Mąka Grahama
Mąka Grahama – typ mąki pszennej z całego ziarna (typ 1850), który wziął swoją nazwę od twórcy i propagatora prezbiteriańskiego pastora Sylvestra Grahama. Według Larousse Gastronomique, Graham był zwolennikiem spożywania produktów przetworzonych w domu prostymi metodami, oraz uznawał rytuał domowego mielenia i pieczenia za najistotniejszy element wychowania społeczeństwa wolnego od nieakceptowanych przez kościół zachowań. Mąka ta została opisana w 1837 roku w publikacji Grahama Treatise on Bread and Bread-Making[1].
| składnik | |
| Inne nazwy |
mąka pszenna typu 1850 |
|---|---|
| Twórca | Sylvester Graham |
| Składniki | |
|
ziarna pszenicy | |
Inaczej niż w zwykłej mące razowej, w której całe ziarno jest grubo mielone, w procesie produkcji mąki Grahama części ziarna (bielmo i zarodek) są silnie rozdrabniane. Z drobno zmielonego bielma powstaje biała mąka, do której następnie dodawane są grubo zmielone pozostałe części okrywy (otrąb). Gotowy produkt zawiera około 83% bielma, 14,5% otrąb i 2,5% zarodków – ma taki sam skład jak całe ziarno.
Mąka Grahama używana jest do produkcji chleba, bułek oraz, ze względu na swoją specyficzną fakturę, krakersów i innych wyrobów cukierniczych.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Smith, Andrew F., 1946-, Eating history : 30 turning points in the making of American cuisine, New York: Columbia University Press, 2009, ISBN 978-0-231-51175-9, OCLC 759837126 [dostęp 2018-10-09].