Ludwik Lichtarowicz
Ludwik Lichtarowicz (ur. 4 września?/16 września 1890 w Bobrujsku, zm. 13 czerwca 1965 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 płk Ludwik Lichtarowicz Warszawa, 2 stycznia 1939 | |
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 września 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 czerwca 1965 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca szefa departamentu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          
| |
Życiorys
edytujLudwik Lichtarowicz urodził się 16 września 1890 roku w Bobrujsku[1], w rodzinie Kajetana i Malwiny z Kalinowskich. Maturę uzyskał w Bobrujsku, następnie studiował prawo w Petersburgu, gdzie również ukończył Akademię Sztabu Generalnego. Służbę wojskową rozpoczął w Armii Imperium Rosyjskiego. 18 kwietnia 1919 roku zastąpił podpułkownika Romualda Wolikowskiego na stanowisku szefa sztabu Dowództwa Wojsk Polskich we Wschodniej Rosji i na Syberii. Po powrocie do kraju przyjęty został do Wojska Polskiego.
Na przełomie 1920 i 1921 roku był szefem sztabu I Korpusu Wojsk Litwy Środkowej, a od 26 lutego 1921 roku szefem sztabu Grupy Wojsk Litwy Środkowej[2]. W sierpniu 1921 roku został przeniesiony z dowództwa Grupy Operacyjnej „Bieniakonie” do Dowództwa Okręgu Generalnego „Brześć” na stanowisko zastępcy szefa sztabu[3]. W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej i Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie, pozostając jednocześnie oficerem nadetatowym 70 pułku piechoty w Pleszewie. Po ukończeniu kursu przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko zastępcy szefa sztabu[4]. W listopadzie 1925 roku przeniesiony został ze stanowiska szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu do 15 pułku piechoty w Dęblinie na stanowisko dowódcy[5].
W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu, dowodzony przez niego oddział opowiedział się po stronie legalnych władz RP. Latem 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oddaniem do dyspozycji komendanta Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie i zachowaniem dodatku służbowego dowódcy pułku[6]. W 1928 roku był zastępcą komendanta Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Latem 1930 roku przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko inspektora poborowego[7]. Kierował służbą uzupełnień na terenie okręgu, w tym nadzorował pracę powiatowych komend uzupełnień. Wiosną 1935 roku został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy szefa Departamentu Uzupełnień[8]. 24 października 1938 roku został zatwierdzony na stanowisku szefa departamentu[9].
Po przegranej kampanii wrześniowej 1939, przedostał się do Francji, a latem 1940 roku, po kampanii francuskiej do Wielkiej Brytanii. W Polskich Siłach Zbrojnych, w latach 1940–1941, dowodził 20 batalionem kadrowym strzelców, który wchodził w skład 7 Brygady Kadrowej Strzelców.
W roku 1929 poślubił Zofię Fiedorowicz. Mieli syna Andrzeja i córkę Aleksandrę. Po demobilizacji zamieszkał z rodziną w Nottingham w Anglii. Jest pochowany we wspólnym grobie z żoną i synem na Cmentarzu Gannersbury w Londynie.
Awanse
edytuj- podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 166. lokatą w korpusie oficerów piechoty
- pułkownik – 1 grudnia 1924 roku ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (10 grudnia 1931)[10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz trzeci w 1921)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi po raz pierwszy (15 grudnia 1925)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi po raz drugi (23 kwietnia 1938)[14]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (1926)[15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)[1]
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)[1]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 424. [dostęp 2021-05-22].
- ↑ Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 20.08.1921 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 16.09.1922 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 116 z 3.11.1925 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 19 z 22.07.1927 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 18.06.1930 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 18.04.1935 r.
- ↑ Pułkownicy piechoty, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1. Z informacji zamieszczonych w wykazie wynika, że został on sporządzony na przełomie lutego i marca 1939 roku, przed awansami generalskimi. „Brak dowodzenia” dywizją piechoty uniemożliwił mu awans na generała brygady.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2027 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1533)
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1252 „za zasługi położone na polu organizacji armji”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 94, poz. 144 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)
Bibliografia
edytuj- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Kronika 7-ej Brygady, Instytut Historyczny gen. Sikorskiego.