a Nonu. espnscrum.com. [dostęp 2014-09-12]. (ang.).
  52. ↑ Ma’a Nonu to rejoin Hurricanes in 2015 after stints with Blues and Highlanders. foxsports.com.au. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
  53. ↑ Nonu a Hurricane again. hurricanes.co.nz. [dostęp 2014-09-14]. (ang.).
  54. ↑ Toulon close in on Ma'a Nonu. espnscrum.com. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  55. ↑ All Black Nonu in high demand. sport24.co.za. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  56. ↑ All Blacks exodus: Ma'a Nonu to Toulon. tvnz.co.nz. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  57. ↑ Eccentric owner to make Nonu's life interesting. nzherald.co.nz. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  58. ↑ England edges New Zealand 15-13. sportsillustrated.cnn.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-08-31)]. (ang.).
  59. ↑ Nonu ready to fill Umaga's boots. iol.co.za. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  60. ↑ Four-try Muliaina for All Blacks. edition.cnn.com. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  61. ↑ Ma A Nonu. rwc2003.irb.com @ web.archive.org. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  62. ↑ Nonu to play for New Zealand Sevens. allblacks.com. [dostęp 2014-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-11)]. (ang.).
  63. ↑ 2004 NZRU Annual Report. allblacks.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-14)]. (ang.).
  64. ↑ Bordeaux day one roundup. irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  65. ↑ New Zealand outlast England again. irbsevens.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-23)]. (ang.).
  66. ↑ Mission accomplished. telegraph.co.uk. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  67. ↑ Wellington 6 v 23 British & Irish Lions. lionsrugby.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)]. (ang.).
  68. ↑ New Zealand 48 - 18 British & Irish Lions. lionsrugby.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-05)]. (ang.).
  69. ↑ Broken thumb sidelines All Black Nonu. abc.net.au. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  70. ↑ a b Ma'a Nonu enjoying being No 1 at last. stuff.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  71. ↑ Rugby: Nonu called up to All Black squad. nzherald.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  72. ↑ Junior All Blacks clinch Pacific Nations Cup. abc.net.au. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  73. ↑ A proven breeding ground for talent. irb.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-05)]. (ang.).
  74. ↑ Nonu's knee puts him out of June Tests. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  75. ↑ Grading the All Blacks' Grand Slams. tvnz.co.nz. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  76. ↑ ESPN Scrum - Statsguru - Test matches - Player records - Tries. stats.espnscrum.com. [dostęp 2011-10-26]. (ang.).
  77. ↑ Henry happy with All Blacks blend for RWC. rugbyworldcup.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-21)]. (ang.).
  78. ↑ Maʻa Nonu – Rugby World Cup 2011 Profile. rwc2011.irb.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-11)]. (ang.).
  79. ↑ Rugby World Cup 2011 final: New Zealand v France live. telegraph.co.uk. [dostęp 2011-10-25]. (ang.).
  80. ↑ IRB Player of the Year nominees announced. rugbyworldcup.com. [dostęp 2011-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-11)]. (ang.).
  81. ↑ Hansen hints at start for SBW, rest for Nonu, Ellison. nzherald.co.nz. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  82. ↑ Undefeated All Blacks are the new black. espnscrum.com. [dostęp 2014-03-11]. (ang.).
  83. ↑ New Zealand All Blacks clinch series against England. smh.com.au @ web.archive.org. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  84. ↑ Nonu out for season with broken arm. espnscrum.com. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  85. ↑ Ma'a Nonu out for rest of season after surgery on broken arm. www1.skysports.com. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Maʻa_Nonu&oldid=71302271”